Początki

Paweł Wojciechowski lekkoatletykę zaczął uprawiać jesienią 1998 roku, mając 9 lat, w klubie CWKS Zawisza Bydgoszcz w sekcji lekkoatletycznej w grupie tyczkarzy trenera Romana Dakiniewicza^[7], który wcześniej m.in. wychował dwóch olimpijczyków: Mariusza Klimczyka (Moskwa 1980) i Mirosława Chmarę (Seul 1988).

Pierwsze znaczące sukcesy jako tyczkarz odniósł w 2006 roku zwyciężając w Halowych Mistrzostwach Polski oraz Letnich Mistrzostwach Polski Juniorów Młodszych. Jego talent tyczkarski rozbłysnął w 2008 roku poprawiając o 1 cm^[8] rekord Polski juniorów 5,50 m należący do rok starszego kolegi klubowego Łukasza Michalskiego również wychowanka trenera Romana Dakiniewicza.

Wprawdzie w 2007 roku odpadł w eliminacjach mistrzostw Europy juniorów^[9], ale 12 lipca 2008 zajął drugie miejsce i zdobył srebrny medal w konkursie skoku o tyczce podczas juniorskich mistrzostw świata^[10]. 14 marca 2009 zajął trzecie miejsce podczas halowego pucharu świata wojskowych w Atenach. W maju tego samego roku przez miesiąc trenował razem z grupą polskich tyczkarzy i tyczkarek we włoskiej miejscowości Formia pod okiem Witalija Pietrowa – wychowawcy i twórcy sukcesów Serhija Bubki oraz Jeleny Isinbajewej. W sezonie 2010 był nękany przez kontuzje.

Lata 2011–2012

13 lutego 2011 poprawił – podczas mityngu Flanders Indoor – 22-letni halowy rekord Polski Mirosława Chmary skacząc 5,86 m^{[11][12][13][14]}. Tydzień później zdobył pierwszy złoty medal seniorskich mistrzostw kraju, wygrywając krajowy czempionat w hali – po tym sukcesie debiutując w dużej seniorskiej imprezie zajął czwartą lokatę na halowych mistrzostwach Europy w Paryżu^[15]. W lipcu został młodzieżowym mistrzem Europy^[16] oraz zdobył złoto, ustanawiając rekord imprezy oraz rekord Polski młodzieżowców, igrzysk wojska^[17]. 15 sierpnia 2011 w Szczecinie podczas nocnego mityngu tyczkarzy wynikiem 5,91 m poprawił o 1 centymetr rekord Polski w skoku o tyczce, który od roku 1988 należał do Mirosława Chmary^[18][19]. Po tym sukcesie, 29 sierpnia w Daegu, wywalczył tytuł mistrza świata^[20][21]. Na koniec sezonu 2011 zajął drugie miejsce w plebiscycie na wschodzącą gwiazdą europejskiej lekkoatletyki organizowanym przez European Athletics^[22][23], a w plebiscycie na lekkoatletę roku w Europie zajął 7. miejsce^{[24][25][26][27]}. Zwyciężył w plebiscycie dziennika „Sport” i Polskiego Związku Lekkiej Atletyki na najlepszego polskiego lekkoatletę sezonu 2011 zdobywając prestiżowe Złote Kolce^[28]. 7 grudnia 2011 podczas treningu w Bydgoszczy doznał kontuzji złamania kości jarzmowej^[29][30][31]. Dzień później zawodnik przeszedł operację, lekarze przewidują, że rekonwalescencja sportowca potrwa około miesiąca^[32][33]. Laureat (w kategorii Sportowiec Roku 2011) Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej imienia Piotra Nurowskiego przyznawanej przez Polski Komitet Olimpijski^[34][35].

7 stycznia 2012 odebrał statuetkę za zajęcie szóstej lokaty w 77. Plebiscycie Przeglądu Sportowego^[36][37]. Podczas uroczystej gali Wojciechowski odebrał także nagrodę w kategorii Nadzieja olimpijska – wyróżnienie to przyznano pierwszy raz, a tyczkarzowi statuetkę wręczył mistrz olimpijski w pchnięciu kulą Tomasz Majewski^[38]. W sezonie letnim zawodnik borykał się z kontuzją, która uniemożliwiła mu start na mistrzostwach Polski w Bielsku-Białej^[39] oraz uzyskanie wskaźnika PZLA na igrzyska olimpijskie w Londynie. Polski Związek Lekkiej Atletyki wystąpił do Polskiego Komitetu Olimpijskiego z prośbą o uznanie międzynarodowego wskaźnika, który Wojciechowski uzyskał w sezonie 2011. 24 lipca 2012 potwierdzono, że tyczkarz wystąpi na londyńskich igrzyskach^[40]. Podczas igrzysk Wojciechowski nie zaliczył żadnej wysokości w rundzie eliminacyjnej i nie awansował do finału^[41][42].

Lata 2013–2014

Z powodu kontuzji nie wziął udziału w mistrzostwach świata w Moskwie (2013)^[43]. Do sportu powrócił w 2014 roku – 5 stycznia w Leverkusen uzyskał rezultat 5,45^[44], a dwa tygodnie później (19 stycznia) w Orleanie wynikiem 5,76 wypełnił wskaźnik PZLA na halowe mistrzostwa świata w Sopocie^[45].

Międzynarodowe

Rok	Impreza	Miejsce	Lokata	Wynik
2007	Mistrzostwa Europy juniorów	Hengelo	el. – 16. miejsce	4,75
2008	Mistrzostwa świata juniorów	Bydgoszcz	2. miejsce	5,40
2009	Halowy puchar świata wojskowych	Ateny	3. miejsce	5,40
2009	Mistrzostwa świata wojskowych	Sofia	–	NM
2011	Halowe mistrzostwa Europy	Paryż	4. miejsce	5,71
2011	Młodzieżowe mistrzostwa Europy	Ostrawa	1. miejsce	5,70
2011	Światowe igrzyska wojska	Rio de Janeiro	1. miejsce	5,81
2011	Mistrzostwa świata	Daegu	1. miejsce	5,90
2012	Igrzyska olimpijskie	Londyn	–	NM
2014	Halowe mistrzostwa świata	Sopot	12. miejsce	5,40
2014	Mistrzostwa Europy	Zurych	2. miejsce	5,70
2014	Puchar interkontynentalny	Marrakesz	5. miejsce	5,40
2015	Mistrzostwa świata	Pekin	3. miejsce	5,80
2015	Światowe igrzyska wojska	Mungyeong	3. miejsce	5,20
2016	Mistrzostwa Europy	Amsterdam	7. miejsce	5,30
2016	Igrzyska olimpijskie	Rio de Janeiro	el. – 16. miejsce	5,45
2017	Halowe mistrzostwa Europy	Belgrad	3. miejsce	5,85
2017	Mistrzostwa świata	Londyn	5. miejsce	5,75
2018	Halowe mistrzostwa świata	Birmingham	13. miejsce	5,60
2018	Mistrzostwa Europy	Berlin	5. miejsce	5,80
2019	Halowe mistrzostwa Europy	Glasgow	1. miejsce	5,90
2019	Światowe igrzyska wojska	Wuhan	1. miejsce	5,60
2019	Mistrzostwa świata	Doha	el. – 13. miejsce	5,70
2021	Halowe mistrzostwa Europy	Toruń	el. – 13. miejsce	5,35
2021	Igrzyska olimpijskie	Tokio	el. – 28. miejsce	5,30
2023	Mistrzostwa świata	Budapeszt	el. – 22. miejsce	5,35

Mistrzostwa Polski

Paweł Wojciechowski podczas mistrzostw Polski seniorów w Bielsku-Białej (2010)

Stadion

Medalista mistrzostw Polski seniorów ma w dorobku pięć złotych (Kraków 2015, Bydgoszcz 2016, Lublin 2018, Radom 2019, Włocławek 2020), dwa srebrne (Szczecin 2014, Białystok 2017) oraz trzy brązowe medale (Bydgoszcz 2011^[46], Poznań 2021 oraz Gorzów Wielkopolski 2023). Stawał na podium juniorskich mistrzostw Polski oraz młodzieżowych mistrzostw Polski, jednak nigdy nie wygrał żadnej z tych imprez.

Mistrzostwa Polski	Pozycja	Wynik	Źródło
Bielsko-Biała 2010	5. miejsce	5,00	[47]
Bydgoszcz 2011	3. miejsce	5,60	[48]
Szczecin 2014	2. miejsce	5,50	[49]
Kraków 2015	1. miejsce	5,70	[50]
Bydgoszcz 2016	1. miejsce	5,40
Białystok 2017	2. miejsce	5,70
Lublin 2018	1. miejsce	5,70
Radom 2019	1. miejsce	5,71
Włocławek 2020	1. miejsce	5,61
Poznań 2021	3. miejsce	5,70
Gorzów Wielkopolski 2023	3. miejsce	5,46

Hala

Stawał na podium halowych mistrzostw Polski seniorów zdobywając trzy złote, trzy srebrne i dwa brązowe medale.

Mistrzostwa Polski	Pozycja	Wynik	Źródło
Spała 2009	3. miejsce	5,30	[51]
Spała 2011	1. miejsce	5,70	[52]
Sopot 2014	2. miejsce	5,62	[53]
Toruń 2016	1. miejsce	5,72
Spała 2017	3. miejsce	5,30
Toruń 2018	2. miejsce	5,72
Toruń 2019	2. miejsce	5,60
Toruń 2020	1. miejsce	5,70
Toruń 2021	3. miejsce	5,30
Toruń 2022	2. miejsce	5,51
Toruń 2023	2. miejsce	5,52

Rekordy życiowe

	Rezultat	Data	Miejsce	Zawody		Źródła
stadion	5,93	2017-07-06 6 lipca 2017(dts)	Lozanna	Athletissima 2017	3. wynik w historii polskiej lekkoatletyki	[54]
hala	5,90	2019-03-02 2 marca 2019(dts)	Glasgow	Halowe Mistrzostwa Europy 2019	2. wynik w historii polskiej lekkoatletyki	[55]