Wielonarodowy Korpus Szybkiego Reagowania

Allied Rapid Reaction Corps ARRC

Historia
Organizacja	NATO
Sformowanie	1992
Tradycje
Rodowód	brytyjski 1 KA
Dowódcy
Pierwszy	gen. ltn. Jeremy Mackenzie
Obecny	gen. ltn. Nick Borton
Organizacja
Dyslokacja	Bielefeld Gloucester (od 2010)
Strona internetowa

Wielonarodowy Korpus Szybkiego Reagowania (ang. Allied Rapid Reaction Corps – ARRC) – wyższy związek taktyczny Paktu Północnoatlantyckiego.

Charakterystyka

Po zakończeniu zimnej wojny struktury wojskowe NATO poddane zostały głębokiej reorganizacji. W 1991 zostały utworzone między innymi Siły Reagowania NATO^[1].

Zasadniczym trzonem uderzeniowym sił szybkiego reagowania były wojska Korpusu Szybkiego Reagowania ARRC. Korpus został sformowany w 1992 na bazie brytyjskiego 1 Korpusu Armijnego stacjonującego w Bielefeld. Dowództwu korpusu miało podlegać dziesięć ekwiwalentnych dywizji. Kontyngent stanowiły narodowe oddziały sił zbrojnych Niemiec, Belgii, Danii, Holandii, Hiszpanii, Grecji, Wielkiej Brytanii, Włoch, Portugalii, Turcji i Stanów Zjednoczonych. Ponadto w skład korpusu wchodziła Wielonarodowa Dywizja Powietrznomanewrowa „Centrum”^[2]. Głównym zadaniem korpusu było przygotowanie się do sprawowania funkcji i prowadzenia operacji lądowych – jako dowództwo korpusu, dowództwo komponentu lądowego, dowództwo komponentu lądowego Sił Odpowiedzi NATO i jako Połączone Stanowisko Dowodzenia Sił^[3].

Podczas swojej kadencji korpus dowodził między innymi: siłami lądowymi podczas misji IFOR w Bośni w latach 1995–1996; siłami lądowymi podczas wojny w Kosowie w 1999 oraz oddziałami ISAF w Afganistanie w 2006^[4][5]. W 2011 Korpus wzmocnił 250 oficerami i żołnierzami kwaterę dowództwa ISAF w Afganistanie. W 2010 Dowództwo Korpusu zostało przeniesione do Gloucester. Sztab Korpusu składał się z około 400 osób personelu, przy czym żołnierze Wielkiej Brytanii stanowili jego 60 procent. Na dowódcę korpusu wyznaczany jest trzygwiazdkowy generał angielski^[6].

Dowódcy korpusu

Dowódcy Wielonarodowego Korpusu Szybkiego Reagowania NATO^[7]:

Przypisy

Bibliografia

• Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
• Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
• Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
• Allied Rapid Reaction Corps – About us. NATO. [dostęp 2023-05-10]. (ang.).
• Allied Rapid Reaction Corps – About us – Mission. NATO. [dostęp 2023-05-10]. (ang.).
• Allied Rapid Reaction Corps – Former Commanders. NATO. [dostęp 2023-05-10]. (ang.).