Skocznia
Osiedle Warszawy
Ilustracja
Widok z powietrza. Widoczne siedem budynków mieszkalnych wielorodzinnych i szkoła, a w tle nowsza zabudowa wokół skrzyżowania Puławskiej, Domaniewskiej i Bukowińskiej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miasto

Warszawa

Powierzchnia

0,05 km²

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Skocznia”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Skocznia”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Skocznia”
Ziemia52°10′58″N 21°01′38″E/52,182778 21,027222

Skocznia[1] lub Puławska-Skocznia[2] – osiedle w dzielnicy Mokotów w Warszawie.

Położenie i charakterystyka

Osiedle Skocznia położone jest na stołecznym Mokotowie, na terenie obszaru Miejskiego Systemu Informacji Ksawerów[3][4]. Znajduje się w rejonie ulic Cieszyńskiej i Czerniowieckiej, niedaleko ulicy Puławskiej, na skraju skarpy warszawskiej[5][1], na terenie, gdzie wcześniej znajdowała się wieś Szopy Niemieckie[5]. W założeniu miało być częścią przyszłego centrum Mokotowa[1].

Osiedle zostało wybudowane w latach 1968–1975[1]. Jego nazwa pochodzi od położonej ówcześnie w sąsiedztwie skoczni narciarskiej wzniesionej pod koniec lat 50. XX w.[5] Głównym architektem osiedla był Tadeusz Mrówczyński[1]. Składa się z siedmiu bloków mieszkalnych: trzech osiemnastokondygnacyjnych punktowców wybudowanych w technologii monolitycznej z użyciem metody ślizgu oraz czterech dłuższych budynków o jedenastu kondygnacjach powstałych w technologii wielkopłytowej „J”[1]. Powstał także pawilon handlowo-usługowy[5] i oddany do użytku w 1971 roku[6] budynek szkolny[5], siedziba Szkoły Podstawowej nr 33 im. Wojsk Ochrony Powietrznej Kraju[7]. Bloki mieszkalne znajdują się pod adresami ul. Cieszyńska 1A, 2, 2A, 4, 5 oraz ul. Bukowińska 26 i 26A[3]. Liczba mieszkań to 1020, zaplanowano je dla ponad 3 tys. mieszkańców[1]. Powierzchnia całego osiedla to 5 ha[1].

Osiedle miało służyć pracownikom Ministerstwa Obrony Narodowej[8]. Za jego realizację odpowiedzialne było Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego Południe[8].

Z osiedla rozciąga się widok na niżej położone tereny Dolnego Mokotowa[5]. Według Lecha Chmielewskiego, autora „Przewodnika warszawskiego...” (1987) wysokie budynki mieszkalne widziane od wschodu po zmroku to „bez wątpienia jeden z ładniejszych widoków nowoczesnej warszawskiej architektury”[5].

Galeria

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 785, ISBN 83-01-08836-2.
  2. ↑ Jacek Cydzik: Rozwój przestrzenny Mokotowa w latach 1939–1945 [w:] Dzieje Mokotowa. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 393.
  3. 1 2 Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2022-07-31].
  4. ↑ Rada Gminy Warszawa-Centrum, Uchwała Nr 389/XXXVI/96 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 19 września 1996 r. [online]
  5. 1 2 3 4 5 6 7 Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Rzeczpospolita", 1987, s. 73–74. ISBN 83-85028-56-0.
  6. ↑ Jerzy Podlaski: Oświata i szkolnictwo na Mokotowie w okresie Polski Ludowej [w:] Dzieje Mokotowa. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 334.
  7. ↑ Historia szkoły podstawowej nr 33 im. WOPK [online] [dostęp 2022-07-31].
  8. 1 2 Spod Wiechy, „Stolica” (12 (1111)), Warszawa, 23 marca 1969, s. 9, ISSN 0039-1689.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.