Savoia-Marchetti SM.82

Savoia Marchetti SM 82 w Muzeum Włoskich Sił Powietrznych w Vigna di Valle
Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	Savoia-Marchetti
Typ	samolot transportowy i bombowy
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne, chowane w locie
Załoga	4 - 8 osób
Historia
Data oblotu	1939
Lata produkcji	1940 - 1944
Wycofanie ze służby	lata 60. XX wieku
Dane techniczne
Napęd	3 silniki gwiazdowe Alfa Romeo 128 RC.21
Moc	950 KM (708 kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	29,68 m
Długość	22,90 m
Wysokość	6,00 m
Powierzchnia nośna	118,60 m²
Masa
Własna	10 550 kg
Startowa	18 020 kg
Osiągi
Prędkość maks.	370 km/h
Prędkość przelotowa	300 km/h
Pułap	6 000 m
Zasięg	3 000 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm 3 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm bomby o łącznej masie do 4000 kg w wersji bombowej
Użytkownicy
Włochy, Niemcy

Savoia-Marchetti SM.82 Canguru (wł. kangur) – włoski ciężki samolot transportowy, używany także jako bombowiec, z okresu II wojny światowej.

Historia

Samolot SM.82 powstał jako rozwinięcie wcześniejszej konstrukcji inż. Alessandro Marchetti, ciężkiego samolotu transportowego SM.75. Zachowując ogólny układ maszyny, zespół konstrukcyjny wytwórni Savoia-Marchetti wydłużył i powiększył kadłub, tworząc w ten sposób bardzo użyteczny samolot zdolny do przewozu ciężkich ładunków na duże odległości. Przewidziano także możliwość montażu w kadłubie komory bombowej.

Prototyp został oblatany w 1939 roku, a już w roku następnym pierwsze egzemplarze samolotu dotarły do jednostek. Początkowo produkcja postępowała wolno, w chwili przystąpienia Włoch do II wojny światowej Regia Aeronautica dysponowała zaledwie 12 maszynami. W lutym 1940 roku oblatano prototyp wersji bombowej. Ponieważ był to wówczas jedyny włoski samolot zdolny do przeprowadzania bombardowań strategicznych, pierwsze bombowce trafiły na wyposażenie lotnictwa jeszcze w tym samym roku.

Pierwsze zadania transportowych SM.82 polegały na transporcie ludzi i zaopatrzenia dla wojsk włoskich w Afryce Północnej. Jednocześnie, w połowie 1940 roku bombowce SM.82 zostały wykorzystane do przeprowadzenia nalotów na Gibraltar. Działania te, prowadzone przez niewielkie grupy samolotów, miały wydźwięk bardziej propagandowy niż strategiczny i nie spowodowały większych zniszczeń w brytyjskiej kolonii. W trakcie nalotów Regia Aeronautica straciła jedną maszynę.

Większy sukces odniosły cztery bombowce z 41° Gruppo w dalekodystansowym nalocie na brytyjskie instalacje naftowe w Manamie nad Zatoką Perską. Dzięki zaskoczeniu i braku przeciwdziałania obrony przeciwlotniczej wszystkie cztery startujące z Rodos maszyny osiągnęły cel i powróciły bezpiecznie na lotnisko w Zula we Włoskiej Afryce Wschodniej. Kolejnymi zadaniami były nocne naloty pojedynczych samolotów na port w Aleksandrii, Port Said, Suez i inne cele w Egipcie na przełomie 1940 i 1941 roku.

Wyładunek SM.82

Od roku 1942 bombowe wersje SM.82 były zastępowane w linii przez czterosilnikowe samoloty Piaggio P.108 i sukcesywnie przekazywane do jednostek transportowych. Tam przejęły rolę zaopatrywania w sprzęt wojsk włoskich walczących w Afryce Północnej i Wschodniej. Dzięki dużej pojemności ładowni i specjalnym wzmocnieniom konstrukcji możliwe było przewożenie w tych samolotach ciężkich ładunków, np. lekkiego czołgu (tankietki) L3/33 lub dwupłatowych myśliwców Fiat CR.32 i Fiat CR.42, ze zdemontowanymi skrzydłami. Wszystkie używane przez Włochów w Afryce Wschodniej myśliwce zostały dostarczone w ten sposób. Po wybuchu wojny brytyjsko-irackiej w 1941 roku SM.82 dostarczały zaopatrzenie dla sił irackich. 21 egzemplarzy zostało przystosowanych do roli transportu wojsk powietrznodesantowych.

SM.82 były także używane w roli samolotów komunikacyjnych, głównie w lotach do Ameryki Południowej i na Daleki Wschód. Na specjalnie przystosowanym samolocie włoscy piloci A. Tondi, R. Degasso i F. Vignoli ustanowili rekord przelotu na trasie zamkniętej, pokonując 12 860 km. W lecie 1942 roku jedna z maszyn wykonała lot z Rzymu przez Etiopię i Singapur do Tokio, przewożąc model włoskiego silnika odrzutowego, konstrukcji inż. Campiniego.

Jednostki transportowe wyposażone w SM.82 brały aktywny udział w ewakuacji wojsk Osi z Tunezji w 1943 roku, ponosząc duże straty. Po kapitulacji Włoch we wrześniu 1943 samoloty SM.82 były wykorzystywane po obu stronach frontu, zarówno przez lotnictwo Włoskiej Republiki Socjalnej, jak i Aviazione Cobelligerante Italiana. Na północy Włoch, pozostającej pod kontrola wojsk niemieckich wznowiono produkcję i kontynuowano ją, także na potrzeby Luftwaffe, aż do 1944 roku.

Po zakończeniu wojny ponad dwadzieścia ocalałych SM.82 zostało poddanych przebudowie, obejmującej m.in. wymianę silników na amerykańskie Pratt & Whitney R-1830. Pełniły one służbę transportową w odrodzonej Aeronautica Militare aż do początku lat 60.

Opis konstrukcji

Savoia-Marchetti SM.82 był ciężkim samolotem transportowym i bombowym o konstrukcji mieszanej: kadłub o konstrukcji spawanej z rur stalowych kryty był płótnem, skrzydła zbudowane były z drewna. Klasyczne podwozie z kółkiem ogonowym było chowane w locie. Napęd samolotu stanowiły trzy silniki Alfa Romeo 128 RC.21 o mocy 950 KM każdy. Uzbrojenie obronne składało się z karabinu maszynowego kal. 12,7 mm w wieżyczce strzeleckiej na grzbiecie kadłuba oraz karabinów maszynowych kal. 7,7 mm umieszczonych w bocznych okienkach kadłuba i w tylnej części gondoli bombardiera (w wersji bombowej).

Obszerny kadłub mieścił ładownię przystosowaną do przewozu 40 żołnierzy z wyposażeniem (14 pasażerów w wersji komunikacyjnej) lub ciężkiego sprzętu. Możliwe było także przystosowanie SM.82 do transportu 3000 litrów paliwa w specjalnym zbiorniku w ładowni. Wersja bombowa posiadała komorę na 4000 kg bomb lotniczych.

Bibliografia

• WiesławW. Bączkowski WiesławW., Włoskie samoloty wojskowe 1936 - 1945, Warszawa: „Lampart”, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809 .brak strony (książka)
• David Mondey The Concise Guide to Axis Aircraft of World War II, Bounty Books, 1996, ISBN 1-85152-966-7
• Comando Supremo [dostęp 10 czerwca 2009]
• Century of Flight. century-of-flight.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-28)]. [dostęp 10 czerwca 2009]
• www.airway.ru [dostęp 10 czerwca 2009]