Monika Pyrek-Rokita
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1980
Gdynia

Wzrost

168 cm

Informacje klubowe
Klub

Bałtyk Gdynia/KL Gdynia
(1994–1995)
Warszawianka (1998–1999)
Lechia Gdańsk (2000–2002)
KL Gdynia (2003)
MKL Szczecin (2004–2012)
Ośrodek Skoku o Tyczce Szczecin (od 2012[1])

Trener

Bogusława Klimaszewska
(1994–1996)
Edward Szymczak
(1995–2001)
Wiaczesław Kaliniczenko
(2002–2013)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa świata
srebroHelsinki 2005skok o tyczce
srebroBerlin 2009skok o tyczce
brązEdmonton 2001skok o tyczce
Mistrzostwa Europy
srebroGöteborg 2006skok o tyczce
Halowe mistrzostwa świata
brązBirmingham 2003skok o tyczce
brązWalencja 2008skok o tyczce
Halowe mistrzostwa Europy
brązWiedeń 2002skok o tyczce
brązMadryt 2005skok o tyczce
Młodzieżowe mistrzostwa Europy
złoto Amsterdam 2001 skok o tyczce
Mistrzostwa świata juniorów
srebro Annecy 1998 skok o tyczce
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Monika Zofia Pyrek-Rokita (ur. 11 sierpnia 1980 w Gdyni) – polska lekkoatletka specjalizująca się w skoku o tyczce. Honorowa Ambasadorka Szczecina

W ciągu kariery 68-krotnie poprawiała rekord Polski[2]. Olimpijka z Sydney (2000), Aten (2004), Pekinu (2008) i Londynu (2012). Trzykrotna medalistka mistrzostw świata oraz wicemistrzyni Starego Kontynentu z 2006. Reprezentantka kraju w pucharze Europy i drużynowych mistrzostwach Europy. Pięciokrotnie laureatka Złotych Kolców dla najlepszej polskiej lekkoatletki sezonu (2001, 2003, 2005, 2006 oraz 2008), dwukrotna laureatka Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” (2001 i 2005) i wielokrotna zwyciężczyni plebiscytu „Kuriera Szczecińskiego” na najlepszego sportowca województwa zachodniopomorskiego[3][4]. W 2009 odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009)[5] i tytułem Zasłużony dla miasta Szczecina. W 2023r. została Honorowym Obywatelem miasta Polanicy Zdrój.

W latach 2006–2014 członkini Komisji Zawodniczej EAA, w latach 2006–2013 członkini komisji zawodniczej PKOL, w latach 2009–2013 przewodnicząca komisji zawodniczej PKOL i członkini zarządu PKOL. W latach 2011–2015 członek Komisji Zawodniczej IAAF[6]. W latach 2016–2020 członkini Społecznej Rady Sportu przy Ministrze Sportu[7] oraz od 2016 roku członek Rady[8] oraz od 2019 Komitetu Zawodniczego Polskiej Agencji Antydopingowej. Na swoje piąte Igrzyska Olimpijskie (Rio de Janeiro 2016) pojechała jako kandydatka do Komisji Zawodniczej MKOL[9].

Na początku 2013 ogłosiła zakończenie kariery sportowej[10][11]. Po zakończeniu kariery sportowej założyła Fundację Moniki Pyrek[12] realizującą projekty dla dzieci i młodzieży upowszechniający sport przez zabawę m.in. Monika Pyrek Camp[13], Alternatywne Lekcje WF[14], E-platforma[15][16], Monika Pyrek Tour[17] oraz konferencje dotyczące dwutorowej kariery sportowej „Siła Sportu – uporządkuj, zaplanuj, zadbaj o swoją przyszłość”[18]. W 2017 utworzyła Fundusz Stypendialny „Skok w marzenia” dla młodych sportowców[19].

Młodość

Jest córką Zbigniewa Pyrka i Bożeny Kuźlik. Jej matka była księgową, a ojciec – marynarzem floty handlowej[20]. Ma starszego brata[21].

Absolwentka IX Liceum Ogólnokształcącego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Gdyni, Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku oraz Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego[2].

Kariera sportowa

Początki

W szkole podstawowej grała w koszykówkę[22]. Lekkoatletykę zaczęła uprawiać w 1994 w Bałtyku Gdynia. Jej pierwszym trenerem była Bogusława Klimaszewska, a konkurencjami – skok wzwyż i wielobój[23]. W 1995 jej trenerem został Edward Szymczak i dzięki niemu rozpoczęła starty w skoku o tyczce, w powstałym po likwidacji sekcji lekkoatletycznej w Bałtyku Klubie Lekkoatletycznym Gdynia (KL Gdynia). W 1996 osiągnęła już wynik 3,60 (85 na świecie)[24] W 1997 wystąpiła w reprezentacji Polski na mistrzostwach Europy juniorów, podczas których uplasowała na 10. miejscu wyrównując swój – osiągnięty w eliminacjach tych zawodów – rekord Polski wynikiem 3,80[25][26]. W 1998 zadebiutowała w pucharze Europy wygrywając zawody w Malmö[27] i dwukrotnie w czasie konkursu poprawiając własny rekord kraju[25]. Dwa miesiące później została we Francji wicemistrzynią świata juniorek[28] poprawiając w czasie zawodów rekord Polski aż pięciokrotnie[25]. W gronie seniorek zajęła na mistrzostwach Europy w Budapeszcie siódmą lokatę czterokrotnie poprawiając własny rekord kraju[2][25]. 17 września ponownie uzyskała wynik lepszy od rekordy Polski, ale już kilka dni później rekordową wysokość odebrała jej Anna Wielgus, skacząc 3,84[25]. W debiucie na halowych mistrzostwach świata w 1999 była jedenasta[29]. Zajęła 4. miejsce na mistrzostwach Europy juniorów w 1999[30].

2000–2004

Sezon 2000 zaczęła od odpadnięcia w eliminacjach halowych mistrzostw Europy, w których debiutowała[2]. Po zwycięstwie w zawodach I ligi pucharu Europy[27] wygrała mistrzostwa Polski[31], a następnie zajęła siódme miejsce w finale igrzysk olimpijskich w Sydney[2].

1 lipca 2001 zdobyła kolejny złoty medal mistrzostw Polski[31][32] ustanawiając, wynikiem 4,61 m, nowy rekord Europy[33][34]. Podczas młodzieżowych mistrzostw Europy w Amsterdamie osiągnęła wynik 4,40 i została złotą medalistką tej imprezy[35]. Trzy dni po tym sukcesie z rezultatem 4,57 zajęła trzecie miejsce w mityngu DN Galan[36]. Po tych sukcesach wygrała w Ottawie igrzyska frankofońskie[37], których Polska była gościem[38]. Na rozegranych w Edmonton mistrzostwach świata zdobyła pierwszy w karierze medal ogólnoświatowej imprezy seniorskiej – z wynikiem 4,55 była trzecia, przegrywając jedynie ze Stacy Dragilą (złoto) i Swietłaną Fieofanową (srebro)[39]. Zdobywając medal, była wówczas najmłodszą medalistką mistrzostw świata w skoku o tyczce (miała wtedy niespełna 21 lat). Na koniec sezonu była jeszcze czwarta w igrzyskach dobrej woli[2] oraz finale Grand Prix[40]. Po sezonie rozstała się ze swoim trenerem Edwardem Szymczakiem[23], a jej nowym szkoleniowcem został Wiaczesław Kaliniczenko.

W 2002 na arenie międzynarodowej pojawiła się jej największa krajowa konkurentka Anna Rogowska. W marcu obie reprezentowały Polskę na halowych mistrzostwach Europy – Pyrek zdobyła tam brązowy medal[41], a Rogowska odpadła w eliminacjach. Latem w Monachium podczas czempionatu Starego Kontynentu Pyrek nie awansowała do finału, a Rogowska uplasowała się w nim na siódmym miejscu[42]. Po niepowodzeniach na mistrzostwach na zawodach w Londynie tyczkarka ustanowiła ponownie rekord Polski, pokonując poprzeczkę zawieszoną na wysokości 4,62[25].

Na początku 2003 zdobyła pierwszy w karierze medal – brązowy – halowych mistrzostw świata[43]. Po zwycięstwie w zawodach I ligi pucharu Europy w Finlandii[27] zajęła w Paryżu czwarte miejsce na mistrzostwach świata po zaliczeniu w pierwszych próbach wysokości 4,25, 4,35 i 4,45 w trzecim podejściu uzyskała 4,55, a na wysokości 4,60 strąciła poprzeczkę trzykrotnie odpadając z walki o medale[44].

W sezonie olimpijskim 2004 najpierw była piąta w halowych mistrzostwach świata, a następnie uplasowała się na drugim miejscu w zawodach superligi pucharu Europy w Bydgoszczy[2]. 4 lipca straciła na rzecz Rogowskiej rekord kraju[25]. Podczas finału igrzysk olimpijskich po zaliczeniu w pierwszych próbach wysokości 4,20, 4,40 oraz 4,45 w konkursie, oprócz Pyrek, pozostały dwie Rosjanki i Rogowska[45]. Pyrek strąciła trzy próby na wysokości 4,65 i odpadła z rywalizacji zajmując ostatecznie czwarte miejsce[45]. 3 września w Brukseli skoczyła 4,72 m, poprawiając rekord Polski, który przetrwał do maja 2005[25].

Pyrek podczas mistrzostw Polski seniorów w Poznaniu (2007)

2005–2010

Po igrzyskach w Atenach w marcu 2005 zdobyła brązowy medal halowych mistrzostw Europy przegrywając srebro z koleżanką z reprezentacji Anną Rogowską[41]. W lipcu skończyła studia na Uniwersytecie Gdańskim[22]. W sezonie letnim zdobyła swój drugi medal mistrzostw świata – w Helsinkach została wicemistrzynią globu[46].

W 2006 uplasowała się na czwartym miejscu na halowych mistrzostwach świata[2] i została wicemistrzynią Europy w lekkoatletyce[47]. Na koniec sezonu zajęła piąte miejsce w pucharze świata[48]. W 2007 na mistrzostwach świata w Osace z wynikiem 4,75 zajęła czwarte miejsce[49]. 22 września podczas zawodów światowego finału lekkoatletycznego w Stuttgarcie skoczyła 4,82 m, ustanawiając życiowy rekord.

W 2008 zdobyła brązowy medal halowych mistrzostw świata w Walencji[50]. Przed igrzyskami olimpijskimi wystąpiła gościnnie w nagraniu Marii Sadowskiej „Szybciej, wyżej, dalej”[51]. W olimpijskim finale w Pekinie zajęła piąte miejsce z wynikiem 4,70 (wysokość tę zaliczyła w drugiej próbie) – wcześniej w pierwszych podejściach skakała na 4,45, 4,55 i 4,65, a 4,75 trzykrotnie strącała[52].

Nie uczestniczyła w marcu 2009 w halowych mistrzostwach Europy, za to w czerwcu wygrała rywalizację w zawodach superligi drużynowego czempionatu Starego Kontynentu, a wynikiem 4,70 m ustanowiła rekord imprezy. Na mistrzostwach świata po niezaliczeniu żadnej wysokości przez Jelenę Isinbajewą, zdobyła drugi w karierze srebrny medal globalnego czempionatu, przegrywając tylko z koleżanką z reprezentacji Anną Rogowską[53]. W 2010 po nieudanych startach w mityngach zagranicznych (spowodowanych kontuzją stopy nogi odbijającej) i nieuzyskaniu, wymaganego przez Polski Związek Lekkiej Atletyki, minimum do zakwalifikowania się do reprezentacji na mistrzostwa Europy postanowiła zakończyć starty w tym sezonie.

2011–2012

Po ponad półrocznej przerwie wróciła do sportu w sezonie halowym 2011, uzyskując w swoim pierwszym starcie, na mityngu Samsung Pole Vault Stars w Doniecku, wynik 4,60[54][55] – rezultat ten jest lepszy od minimum PZLA do reprezentacji na halowe mistrzostwa Europy w Paryżu[56] jednak tyczkarka zapowiedziała, że nie wystąpi w tych zawodach[57]. Drugim i zarazem ostatnim występem Polski w sezonie halowym 2011 był start w halowym mityngu Pedro’s Cup w Bydgoszczy – Pyrek zajęła czwarte miejsce uzyskując wynik 4,40 m[58][59]. Podczas mistrzostw świata w Daegu zajęła 10. miejsce (ex aequo z Anną Rogowską i Kristiną Gadschiew[60]), zaliczając 4,55 m.

Sezon 2012 rozpoczęła od zajęcia siódmego miejsca z wynikiem 4,40 m podczas halowego mityngu Pedro’s Cup w Bydgoszczy[61]. Letni sezon 2012 zainaugurowała 11 maja na mityngu Diamentowej Ligi w Ad-Dausze, jednak nie zaliczyła żadnej wysokości, mając trzy nieudane próby na wysokości 4,20 m[62]. Podczas rozgrywanych w Nowym Jorku zawodów Diamentowej Ligi – Adidas Grand Prix – zaliczyła wysokość 4,50 m, uzyskując tym samym kwalifikację na start w czwartych w jej karierze igrzyskach olimpijskich[63]. Podczas 30. IO w Londynie nie awansowała do finału skoku o tyczce kobiet, zaliczając wysokość 4,40 m w kwalifikacjach[64].

Działalność pozasportowa

28 listopada 2010 w parze z Robertem Rowińskim zwyciężyła w finale 12. edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami[65][uwaga 1].

Po zakończeniu kariery sportowej na początku 2013 rozpoczęła pracę jako prezenterka w Radiu Szczecin[66], dla którego przez cztery lata prowadziła autorski program Potyczki Moniki Pyrek. (Zakończyła pracę z końcem 2016 roku)

Życie prywatne

12 stycznia 2013 wyszła za starszego o 15 lat menedżera Norberta Rokitę, którego poznała w 2000 podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Sydney[21]. Mają dwóch synów: Grzegorza (ur. 2013) i Juliana (ur. 2017). Mieszkają na szczecińskim Pogodnie[67][68].

Osiągnięcia

Międzynarodowe

Monika Pyrek (z lewej) wraz z Anną Rogowską cieszą się po wywalczeniu medali mistrzostw świata w Berlinie (2009)
Rok Zawody Miejsce Pozycja Wynik Źródła
1997Mistrzostwa Europy juniorówSłowenia Lublana10. miejsce3,80 =NR[25][26]
1998I liga pucharu EuropySzwecja Malmö1. miejsce3,95 NR[25][27]
1998Mistrzostwa świata juniorówFrancja Annecy 2. miejsce4,10 NR[25][28]
1998Mistrzostwa EuropyWęgry Budapeszt7. miejsce4,15 NR[2][25]
1999Halowe mistrzostwa świataJaponia Maebashi11. miejsce4,20[2][29]
1999Mistrzostwa Europy juniorówŁotwa Ryga4. miejsce4,10[30]
2000Halowe mistrzostwa EuropyBelgia Gandawael. – 9. miejsce4,20[2]
2000I liga pucharu EuropyPolska Bydgoszcz1. miejsce4,30[27]
2000Igrzyska olimpijskieAustralia Sydney7. miejsce4,40 NR[2][25]
2001I liga pucharu EuropyFinlandia Vaasa1. miejsce4,50 NR[25][27]
2001Młodzieżowe mistrzostwa EuropyHolandia Amsterdam 1. miejsce4,40[2][35]
2001Igrzyska frankofońskieKanada Ottawa 1. miejsce4,30 CR[37]
2001Mistrzostwa świataKanada Edmonton 3. miejsce4,55[2]
2001Igrzyska Dobrej WoliAustralia Brisbane4. miejsce4,35[2]
2001Finał Grand Prix IAAFAustralia Melbourne4. miejsce4,20[2][40]
2002Halowe mistrzostwa EuropyAustria Wiedeń 3. miejsce4,60 NIR[2]
2002Superliga pucharu EuropyFrancja Annecy4. miejsce4,20[2]
2002Mistrzostwa EuropyNiemcy Monachiumel. – 13. miejsce4,30[2]
2003Halowy puchar EuropyNiemcy Lipsk3. miejsce4,30[2]
2003Halowe mistrzostwa świataWielka Brytania Birmingham 3. miejsce4,45[2][43]
2003I liga pucharu EuropyFinlandia Lappeenranta1. miejsce4,30[27]
2003Mistrzostwa świataFrancja Paryż4. miejsce4,55[2]
2003Światowy finał lekkoatletyczny IAAFMonako Monako4. miejsce4,50[2]
2004Halowe mistrzostwa świataWęgry Budapeszt5. miejsce4,50[2]
2004Superliga pucharu EuropyPolska Bydgoszcz2. miejsce4,40[2]
2004Igrzyska olimpijskieGrecja Ateny4. miejsce4,55[2]
2004Światowy finał lekkoatletyczny IAAFMonako Monako5. miejsce4,50[2]
2005Halowe mistrzostwa EuropyHiszpania Madryt 3. miejsce4,70[2]
2005Mistrzostwa świataFinlandia Helsinki 2. miejsce4,60[2]
2005Światowy finał lekkoatletyczny IAAFMonako Monako2. miejsce4,62[2]
2006Halowe mistrzostwa świataRosja Moskwa4. miejsce4,65[48]
2006Superliga pucharu EuropyHiszpania Malaga1. miejsce4,75 CR[48]
2006Mistrzostwa EuropySzwecja Göteborg 2. miejsce4,65[48]
2006Światowy finał lekkoatletyczny IAAFNiemcy Stuttgart2. miejsce4,65[48]
2006Puchar świataGrecja Ateny5. miejsce4,30[48]
2007Superliga pucharu EuropyNiemcy Monachium1. miejsce4,65[2]
2007Mistrzostwa świataJaponia Osaka4. miejsce4,75[2]
2007Światowy finał lekkoatletyczny IAAFNiemcy Stuttgart2. miejsce4,82[2]
2008Halowe mistrzostwa świataHiszpania Walencja 3. miejsce4,70[2]
2008Igrzyska olimpijskie Pekin5. miejsce4,70[2]
2008Światowy finał lekkoatletycznyNiemcy Stuttgart3. miejsce4,70[2]
2009Superliga drużynowych mistrzostw EuropyPortugalia Leiria1. miejsce4,70 CR[2]
2009Mistrzostwa świataNiemcy Berlin 2. miejsce4,65[2]
2009Światowy finał lekkoatletyczny IAAFGrecja Saloniki2. miejsce4,60[2]
2011Mistrzostwa świataKorea Południowa Daegu10. miejsce4,55[60]
2012Mistrzostwa EuropyFinlandia Helsinkiel. – 13. miejsce4,35[69]
2012Igrzyska olimpijskieWielka Brytania Londynel. – 15. miejsce4,40[70]

Mistrzostwa Polski

Monika Pyrek podczas treningu na Miejskim Stadionie Lekkoatletycznym w Szczecinie

Stadion

Monika Pyrek zdobyła podczas swojej kariery 11 złotych i 3 srebrne medale mistrzostw Polski seniorów – wyczyn ten czyni ją najbardziej utytułowaną zawodniczką w historii skoku o tyczce w Polsce[2][71][72].

Mistrzostwa Polski Pozycja Wynik
Bydgoszcz 1997 2. miejsce3,60
Wrocław 1998 2. miejsce4,00
Kraków 1999 1. miejsce3,70
Kraków 2000 1. miejsce4,00
Bydgoszcz 2001 1. miejsce4,61
Szczecin 2002 1. miejsce4,50
Bydgoszcz 2004 1. miejsce4,45
Biała Podlaska 2005 1. miejsce4,70
Bydgoszcz 2006 1. miejsce4,60
Poznań 2007 1. miejsce4,60
Szczecin 2008 1. miejsce4,70
Bielsko-Biała 2010 1. miejsce4,20
Bydgoszcz 2011 2. miejsce4,60
Bielsko-Biała 2012 1. miejsce4,45

Hala

Tyczkarka wywalczyła 11 tytułów halowych mistrzostw Polski seniorów – wyczyn ten czyni ją najbardziej utytułowaną zawodniczką w historii skoku o tyczce w Polsce[2][73].

Mistrzostwa Polski Pozycja Wynik
Spała 1998 1. miejsce3,91
Spała 1999 1. miejsce4,10
Spała 2000 1. miejsce4,15
Spała 2001 1. miejsce4,36
Spała 2002 1. miejsce4,25
Spała 2003 1. miejsce4,50
Spała 2004 1. miejsce4,65
Spała 2005 1. miejsce4,70 CR
Spała 2006 1. miejsce4,40
Spała 2008 1. miejsce4,70 =CR
Spała 2009 1. miejsce4,60
Spała 2010 2. miejsce4,40
Spała 2012 3. miejsce4,30

Rekordy życiowe

Miejsce Wynik Miejsce Data Wynik w historii
Skok o tyczce (hala)4,76Ukraina Donieck12 lutego 2006
Skok o tyczce (stadion)4,82Niemcy Stuttgart22 września 200711.
Skok wzwyż1,70[74]1997–

Światowy ranking lekkoatletyczny (do 2006 ranking IAAF)

  • 2001 – 3. miejsce
  • 2002 – 3. miejsce
  • 2003 – 6. miejsce
  • 2004 – 5. miejsce
  • 2005 – 2. miejsce
  • 2006 – 2. miejsce
  • 2007 – 3. miejsce
  • 2008 – 3. miejsce
  • 2009 – 3. miejsce

Ranking Track and Field News

  • 2001 – 3. miejsce[75]
  • 2002 – 3. miejsce[75]
  • 2007 – 3. miejsce
  • 2008 – 4. miejsce[76]

Listy światowe

  • 2001 – 3. miejsce (4,61 m)
  • 2002 – 6. miejsce (4,62 m)
  • 2003 – 7. miejsce (4,60 m)
  • 2004 – 5. miejsce (4,72 m)
  • 2005 – 3. miejsce (4,70 m)
  • 2006 – 2. miejsce (4,75 m)
  • 2007 – 3. miejsce (4,82 m)
  • 2008 – 4. miejsce (4,75 m)
  • 2009 – 5. miejsce (4,78 m)

Odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Propozycję udziału w programie otrzymała już w 2008 po udziale w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie, jednak wówczas nie przyjęła zaproszenia z uwagi na zobowiązania zawodowe[21]

Przypisy

  1. ↑ Pyrek opuszcza MKL! [online], Sport.pl [dostęp 2012-01-11] (pol.).
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftman, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009, s. 70. ISBN 978-83-902509-9-1.
  3. ↑ Pyrek zwyciężczynią plebiscytu „Kuriera Szczecińskiego” [online], Sport w Interia.pl, 29 grudnia 2009 [dostęp 2011-01-11] (pol.).
  4. ↑ Plebiscyt sportowy – Pyrek i Duda zwyciężają [online], 24 kurier, 24 grudnia 2010 [dostęp 2011-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-13] (pol.).
  5. ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 258.
  6. ↑ Lekkoatletyczne MŚ. Pyrek wyróżniona [online], Sport.pl [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  7. ↑ Pierwsze posiedzenie Społecznej Rady Sportu [online], cos.pl [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  8. ↑ Pierwsze posiedzenie Rady Polskiej Agencji Antydopingowej.
  9. ↑ Monika Pyrek-Rokita kandydatką do Komisji Zawodniczej MKOl [online], Onet Sport, 11 grudnia 2015 [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  10. ↑ Monika Pyrek zakończyła karierę [online], Onet [dostęp 2013-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03] (pol.).
  11. ↑ Paweł Bartnik, Pole vaulter Monika Pyrek announces her retirement [online], iaaf.org [dostęp 2013-01-14] (ang.).
  12. ↑ Fundacja Moniki Pyrek – Powstała z miłości do sportu i niepohamowanej chęci zarażania tą pasją wszystkich dookoła bez ograniczeń. [online] [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  13. ↑ Monika Pyrek CAMP – Fundacja Moniki Pyrek [online] [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  14. ↑ KINDER Joy of moving Alternatywne lekcje WF [online] [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  15. ↑ FundacjaMonikiPyrek, Kinder Joy of moving Alternatywne lekcje WF e-platforma [online], 28 sierpnia 2021.
  16. ↑ WF możliwy dzięki e-platformie! – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  17. ↑ Monika Pyrek Tour – ogólnopolski tour mityngów skoku o tyczce dla dzieci i młodzieży [online], monikapyrektour.pl [dostęp 2021-08-28].
  18. ↑ http://fundacjamonikipyrek.pl/sila-sportu/
  19. ↑ „Skok w marzenia” – wspieramy młodych sportowców z Moniką Pyrek! | Netto [online], netto.pl [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  20. ↑ Monika Pyrek – Fundacja Dobrej Książki [online], www.kronikasportu.pl [dostęp 2019-11-13] (pol.).
  21. 1 2 3 Monika Pyrek - nieprzypadkowa dziewczyna - Kobieta.pl [online], kobieta.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  22. 1 2 Informacje o mnie [online], monikapyrek.pl [dostęp 2010-11-30] (pol.).
  23. 1 2 Monika Pyrek między Gdynią a Szczecinem.
  24. ↑ Andrzej Karczmarski, Ryszard Sadkowski Z historii lekkoatletyki na Pomorzu Gdańskim, wyd. Pruszcz Gdański, 2011, s. 277,284.
  25. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007.
  26. 1 2 European Junior Championships 1997. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  27. 1 2 3 4 5 6 7 European Cup B Final and First League [online], gbrathletics [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  28. 1 2 World Junior Championships 1998. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  29. 1 2 7th IAAF World Indoor Championships in Athletics: Official Results – POLE VAULT – Women – Final [online], iaaf.org [dostęp 2012-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2001-11-30] (ang.).
  30. 1 2 European Junior Championships 1999. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  31. 1 2 Polish Championships [online], gbrathletics [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  32. ↑ Medalistki mistrzostw Polski (1980-2010): skoki [online], Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki [dostęp 2010-12-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-02] (pol.).
  33. ↑ 77. Lekkoatletyczne MP: Rekord Europy Moniki Pyrek [online], interia.pl [dostęp 2010-12-06] (pol.).
  34. ↑ Polski Komitet Olimpijski: Monika Pyrek – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2010-12-01]. (pol.).
  35. 1 2 European Under 23 Championships and Cup [online], gbrathletics [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  36. ↑ DN Galan – Stockholm (SWE)Tuesday, July 17, 2001 [online], iaaf.org [dostęp 2010-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2008-09-14] (ang.).
  37. 1 2 Francophone Games [online], gbrathletics [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  38. ↑ Polacy jadą na igrzyska frankofońskie [online], wprost.pl [dostęp 2010-11-30] (pol.).
  39. ↑ 2001 IAAF World Championships in Athletics – Pole Vault Women [online], iaaf.org [dostęp 2010-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2010-08-06] (ang.).
  40. 1 2 IAAF Grand Prix Final 2001: Official Result Women – POLE VAULT [online], iaaf.org [dostęp 2012-09-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-12] (ang.).
  41. 1 2 European Indoor Championships (Women) [online], gbrathletics [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  42. ↑ EC München GER 6 – 11 August – Pole Vault Women [online], tilastopaja.org [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  43. 1 2 IAAF World Indoor Championships [online], gbrathletics [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  44. ↑ 2003 IAAF World Championships in Athletics – Pole Vault Women [online], iaaf.org [dostęp 2010-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-06] (ang.).
  45. 1 2 2004 Olympic Games – Pole Vault [online], iaaf.org [dostęp 2010-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2008-07-04] (ang.).
  46. ↑ IAAF World Championships in Athletics [online], gbrathletics [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  47. ↑ EC Göteborg SWE 7 – 13 August / 19th European Championships, Ullevi Stadium – Pole Vault Women [online], tilastopaja.org [dostęp 2010-11-30] (ang.).
  48. 1 2 3 4 5 6 Janusz Rozum (opracowanie) oraz Komisja Statystyczna Polskiego Związku Lekkiej Atletyki: Rocznik PZLA 2006. Warszawa: Dział sportowo-techniczny PZLA, 2007.
  49. ↑ 2007 IAAF World Championships in Athletics – Pole Vault Women [online], iaaf.org [dostęp 2010-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2010-04-30] (ang.).
  50. ↑ Janusz Rozum, Brąz Pyrek w drugim dniu 12. HMŚ w Wenecji [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2010-11-30] (pol.).
  51. ↑ Aleksandra Warska, Monika Pyrek nagrała piosenkę [online], gs24.pl [dostęp 2010-11-30] (pol.).
  52. ↑ 2008 Olympic Games – Pole Vault [online], iaaf.org [dostęp 2010-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2008-08-25] (ang.).
  53. ↑ David Powell, After Pole Vault gold, Rogowska as stunned as anyone [online], berlin.iaaf.org [dostęp 2010-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2010-01-09] (ang.).
  54. ↑ Dobry start Rogowskiej i Pyrek w Doniecku [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-02-12] (pol.).
  55. ↑ Sukces Moniki, dramat Przemka [online], Sport.pl Gazeta Wyborcza Szczecin [dostęp 2011-02-18] (pol.).
  56. ↑ Wskaźniki PZLA, Halowe Mistrzostwa Europy, Paryż (FRA), 3–6 marca 2011 [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-02-18] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-11] (pol.).
  57. ↑ MONIKA PYREK: Na razie mam zakwasy [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-02-12] (pol.).
  58. ↑ Monika czwarta [online], Sport.pl Gazeta Wyborcza Szczecin [dostęp 2011-02-18] (pol.).
  59. ↑ Pedro’s Cup Bydgoszcz POL 16 February 2011 Indoor [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-12] (ang.).
  60. 1 2 13th World Championships, Daegu Stadium / Daegu KOR 27 August – 4 September 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-08-31] (ang.).
  61. ↑ Nieskuteczny atak na minimum do Turcji [online], Sport.pl Gazeta Wyborcza Szczecin [dostęp 2012-02-08] (pol.).
  62. ↑ Kiepski start Moniki Pyrek [online], Sport.pl [dostęp 2012-05-15] (pol.).
  63. ↑ Londyn 2012. Monika Pyrek pojedzie na igrzyska [online], Sport.pl [dostęp 2012-06-10] (pol.).
  64. ↑ The XXX Olympic Games Olympic Games | iaaf.org [online], www.iaaf.org [dostęp 2017-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-06].
  65. ↑ Monika Pyrek najlepszą tancerką [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2010-11-29] (pol.).
    Monika Pyrek wygrała Taniec z Gwiazdami [online], SportoweFakty.pl [dostęp 2010-11-29] (pol.).
    Flash-News des Tages: Monika Pyrek gewinnt Tanzshow [online], leichtatletik.de [dostęp 2010-12-05] (niem.).
    Pyreková vyhrála polskou verzi StarDance [online], atletika.cz [dostęp 2012-09-05] (cz.).
    Poland’s Pyrek now ready to swap her dancing shoes for spikes [online], European Athletics [dostęp 2010-12-06] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-31] (ang.).
  66. ↑ INFORMACJE TELEADRESOWE – O NAS – Radio Szczecin [online], radioszczecin.pl [dostęp 2017-11-25].
  67. ↑ Monika Pyrek zdradziła płeć dziecka. 2017-12-21. [dostęp 2019-09-18].
  68. ↑ Gwiazdy prywatnie: Monika Pyrek. TVN Style, 2018-04-12. [dostęp 2019-09-18].
  69. ↑ Pole Vault Women [online], European Athletics [dostęp 2012-06-28] (ang.).
  70. ↑ Maciek Jałoszyński, Rogowska awansuje do finału tyczkarek [online], pzla.pl [dostęp 2012-08-31] (pol.).
  71. ↑ NC Bielsko-Biala POL 8 – 10 July 2010 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-12] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
  72. ↑ NC Bydgoszcz POL 11 – 13 August 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2012-02-08] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
  73. ↑ Po 56. HMP – kobiety [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2012-02-28] (pol.).
  74. ↑ Zbigniew Jonik, Janusz Rozum: Polish Team for 9th World Championships in Athletics. Polski Związek Lekkiej Atletyki, 2003, s. 5.
  75. 1 2 All-time World Rankings – Women’s Pole Vault [online], Track and Field News [dostęp 2010-12-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-08] (ang.).
  76. ↑ Track & Field News [online], www.trackandfieldnews.com [dostęp 2017-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-08].
  77. ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 258 – pkt 4.
  78. ↑ Twitter. Informacja na oficjalnym koncie tyczkarki.. twitter.com, 2019-09-18. [dostęp 2019-09-20].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.