Minuskuł 10
Data powstania

XIII wiek

Rodzaj

Kodeks minuskułowy

Numer

10

Zawartość

Ewangelie

Język

grecki

Rozmiary

18,9 × 15 cm

Typ tekstu

tekst bizantyński

Kategoria

V

Miejsce przechowywania

Bibliothèque nationale

Minuskuł 10 (wedle numeracji Gregory—Aland), ε 372 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XIII wieku[2]. Przechowywany jest w Paryżu.

Opis rękopisu

Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii, na 275 pergaminowych kartach (18,9 cm na 15 cm)[2].

Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 24 linijek w kolumnie[2]. Scrivener ocenił, że charakter pisma jest piękny[3].

Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziały) oraz według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesie. Sekcje Ammoniusza opatrzone zostały odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Tekst ewangelii zawiera τιτλοι (tytuły). Ponadto przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści)[3].

Zawiera Epistula ad Carpianum (list Hieronima do Karpiana), tablice do Kanonów Euzebiusza, noty liturgiczne, synaksarion i ilustracje[4].

Tekst

Grecki tekst Ewangelii reprezentuje mieszaną tradycję tekstualną. Aland nie zaklasyfikował go do żadnej kategorii[5]. Pod względem tekstualnym wykazuje pokrewieństwo do Kodeksu Kampiańskiego.

Historia

Paleograficznie rękopis datowany jest na wiek XIII[2].

Pochodzi z Bizancjum. Według subscriptio na końcu rękopisu, został on podarowany w 1439 do biblioteki Canons Regular w Weronie przez Dorotheusa, arcybiskupa Mitylene, po przybyciu na synod florencki w 1438. Rękopis należał niegdyś do Boistallera (wraz z kodeksami 9, 203, 263, 301, 306, 314)[4][6]. Później należał do arcybiskupa Reims Le Telliera (wraz z kodeksami 11, 13)[3].

Ludolph Küster wykorzystał go w swoim wydaniu Nowego Testamentu, nadał mu siglum Paris 1[3].

Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Wettstein[7].

Rękopis badał Griesbach, Scholz oraz Paulin Martin[8]. Scholz skolacjonował tekst Marka 1-4 i Jana 5-8[4].

Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej (Gr. 91) w Paryżu[2].

Nie jest cytowany w krytycznych wydaniach greckiego Novum Testamentum Nestle-Alanda (NA26, NA27)[9].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 48.
  2. 1 2 3 4 5 K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 48.
  3. 1 2 3 4 F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: George Bell & Sons, 1894, s. 192.
  4. 1 2 3 Caspar René Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1900, s. 129.
  5. ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 129, 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
  6. ↑ Novum Testamentum Graece Editio Octava Critica Maior
  7. ↑ Johann Jakob Wettstein: Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum manuscripts. T. 1. Amsterdam: Ex Officina Dommeriana, 1751, s. 46. [dostęp 2012-06-06]. (łac.).
  8. ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au N. T., conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), s. 23-24.
  9. ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*-59*, 704. ISBN 978-3-438-05100-4.

Bibliografia

  • Bernard de Montfaucon, Bibliotheca Coisliniana olim Segueriana, Paris: Ludovicus Guerin & Carolus Robustel, 1715, ss. 305-307.
  • Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au Nouveau Testament, conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), ss. 23-24.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.