Model 1951

1951 Plymouth Cranbrook sedan

1951 Plymouth Cranbrook Club Coupe od tyłu

Zbliżenie ozdób z 1951 roku na przykładzie modelu Concord

Nowa linia samochodów Plymouth na 1951 rok została zaprezentowana w grudniu 1950 roku, po raz pierwszy otrzymując nazwy własne zamiast określeń opisowych – wszystkie na literę C (Concord, Cambridge i Cranbrook)^[3]. Cranbrook stał się modelem sztandarowym marki, obejmując lepiej wykończone lub ekskluzywne odmiany nadwoziowe (kod fabryczny P23C) i zastępując serię Special DeLuxe (P20)^[4]. Plymouth był przy tym popularną marką koncernu Chryslera, produkującą najtańsze pełnowymiarowe samochody, konkurujące bezpośrednio z Fordem i Chevroletem^[5]. Wersje nadwoziowe początkowo obejmowały czterodrzwiowy sedan, dwudrzwiowe coupé (Club Coupe) i dwudrzwiowy kabriolet (Convertible Club Coupe), a 31 marca 1951 roku dodano także dwudrzwiowy model o nazwie Cranbrook Belvedere w nowym modnym stylu hardtop coupé^[6][7]. Wszystkie odmiany były sześciomiejscowe, a rozstaw osi wynosił 3 metry (118,5 cala) – taki sam, jak w modelu Cambridge^[6].

Konstrukcja samochodu nie była całkiem nowa, lecz stanowiła przestylizowany, od początku mało nowoczesny wizualnie model z 1949 roku^[8]. Zmiany nie były duże i głównie dotyczyły przedniej części, w której obniżono i spłaszczono z przodu wystającą maskę, ze złagodzonymi przejściami z błotnikami, unowocześniając wygląd^[6]. W minimalnym stopniu powiększono dzieloną szybę przednią^[6]. Zastosowano nową niższą i szerszą atrapę chłodnicy, którą tworzyły trzy poziome belki ze stali nierdzewnej^[6]. Górna, wygięta, stanowiła obramowanie atrapy od góry i z boków, a po bokach były na niej umieszczone prostokątne światła postojowe^[4]. Dwie niższe belki były połączone trzema pionowymi żebrami, a przedłużenie zewnętrznych żeber stanowiły kły masywnego zderzaka^[4]. Nad atrapą na nosie maski była metalowa ozdobna listwa z wgłębionym napisem PLYMOUTH, powyżej emblemat w formie tarczy z żaglowcem „Mayflower” (związanym z miastem Plymouth), a na górze maski ozdoba w formie stylizowanego żaglowca rozcinającego fale^[4]. Boczne ozdoby, wspólne dla całej gamy Plymoutha, stanowiły listwy na błotnikach przednich (z nazwą modelu ponad nimi) i na błotnikach tylnych^[6]. Całe nadwozie było niższe o około 3 cm^[9]. Nowo zaprojektowana i całkowicie zmieniona była deska przyrządów^[7].

Silnik pozostał z poprzedniego modelu: 6-cylindrowy rzędowy, dolnozaworowy, benzynowy, o pojemności 217,8 cali sześciennych (3,6 l), osiągający moc 97 KM, połączony z trzybiegową manualną skrzynią biegów^[6]. Był to zarazem jedyny silnik wszystkich modeli Plymoutha. Silnik napędzał tylne koła przez most napędowy. Opony miały rozmiar 6,70×15^[6]. Zestaw dodatkowego wyposażenia nie był obszerny i obejmował przede wszystkim radio^[6]. Model Cranbrook, oprócz lepszego wykończenia wnętrza i częściowo innych odmian nadwoziowych, od tańszych modeli odróżniały obramowania szyb ze stali nierdzewnej zamiast gumowych i elektryczny zegar w standardzie^[6]. Kabriolet miał mechanicznie składany dach^[6].

Produkcję modelu Cranbrook rozpoczęto 11 grudnia 1950 roku^[4]. Wyprodukowano 348 993 samochody 1951 rocznika, w tym większość sedanów^[10]. Cranbrook stanowił zarazem ponad połowę – 57,2% sprzedaży marki, która ogółem miała trzecie miejsce na rynku amerykańskim z ponad 10% udziału^[6]. Ceny bazowe wynosiły od 1796 dolarów za coupe i 1826 dolarów za sedan do 2114 za hardtop Belvedere i 2222 za kabriolet^[2]. Były to najdroższe modele Plymoutha w tym roku, obok odmian kombi modelu Concord, przy czym kabriolet był najdroższym modelem marki^[6].

Samochody Plymouth Cranbrook były również produkowane ze zmienionymi detalami pod marką Dodge jako Dodge Regent (na rynek kanadyjski) i Dodge Kingsway Special Deluxe (na inne rynki eksportowe) oraz na eksport pod marką DeSoto jako DeSoto Diplomat Special Deluxe^[11]. Zmiany ograniczały się przede wszystkim do zmiany atrapy chłodnicy, ozdób i wykończenia wnętrza na typowe dla tych marek^[11].

Model 1952

1952 Plymouth Cranbrook kabriolet

1952 Plymouth Cranbrook sedan od tyłu

1952 Plymouth Cranbrook z otwartą maską

1952 Plymouth Cranbrook - wnętrze

Na 1952 rok Plymouth planował wprowadzenie całkiem nowego samochodu, lecz uniemożliwiły to ograniczenia materiałowe związane z wojną koreańską i w konsekwencji nadal produkowano ten sam nieznacznie zmieniony model^[4]. Zmiany stylistyczne były minimalne, obejmując głównie zmienione ozdoby na masce i bagażniku^[12]. Emblemat na masce z wizerunkiem żaglowca był teraz okrągły, zmieniła się też forma ozdoby na bardziej przypominającą żaglowiec, bez fal^[13]. Drobną zmianą z boku były nazwy modeli na błotniku zapisane metalowymi literami pisanymi, a nie bezszeryfowymi kapitalikami^[13]. Jako opcja pojawiły się barwione szyby Solex^[12]. W zakresie mechanicznym pojawił się opcjonalny nadbieg do skrzyni biegów, zwiększający ekonomikę jazdy na trasie (za 102 dolary)^[12].

Wyprodukowano 237 554 sztuki samochodów tego rocznika, w tym ponad połowa sedanów^[10]. Ich udział w sprzedaży marki pozostał podobny (57,8%). Łącznie przez pierwsze dwa lata powstało 388 735 sedanów, 126 725 Club Coupe, 51 266 hardtopów Belvedere i 15 650 kabrioletów^[12]. Ceny bazowe wzrosły w niewielkim stopniu, wynosząc od 1870 dolarów za coupe do 2313 za kabriolet^[12].

Model 1953

1953 Plymouth Cranbrook – przód

1953 Plymouth Cranbrook Belvedere hardtop

1953 Plymouth Cranbrook kabriolet

Na 1953 rok, w którym przypadało 25-lecie istnienia marki Plymouth, firma przygotowała całkiem nowe modele samochodów, zaprezentowane 20 listopada 1952 roku^[16]. Rozstaw osi skrócono do 2,9 m (114 cali), lecz ilość miejsca wewnątrz wzrosła^[17]. Unowocześniono stylistykę – całe nadwozie stało się niższe i wprowadzono pojedynczą giętą szybę przednią zamiast dzielonej oraz giętą szybę tylną^[16]. Zasadniczą różnicą była rezygnacja z wystających na boki błotników tylnych, w stylu nadwozia pontonowego, dzięki czemu ściany boczne miały jednolity przebieg^[18]. Maska i błotniki przednie zostały poprowadzone nieco niżej oraz zmieniono całkiem atrapę przednią. Głównym elementem atrapy stała się poprzeczna belka lakierowana w kolorze nadwozia, z dziewięcioma chromowanymi paskami na niej, przy tym pomiędzy pięcioma środkowymi paskami belka była pokryta blachą nierdzewną^[16]. Na przedłużeniu belki umieszczone były takie same w formie prostokątne światła postojowe / kierunkowskazy, a dalej przechodziła ona w charakterystyczne wybrzuszenia ciągnące się na bokach nadwozia ponad przednimi kołami. Podobna belka ciągnąca się na boki nadwozia znajdowała się z tyłu^[16]. W modelu Cranbrook boczne wybrzuszenia były podkreślone listwami ze stali nierdzewnej^[16].

W gamie Plymoutha zrezygnowano z najtańszego modelu Concord, wobec czego do gamy nadwozi modelu Cranbrook z poprzednich lat (czterodrzwiowy sedan, coupé, kabriolet i hardtop Belvedere) doszło lepiej wykończone trzydrzwiowe kombi (Station Wagon) Cranbrook Savoy^[16]. Zwiększono minimalnie stopień sprężania silnika (do 7,1:1), na skutek czego jego moc wzrosła do 100 KM^[16]. W dalszym ciągu jako opcja dostępny był nadbieg, a nadto od kwietnia 1953 pojawiła się półautomatyczna skrzynia biegów Hy-Drive za 146 dolarów^[16][17]. Rozmiar opon pozostał taki sam – 6,70×15^[16]. Cała gama nosiła kod fabryczny P24, a model Cranbrook: P24-2^[18].

Nowe modele Plymoutha odniosły początkowo sukces rynkowy i sprzedaż marki w 1953 roku wzrosła o ponad połowę, do rekordowych 649 tysięcy, z tego 68,9% stanowił Cranbrook^[16][18]. Wyprodukowano 447 653 samochody tego modelu, w tym aż 301 216 sedanów i 12 089 kombi^[16]. Ceny bazowe nieco spadły i wynosiły od 1843 dolarów za coupe i 1873 za sedan do 2207 za kombi Savoy i 2220 za kabriolet, który był najmniej popularnym wariantem (6301 sztuk)^[16].

Na konstrukcji samochodów Plymoutha z 1953 roku oparto tegoroczne modele marki Dodge na rynek amerykański, przy tym Dodge Coronet w odmianach kabriolet, hardtop (Diplomat) i kombi (Sierra), oraz Dodge Meadowbrook kombi (Suburban), miały taki sam rozstaw osi i nadwozia, a pozostałe modele Dodge'a były wydłużone^[19]. Samochody Dodge miały całkowicie zmieniony pas przedni i błotniki (bez wybrzuszeń)^[18]. Plymouth Cranbrook serii P24 również stanowił podstawę dla powstania modeli Dodge Regent na rynek kanadyjski oraz produkowanych w USA i Kanadzie eksportowych Dodge Kingsway Custom i DeSoto Diplomat Custom^[18][20]. DeSoto odróżniał się jedynie atrapą chłodnicy i ozdobami, a Dodge całym pasem przednim z błotnikami^[18]. Ponadto, w maju 1953 roku kanadyjski oddział Chryslera zastąpił produkowanego tam Plymoutha Cranbrook przez lepiej wykończony model o nazwie Belvedere w wersji sedana i hardtopu (P24-3), z opcjonalnym silnikiem pojemności 228,1 cali sześciennych, odmienny od późniejszego modelu amerykańskiego^[18].

Na kolejny 1954 rok modelowy Plymouth zrezygnował w USA z nazwy Cranbrook, wprowadzając na jego miejsce od października 1953 roku Plymouth Belvedere, a ponadto tworząc Plymouth Savoy jako osobny pośredni cenowo model – przy tym oba początkowo dzieliły tę samą zasadniczą konstrukcję z 1953 roku^[21].