Monstera dziurawa

Monstera dziurawa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	żabieńcowce
Rodzina	obrazkowate
Rodzaj	monstera
Gatunek	monstera dziurawa
	Nazwa systematyczna
	Monstera deliciosa Liebm.; Vidensk. Meddel. Naturhist. Foren. Kjøbenhavn 1849:19. 1849

Kwiatostan

Monstera dziurawa (Monstera deliciosa) – gatunek rośliny występujący w lasach tropikalnych od południowego Meksyku po południową Panamę. W Polsce jest uprawiany jako roślina ozdobna.

Morfologia

Pokrój: Silnie rosnące zielone pnącze, często osiągające ponad 10 m wysokości. Na pędzie silne korzenie powietrzne.
Liście: Głęboko powcinane, starsze liście z otworami.
Kwiaty: Kwiatostan w kształcie kolby o długości do 30 cm jest otoczony dużą białą pochwą.
Owoce: Wytwarza drobne pachnące, stożkowate jagody, które po dojrzeniu są jadalne i smakują jak połączenie ananasa i banana. Zawierają jednak wiele kwasu szczawiowego i innych toksyn, mogących prowadzić do podrażnienia lub uszkodzenia błon śluzowych.

Gatunek ten należy do największych roślin do dekoracji wnętrz przy tym łatwych w uprawie.

Wymagania: Monstera dziurawa wymaga stanowiska oświetlonego, lecz nie narażonego na bezpośrednie promieniowanie słoneczne. Starsze rośliny tolerują znaczne zacienienie, jednak w takich warunkach wyciągają się i tworzą wyłącznie całobrzegie liście. Temperatura latem nie powinna być niższa niż 18 °C i wyższa niż 25 °C, zimą powinna wynosić około 12 °C. Optymalnym podłożem do uprawy tej rośliny jest mieszanka ziemi liściowej, darniowej, gnojowej, torfu i piasku w równych proporcjach. Wymaga silnych podpór. W warunkach domowych, przy zapewnieniu optymalnych warunków, monstera może zakwitnąć^[3].

Pielęgnacja: Monsterę należy podlewać dość obficie wodą o temperaturze pokojowej, jedynie zimą ograniczając nawadnianie. Przelewanie może jednak powodować zgniliznę. Korzystne jest spryskiwanie liści i wycieranie z nich kurzu. Młode rośliny należy przesadzać co rok, starsze co 3–5 lat. Latem monstera wymaga nawożenia nawozem wieloskładnikowym^[3].

Rozmnażanie: Bardzo proste z sadzonek pędowych, które powinny mieć przynajmniej jeden liść, pąk pachwinowy i korzeń przybyszowy lub sadzonek wierzchołkowych z kilkoma liśćmi i korzeniem powietrznym o długości co najmniej 20 cm. Sadzonkę należy posadzić w mieszance torfu i piasku^[3]. Sadzonki można też ukorzeniać w podłożu z wermikulitu i kompostu oraz w wodzie^[4]. Sadzonki zaleca się trzymać w wysokiej temperaturze, około 25–30 °C^[3], np. w mnożarce o podgrzewanym podłożu^[4].

Choroby i szkodniki: Rośliny są atakowane przez czerwce, mszyce i wełnowce, a uprawiane na zewnątrz również przez gąsienice i koniki polne. Monstery są również podatne na plamistość liści wywoływaną przez Lasiodiplodia theobromae (incertae sedis) i Acrosperia fluctuata oraz zgniliznę^[5].

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-08] (ang.).
1 2 3 4 Mieczysław Czekalski: Cisus, hoja, filodendron...: rośliny pnące ozdobą mieszkania. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1988, s. 33-35. ISBN 83-09-01250-0.
1 2 Patrick Mioulane (red.): Praktyczna encyklopedia. Rośliny pokojowe. Warszawa: Larousse, 2009, s. 272. ISBN 978-83-7575-544-2.
↑ Jules Janick i Robert E. Paull (red.): The encyclopedia of fruit & nuts. Wallingford: CABI, 2008, s. 77-78. ISBN 978-0-85199-638-7. (ang.).

Jens Rohwer: Atlas roślin tropikalnych. Warszawa: Horyzont, 2002. ISBN 83-7311-378-9.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.