 herb nieznany | |
| Państwo | |
|---|---|
| Region |
księstwo pińskie |
| Gniazdo rodzinne | |
| Tytuły |
książęta |
| Protoplasta |
Michał Narymuntowicz |
| Pierwsza wzmianka |
1355 |
| Status rodziny |
wymarła |
| Ostatni przedstawiciel |
Jerzy Koryatowicz-Kurcewicz-Bułyha |
| Data wymarcia |
1960 |
| Pochodzenie etniczne | |
| Ród macierzysty | |
| Gałęzie | |
Pińscy – wymarły, polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Michał Narymuntowicz, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Narymuntowiczów.
Pińscy wygaśli w linii męskiej w 1960 roku, wraz ze śmiercią Jerzego Koryatowicza-Kurcewicza-Bułyhy.
Etymologia nazwiska
Nazwisko rodu Pińskich ma charakter odmiejscowy, a konkretniej pochodzi od miejscowości Pińsk na dzisiejszej Białorusi[1].
Pochodzenie
Pińscy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Narymuntowiczów z dynastii Giedyminowiczów[1].
Protoplastą Pińskich był książę Michał Narymuntowicz, syn Narymunta[1].
Historia
Początkowo księstwo pińskie podlegało dynastii Rurykowiczów. Umierający w 1292 roku, Jurij Władimirowicz, książę piński z Rurykowiczów, pozostawił po sobie wdowę, synów i brata Demida. Ich dalszy los nie jest dokładnie znany, jednakże pewnym jest, że zostali oni wyrzuceni z księstwa pińskiego przez Giedymina, który władając tymi terenami, przekazał je swojemu synowi, Narymuntowi. Narymunt zginął jednak 2 lutego 1348 roku w bitwie nad rzeką Strawą, przez co ziemie pińskie przeszły pod panowanie jego syna, Michała Narymuntowicza[1].
Michał nie panował na Pińsku zbyt długo. O samym jego istnieniu wskazuje jedynie nazwisko patronimiczne jego syna, który w dokumentach historycznych pisał się księciem pińskim Wasylem Michałowiczem Narymuntowiczem. Wasyl był więc trzecim księciem pińskim, a zarazem często występującą postacią na kartach historii. Pierwsza wzmianka na temat jego istnienia pochodzi z 1355 roku i jest też pierwszą wzmianką historyczną, dotyczącą rodu Pińskich[1].
Ostatnim księciem na Pińsku z rodu Pińskich był Jurij Semenowicz, po którego śmierci księstwo trafiło pod panowanie króla Kazimierza IV Jagiellończyka, a w 1471 roku został ponownie nadany księżnej Marii i jej potomstwu, wdowie po Semenie Olelkowiczu, księciu kijowskim[2].
Sam ród nie wymarł jeszcze wtedy, gdyż żył jeszcze tytułujący się księciem pińskim Michał Konstantynowicz, który co prawda nie panował już w księstwie swoich przodków, jednakże dał początek rodom Kurcewiczów i Buremskich[2].
Książęta Buremscy wygaśli w 1610 roku, ostatnim z Kurcewiczów natomiast był Jerzy Koryatowicz-Kurcewicz-Bułyha, który odszedł w 1960 roku, kończąc tym samym ciągłość trwania rodu Pińskich i Kurcewiczów[3].
Drzewo genealogiczne
| Jerzy Piński (prawdopodobnie) | Michał Piński (prawdopodobnie) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ㅤNarymuntowiczeㅤ | Michał ㅤNarymuntowiczㅤ | ㅤPińscyㅤ | Wasyl Piński | Jurij Piński | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| brak danych | Michał ㅤPińskiㅤ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Szymon Piński (prawdopodobnie) | Feduszka Piński | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Semen Piński (prawdopodobnie) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Drzewo genealogiczne zostało sporządzone na podstawie prac Józefa Wolffa oraz Jana Tęgowskiego[4][5].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Wolff 1895 ↓, s. 366.
- 1 2 Wolff 1895 ↓, s. 367.
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. 197.
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. 150.
- ↑ Tęgowski 1999 ↓.
Bibliografia
- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895, s. 698.
Linki zewnętrzne
- Marek Minakowski: Kurcewicz (nekrolog). sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-08-11]. (pol.).