Zgubione strefy zrzutu

Zrzut 82 Dywizji Powietrznodesantowej rozpoczął się o godz. 1:51. 505 Pułk Piechoty Spadochronowej, wyznaczony do skoku w Strefie Zrzutu O, miał przybyć na miejsce dziesięć minut po ostatnim rzucie 101 Dywizji Powietrznodesantowej. C-47 z żołnierzami 505 Pułku nie przeżyły takich trudności, jakie nękały zrzuty 101 Dywizji Powietrznodesantowej. Przecieracze szlaków w Stefie Zrzutu O włączyli radiolatarnie „Eureka”, gdy pierwszy rzut 82 Dywizji Powietrznodesantowej przekroczył punkt początkowy i zapalili znaczniki holofanowe na obszarach skoku wszystkich trzech batalionów. 2. batalion, który skakał jako pierwszy, był dokładny, ale skoczył z wyższej niż zaplanowano wysokości. C-47 z 3. i 1. batalionem zeszły z kursu, ale dostosowały się w czasie do skoku. Większość maszyn była w stanie latać w szyku ponad chmurami i żaden nie spotkał się z poważnym ogniem przeciwlotniczym. W rezultacie weterani z 505 Pułku cieszyli się najdokładniejszym zrzutem w D-Day, połową pułku desantowaną dokładnie w strefie lądowania lub w odległości 1 km od niej, a 75% Pułku w odległości 3 km.

Pozostałe pułki były znacznie bardziej rozproszone. Zestrzelono 8 samolotów, kilka z wciąż wyskakującymi spadochroniarzami. 508 Pułk Piechoty Spadochronowej doświadczył najgorszego zrzutu spośród wszystkich pułków obu dywizji. Dowódca jego z plutonów, por. Robert P. Mathias, został uderzony przez podmuch ognia w trafionym samolocie, a mimo to zdołał wyprowadzić swój zespół na zewnątrz.

Rzuty z 508 Pułkiem nie widziały nic poza chmurami i przelatywały przez nie, a pilocie C-47 podejmowali wymijające manewry, aby uniknąć kolizji. Kilka minut później wpadli pod ostry ogień przeciwlotniczy. Piloci potrzebujący pomocy odnajdywania ścieżek odkryli, że zestawy w pobliżu Strefy Zrzutu N były nieskuteczne lub nie zostały włączone. Liderzy lotów dokładnie nawigowali do strefy zrzutu, ale większość samolotów była już poza formacją. 25% żołnierzy 508 Pułku Piechoty Spadochronowej wylądowało w odległości 1,5 km od strefy zrzutu, a kolejna ćwierć składu w odległości 3,2 km. Połowa pułku była jednak niedostępna dla wykonywania przydzielonych zadań, ponieważ spadła na wschód od Merderet, a połowa z nich wylądowała w odległości większej niż 16 km od strefy zrzutu lub zginęła.

Por. Malcolm D. Brannen, oficer sztabowy 3. batalionu 508 Pułku wylądował pomiędzy Picauville i Étienville, na południe od strefy lądowania. O świcie, tuż po zauważaniu desantu posiłków przez szybowce w ramach operacji Chicago, Brannen i grupa spadochroniarzy, których zgromadził, ostrzelali wojskowy samochód jadący z dużą prędkością do Picauville. Amerykanie zabili wtedy gen. Wilhelma Falleya, dowódcę niemieckiej 91 Dywizji Piechoty.

Radiolatarnie 507 Pułku Piechoty Spadochronowej zostały rozmieszczone dokładnie w Strefie Zrzutu T, ale ze względu na Niemców w pobliżu nie można było włączyć świateł obrysowych. Wielu pilotów C-47 zawahało się i tylko 3 grupy spadochroniarzy wskoczyły dokładnie nad strefą zrzutu. Od 30 do 50 grup (450–750 żołnierzy) wylądowało w pobliżu w trawiastym bagnie wzdłuż rzeki. Szacunkowa liczba ofiar utonięcia waha się od „kilku” do „wielu” (całkowita liczba strat 82 Dywizji Powietrznodesantowej w D-Day to 156 zabitych w akcji). Wiele sprzętu zostało utracone, a żołnierze mieli trudności z odnalezieniem swoich oddziałów.

Prawie 30 grup 507 Pułku Piechoty Spadochronowej wylądowało na obszarze odpowiedzialności 101 Dywizji Powietrznodesantowej i tymczasowo związało się z jej żołnierzami. Kompania dowodzenia 1. batalionu, transportowana przez ostatni rzut tej nocy, została zrzucona 8 km za Carentan w Montmartin-en-Graignes. Zebrali oni innych maruderów i odpierali ataki 17 Dywizji Pancernej SS przez pięć dni, zanim 150 spadochroniarzom udało się dotrzeć do Carentan w małych grupkach.

Sainte-Mère-Église

Terminowe zebranie oddziałów na ziemi umożliwiło 505 Pułkowi Piechoty Spadochronowej wykonanie dwóch misji zgodnie z harmonogramem. Trzeci batalion zajął Sainte-Mère-Église o 4:30 po krótkiej walce. Ustanowiono blokady na drogach i zajęto pozycje obronne przed oczekiwanymi kontratakami. 2. batalion zajął pozycję blokującą na północnych podejściach do miasteczka siłą jednego plutonu (3. pluton, kompania D), podczas gdy reszta jednostki wzmocniła 3. batalion, gdy ten został zaatakowany z południa przez niemiecką piechotę i czołgi przed południem. Pluton zatrzymał dwie kompanie 1058 Pułku Grenadierów w Neuville-au-Plain na osiem godzin, pozwalając żołnierzom w Sainte-Mère-Église odpierać zagrożenie z południa.

3. batalion 505 Pułku mógł zostać uznany za zabezpieczenie Sainte-Mère-Église, ale był teraz tylko wsparcie dla kompanii F 2. batalionu, który wylądował w centrum miasta. Szer. John Steele, żołnierz, którego spadochron zaczepił się na wieży kościelnej świątyni parafialnej w Sainte-Mère-Église, służył właśnie w kompanii F. Warto zauważyć, że niektóre samoloty startujące z lotniska RAF Cottesmore używane do desantu w Normandii występowały w specjalnej wersji C-53 „Skytroopers”. Standardowy C-47 został wyposażony w pojedynczą linię statyczną i jedne drzwi wyjściowe dla 18 spadochroniarzy. Natomiast C-53 wyposażono w dwie linie statyczne i dwoje drzwi wyjściowych dla 18 spadochroniarzy ułożonych w dwie 9-osobowe grupy. Niektóre doniesienia wskazują na gęstą koncentrację spadochroniarzy w centrum Sainte-Mère-Église, co mogło być spowodowane użyciem tych samolotów, bo dwie 9-osobowe grupy wyjdą szybciej i wylądują bliżej siebie niż pojedyncze grupy z wielu różnych C-47.

Wzdłuż Merderet

Według części historyków 1. batalion 505 Pułku Piechoty Spadochronowej nie osiągnął celu zdobycia mostów nad Merderet w Manoir de la Fière i Chef-du-Pont. Wydarzenie to jest kwestionowane zarówno przez dowódców kompanii, jak i pułku. Krytyczna wersja wydarzeń stwierdza, że kompania A nie była w stanie przekroczyć mostu w pobliżu La Fière, farmy położonej 3 km na zachód od Sainte-Mère-Église, pomimo pomocy kilkuset żołnierzy z 507 i 508 Pułków, którzy wylądowali na tym obszarze. Po kilku próbach prób przejścia nad groblą, a później oskrzydlenia obrony nieprzyjaciela, wszelkie próby natarcia zawiodły, gen. Gavin zaczął dowodzić wojskami gdzie indziej i towarzyszył jednej grupie, aby przejąć z nią most w Chef-du-Pont.

Dowódca kompanii A, kpt. John Dolan, cieszący się pseudonimem „Czerwony Pies”, kategorycznie zaprzeczył temu poglądowi, twierdząc, że kompania A przejęła most. Zareagował tak w odpowiedzi na kwestionariusz przesłany przez słynnego pisarza wojennego Corneliusa Ryana. Dolan przedstawia szczegółową odpowiedź, którą Gavin przekazał autorowi jako dokładny raport sytuacyjny. Dolan stwierdza:

Płk Roy E. Lindquist, dowódca 508 Pułku Piechoty Spadochronowej, objął dowództwo nad oddziałami w Manoir de la Fière i poprowadził atak w południe, który zniszczył niemiecką obronę oraz zaowocował połączeniem z odizolowaną grupą na zachodnim brzegu. Z powodu nieporozumień i złych założeń przyczółek nie został jednak skonsolidowany, a godzinę później zniszczył go niemiecki kontratak. Ponowna próba zajęcia przyczółka w wykonaniu kompanii B 508 Pułku przeszła przez most, ale została rozbita, a ocaleni zmuszeni do przepłynięcia rzeki z powrotem wpław.

Lindquist wprowadził na ten obszar cały 1. batalion 505 Pułku, aby bronić się przed dalszymi kontratakami. Wspierany intensywnym ostrzałem artyleryjskim i moździerzowym 1057 Pułk Grenadierów i 100 Batalion Czołgów Zastępczych (niem. 100. Panzer Ersatz und Ausbildungs Abteilung), jednostka szkoleniowa ze zdobycznymi francuskimi czołgami i przestarzałymi niemieckimi maszynami, takimi jak czołgi Panzer III), uderzyły na pozycje 1. batalionu późnym popołudniem 6 czerwca, zanim zostały zatrzymane przez bazooki i działo przeciwpancerne 57 mm, którzy zniszczyły kilka czołgów na grobli La Fière. Gen. Gavin wrócił później z Chef-du-Pont i wycofał wszystkie siły oprócz jednego plutonu, aby wzmocnić obronę w Manoir de la Fière.

Żaden z celów 82 Dywizji Powietrznodesantowej polegających na oczyszczeniu obszarów na zachód od Merderet i zniszczeniu mostów nad Douve nie został osiągnięty w dniu inwazji. Jednak jeden zaimprowizowany batalion 508 Pułku Piechoty Spadochronowej zdobył trzy wzgórza w pobliżu Merderet i powstrzymał niemieckie kontrataki na Chef-du-Pont na trzy dni, skutecznie wypełniając swoje zadanie. Dwa oddziały wielkości kompanii z 507 Pułku utrzymywały się za niemieckim centrum oporu w Amfreville, do czasu ich zluzowania w wyniku zajęcia grobli przez wojska alianckie 9 czerwca.