 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
średni bombowiec |
| Konstrukcja |
średniopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne z kółkiem ogonowym, chowane w locie |
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Data oblotu |
1 kwietnia 1936 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki gwiazdowe Piaggio P.IX RC.40 |
| Moc |
1000 KM (746 kW) każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
18,80 m |
| Długość |
13,70 m |
| Wysokość |
3,40 m |
| Powierzchnia nośna |
60,00 m² |
| Masa | |
| Własna |
6000 kg |
| Startowa |
9500 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
428 km/h (na wysokości 4300 m) |
| Prędkość przelotowa |
345 km/h |
| Pułap |
6000 m |
| Zasięg |
1200 km |
| Rozbieg |
360 m |
| Dobieg |
320 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny maszynowe kal. 12,7 mm 1 karabin maszynowy kal. 7,7 mm do 1600 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| Włochy, Węgry, Peru | |
| Rzuty | |
 | |
.svg.png.webp){kind=small}
Caproni Ca.135 – włoski średni samolot bombowy, używany pod koniec lat 30. XX wieku i w początkowym okresie II wojny światowej przez lotnictwo Włoch, Węgier oraz Peru.
Historia rozwoju
Ca.135 został zaprojektowany przez inż. Cesare Pallavicino w odpowiedzi na rozpisany jesienią 1934 roku konkurs włoskiego Ministerstwa Lotnictwa na średni bombowiec dla Regia Aeronautica. Prototyp, zbudowany w zakładach koncernu Caproni w Ponte San Pietro, wyposażony w silniki rzędowe Isotta-Fraschini Asso XI RC.40, został oblatany 1 kwietnia 1935 roku przez pilota doświadczalnego Ettore Wengi. Samoloty przedseryjne, identyczne z prototypem, zostały skierowane do centrum badawczego w Guidonia Montecelio niedaleko Rzymu. Po ukończeniu cyklu badań w locie, w styczniu 1936 roku pierwsze egzemplarze Ca.135 trafiły do jednostek liniowych.
W zakładach Caproni powstały wersje eksportowe samolotu dla Hiszpanii (Tipo Spagna) i Peru (Tipo Peru). Wybuch wojny domowej spowodował anulowanie zamówienia hiszpańskiego, jedyne 3 wykonane egzemplarze zostały wcielone do Regia Aeronautica.
W 1939 roku opracowano zmodyfikowaną wersję samolotu, oznaczoną Ca.135M, różniącą się od pierwowzoru zastosowaniem silników gwiazdowych Piaggio P.XI RC.40 oraz zmienionym oszkleniem kadłuba i inną konfiguracją dolnego stanowiska strzeleckiego. Kolejną, najliczniej produkowaną wersją był Ca.135bis, powstała na bazie Tipo Spagna, również z silnikami Piaggio P.XI.
W związku z nie najlepszymi osiągami samolotu, wytwórnia opracowała również krótką serię oznaczoną Ca.135bis/Alfa z silnikami gwiazdowymi Alfa Romeo 135 RC.32 o mocy 1400 KM. Powstały także prototypy wodnosamolotu torpedowego na pływakach oraz samolotu wyposażonego w niemieckie silniki rzędowe DB 601, cywilnego samolotu pasażerskiego i samolotu desantowego dostosowanego do transportu 12 skoczków spadochronowych.
Jeden egzemplarz samolotu został przystosowany w 1937 r. do lotów dalekodystansowych, poprzez zamontowanie dodatkowych zbiorników paliwa. Brazylijski pilot sportowy João Ribeiro de Barros podjął na tym samolocie próbę transatlantyckiego przelotu z Rzymu do Brazylii, rozbijając jednak maszynę podczas przelotu nad Afryką Północną.
Użycie w lotnictwie
Bombowiec Ca.135 został przyjęty na uzbrojenie jednostek Regia Aeronautica na początku 1936 roku. Jednak, w związku ze słabymi osiągami oraz polityką sprzętową włoskiego dowództwa, preferującą samoloty trójsilnikowe, nigdy nie stał się podstawowym sprzętem dywizjonów bombowych. Używany był głównie w drugiej linii jako samolot treningowy i szkolny. Także wersje zmodyfikowane nie przewyższały swymi osiągami produkowanych równolegle bombowców Fiat BR.20, CANT Z.1007 czy Savoia-Marchetti SM.79.
W tej sytuacji samolot został zaoferowany odbiorcom zagranicznym. Zbudowane według zamówienia rządu peruwiańskiego 32 egzemplarze Tipo Peru z silnikami Isotta-Fraschini Asso RC.40 wzięły udział w wojnie z Ekwadorem w 1941 roku. Najwięcej samolotów trafiło do lotnictwa wojskowego Węgier, które zakupiły w latach 1939–1941 68 egzemplarzy wersji Ca.135bis. Zakup ten finansowany był z kredytu udzielonego w tym celu przez rząd włoski.
Samoloty węgierskie były, obok Ju 86, podstawowym sprzętem bombowym lotnictwa Węgier w pierwszym okresie II wojny światowej. Wzięły udział w działaniach przeciw Jugosławii a następnie w ataku na Związek Radziecki. Zostały wycofane z pierwszej linii dopiero w połowie 1942 roku i zastąpione przez niemieckie Ju 88.
Opis konstrukcji
Ca.135 był dwusilnikowym średnim bombowcem konstrukcji mieszanej: kadłub zbudowany był z rur stalowych, krytych częściowo blachą, częściowo płótnem, skrzydła miały konstrukcję drewnianą krytą sklejką i płótnem. Samolot miał podwójne usterzenie pionowe i klasyczne podwozie chowane w locie.
Napęd, w zależności od wersji, stanowiły dwa silniki rzędowe Isotta-Fraschini Asso XI RC.40 w pierwszych seriach lub RC.45 w samolotach dla Peru, albo silniki gwiazdowe Piaggio P.XI RC.40 w wersjach zmodyfikowanych.
Uzbrojenie obronne składało się z dwóch karabinów maszynowych kal. 12,7 mm w wieżyczce grzbietowej oraz jednego karabinu maszynowego kal. 7,7 mm w dolnym stanowisku strzeleckim (w pierwszych seriach była tam montowana wysuwana wieżyczka). Samolot przenosił w obszernej komorze bombowej w kadłubie ładunek do 1600 kg bomb lotniczych lub dwie torpedy.
Bibliografia
- Wiesław Bączkowski, Włoskie samoloty wojskowe 1936–1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809.
- Zbigniew Lalak Magyar Királyi Honvéd Légierö w: Sojusznicy Luftwaffe. Część 2, Warszawa 1999, ISBN 83-906942-2-0
- David Mondey Axis Aircraft of World War II, Chancellor Press 1996, ISBN 1-85152-996-7
- Comando Supremo [dostęp 6 czerwca 2009]
.svg.png.webp)
