Siły Reagowania NATO
Reaction Forces
Historia
Organizacja

 NATO

Sformowanie

1991

Siły Reagowania NATO (ang. Reaction Forces) – wyznaczone do działań mobilne jednostki NATO.

Charakterystyka

Po zakończeniu zimnej wojny struktury wojskowe NATO poddane zostały głębokiej reorganizacji. Zgodnie z nową strategią militarną, wojska pozostające w dyspozycji sojuszu podzielone zostały na trzy kategorie[uwaga 1]: Siły Reagowania, Główne Siły Obrony[uwaga 2] i Siły Wzmocnienia[uwaga 3][2]. Podczas szczytu londyńskiego szefowie państw i rządów NATO zdefiniowali, a następnie w Rzymie ogłosili, iż w skład będących do dyspozycji sił zbrojnych powinny wchodzić liczebnie ograniczone, lecz znaczące z operacyjnego punktu widzenia – lądowe, powietrzne i morskie jednostki natychmiastowego i szybkiego reagowania, zdolne reagować na wielorakie sytuacje, z których wiele jest niemożliwych do przewidzenia[4].

Siły Reagowania NATO utworzone zostały w 1991 i obejmowały mobilne jednostki wszystkich rodzajów sił zbrojnych. Utrzymywane były w wysokiej gotowości do działań. Dzieliły się na Siły Natychmiastowego Reagowania (Immediate Reaction Forces IRF)[uwaga 4] i Siły Szybkiego Reagowania (Rapid Reaction Forces RRF)[uwaga 5][6].

Zasadniczym trzonem uderzeniowym sił szybkiego reagowania były wojska Korpus Szybkiego Reagowania ARRC. Korpusowi miało podlegać dziesięć ekwiwalentnych dywizji. Kontyngent stanowiły narodowe oddziały sił zbrojnych Niemiec, Belgii, Danii, Holandii, Hiszpanii, Grecji, Wielkiej Brytanii, Włoch, Portugalii, Turcji i Stanów Zjednoczonych. Ponadto w skład korpusu wchodziła Wielonarodowa Dywizja Powietrznomanewrowa „Centrum”[7].
Wsparcie z powietrza zapewniały wydzielone eskadry Luftwaffe, U.S.Air Force oraz belgijskich, duńskich, włoskich, holenderskich, norweskich, portugalskich i tureckich sił powietrznych. Planowanie działań lotniczych znajdowało się w gestii sztabu Połączonych Sił Powietrznych Szybkiego Reagowania RF(A)S mającego swoją siedzibę w Kalkar[7].
W skład morskich sił reagowania wchodziły niszczyciele i okręty eskortujące, wydzielane rotacyjnie przez państwa członkowskie NATO. Zespoły okrętów były podporządkowane dowództwom Stałych Sił Morskich Atlantyku STANAVFORLANT, oraz Morza Śródziemnego STANAVFORMAD, wspierane przez stały zespół sił trałowo-minowych STANAVFORMIN, podległe dowództwu Stałych Sił Morskich Kanału La Manche STANAVFORCFlAN. Oba zgrupowania – atlantyckie i śródziemnomorskie podlegały operacyjnie naczelnemu dowództwu PSZ NATO w Europie[7].

Struktura

Siły Reagowania w 1994[6]

  • Dowództwo Połączonych Sił Reagowania
  • Sztab Planowania Sił Reagowania Dowództwa PSZ Europy ARFPS[uwaga 6] – Mons
  • Sztab Powietrznych Sił Reagowania RF(A)S [uwaga 7].
  • Siły Powietrzne NATO Wczesnego Ostrzegania NAEWF
  • Wielonarodowy Korpus Szybkiego Reagowania Połączonych Sił ARRC – Bielefeld
  • Wielonarodowa Dywizja Centrum MND(C) – Rheindahlen
  • Wielonarodowa Dywizja Południe MND(S) (planowana)
  • Stały Zespół Sił Morskich Morza Śródziemnego STANAVFORMED
  • Stały Zespół Sił Morskich Kanału La Manche STANAVFORCHAN
  • Lądowe Siły Manewrowe Dowództwa Połączonych Sił Europy AMF(L) – Heideberg

Uwagi

  1. ↑ Z ogólnego stanu sił lądowych Paktu Północnoatlantyckiego 65% zaliczano do sił głównych, 10-15% do sił reagowania i 20-25% do sił wzmocnienia[1].
  2. ↑ W skład Głównych Sił Obrony wchodziły rozwinięte lub częściowo skadrowane kontyngenty wojsk operacyjnych państw członkowskich podporządkowane ACE oraz zespoły sił powietrznych, morskich i amfibialnych ACLANT. Było to między innymi 6 korpusów oraz jeden w obrębie podporządkowanego AFCENT dowództwa BALTAB, z tego 4 międzynarodowe (korpus holendersko-niemiecki, korpus belgijski, korpus niemiecko-brytyjski, dwa korpusy niemiecko-amerykańskie i dwudywizyjny korpus niemiecki[2].
  3. ↑ Siły wzmocnienia (Augementation Forces) były przewidywane do wzmocnienia lub luzowania prowadzących działania bojowe związków taktycznych i oddziałów. W ich skład wchodziły wojska o różnym stopniu gotowości bojowej, mogące być użyte w każdym regionie NATO do odstraszania, rozwiązywania kryzysów lub do obrony[1].Były to główne jednostki sił zbrojnych USA (I i II Korpus Armijny) oraz Kanady. Przewidywano też włączenie komponentów francuskich[3].
  4. ↑ Siły Natychmiastowego Reagowania były w gotowości do przerzucenia w rejon działań w ciągu 3 do 7 dni, siły powietrzne – 3 dni, a siły morskie 48 godzin[5].
  5. ↑ Siły lądowe szybkiego reagowania były w gotowości do użycia w ciągu 7 do 15 dni, siły powietrzne – 7 dni, a siły morskie od 4 do 30 dni[5].
  6. ↑ Sztab Planowania Sił Reagowania Dowództwa PSZ Europy (ACE Reaction Forces Planning Staff ARFPS) odpowiadał za działalność Dowództwa w zakresie planowania operacyjnego i wykonawczym[8].
  7. ↑ Sztab Powietrznych Sił Reagowania (Reaction Forces Air Staff) koordynował planowanie działań powietrznych sił reagowania. Na jego czele stał niemiecki generał[8].

Przypisy

Bibliografia

  • Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
  • Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
  • Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.