4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne
Fourth Allied Tactical Air Force (4 ATAF)
ilustracja
Historia
Organizacja

 NATO

Sformowanie

1952

Rozformowanie

1993

Organizacja
Dyslokacja

Heidelberg

Podległość

CINCAIRCENT
AAFC

Samoloty z 4 ATAF

4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne – lotniczy związek operacyjny Paktu Północnoatlantyckiego okresu zimnej wojny.

Charakterystyka

W kwietniu 1952 utworzono dwa zgrupowania sojuszniczych taktycznych sił powietrznych (Allied Tactical Air Forces ATAF: 2. i 4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne. 4 PTSP tworzyły siły powietrzne amerykańskiej 2 Dywizji Lotniczej (przemianowanej na 12 US Air Force) wraz z 1 Francuskim Korpusem Taktycznych Sił Powietrznych 1ER CATAC oraz 1 dywizjonem Sił Powietrznych Kanady. Związek ten odpowiadał za obronę południowej części Niemiec i podzielony był również na dwa sektory obrony: północny i południowy. Kwatera dowództwa znajdowała się w miejscowości Landsberg, którą w 1953 roku przeniesiono do Trewiru. Dowódcą 4 Połączonych Taktycznych Sił Powietrznych był amerykański generał, który pełnił jednocześnie obowiązki dowódcy 12 US Air Force[1]
W latach 80.XX w. zadaniem 4 Połączonych Taktycznych Sił Powietrznych było także wsparcie działań wojsk lądowych zgrupowanych w Centralnej Grupie Armii[2]. Podlegały Dowództwu Połączonych Sił Powietrznych Centralnej Europy (Allied Air Forcel Central Europe) w Ramstein. W ich skład wchodziło wtedy lotnictwo amerykańskiej 17 Armii Lotnictwa Taktycznego stacjonującej w bazach Sembach, Bitburg, Ramstein. Hahn, Spangdahlem, Zweibriicken; niemieckie 1 Dywizja Lotnictwa Taktycznego i 2 Dywizja Lotnicza Obrony Powietrznej oraz grupa lotnictwa taktycznego Kanady. Bundeswehra do dyspozycji 4 PTSP oddała skrzydło rakiet Pershing 1A, siedem skrzydeł samolotów stacjonujących na lotniskach Bremgarten, Lechfeld, Buchel, Memmingen, Pferdsfeld, Leipheim i Furstenfeldbruck oraz dziewięć dywizjonów rakiet przeciwlotniczych Hawk i Nike. Wzmocnienie stanowiła 3 Armia Lotnictwa Taktycznego w Mildelhaal[3]

W 1993 dowództwo 4 Połączonych Taktycznych Sił Powietrznych zostało rozwiązane, a jego zadania przejęło Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AIRCENT[4].

Struktura organizacyjna

W 1953[5]

  • dowództwo 4 PTSP
  • 12 Armia Lotnicza USA
  • 1 ER CATAC Francji
  • 1 dywizjon lotniczy Kanady

W 1987[6]

  • dowództwo 4 PTSP
  • 1 Dywizja Lotnictwa Taktycznego (niemiecka)
  • 2 Dywizja Lotnicza Obrony Powietrznej (niemiecka)
  • 17 Armia Lotnictwa Taktycznego (amerykańska)
  • 1 Grupa Lotnictwa Taktycznego (kanadyjska)
  • cześć 3 Armii Lotnictwa Taktycznego (amerykańskiej)

Przypisy

Bibliografia

  • Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
  • Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
  • Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.
  • Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.