Minuskuł 11
Data powstania

XIV wiek

Rodzaj

Kodeks minuskułowy

Numer

1

Zawartość

Ewangelie

Język

grecki

Rozmiary

16,2 × 9,3 cm

Typ tekstu

tekst bizantyński

Kategoria

V

Miejsce przechowywania

Bibliothèque nationale

Minuskuł 11 (wedle numeracji Gregory—Aland), ε 297 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XIV wieku[2]. Przechowywany jest w Paryżu.

Opis rękopisu

Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii, na 274 pergaminowych kartach (16,2 cm na 9,3 cm)[2].

Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 24 linijek w kolumnie[2].

Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziały) oraz według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesie. Sekcje Ammoniusza opatrzone zostały odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Tekst ewangelii zawiera τιτλοι (tytuły). Ponadto przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści)[3].

Tekst

Grecki tekst Ewangelii reprezentuje bizantyńską tradycję tekstualną. Aland zaklasyfikował go do kategorii V[4].

Historia

Paleograficznie rękopis datowany jest na wiek XIV[2]. Niegdyś należał do arcybiskupa Reims Le Telliera (wraz z kodeksami 10, 13)[3].

Rękopis wykorzystany został przez Kustera w jego wydaniu greckiego Nowego Testamentu. Oznakowany został przy pomocy siglum Paris 4[3].

Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Wettstein[5].

Rękopis badał Johann Martin Augustin Scholz oraz Paulin Martin[6].

Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej (Gr. 121.122)w Paryżu[2].

Nie jest cytowany w krytycznych wydaniach Novum Testamentum Graece Nestle-Alanda (NA26, NA27)[7].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 48.
  2. 1 2 3 4 5 K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 48.
  3. 1 2 3 F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 192.
  4. ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
  5. ↑ Johann Jakob Wettstein: Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum manuscripts. T. 1. Amsterdam: Ex Officina Dommeriana, 1751, s. 46. [dostęp 2012-06-06]. (łac.).
  6. ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au N. T., conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), s. 24.
  7. ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*-59*, 704. ISBN 978-3-438-05100-4.

Bibliografia

  • Bernard de Montfaucon, Bibliotheca Coisliniana olim Segueriana, Paris: Ludovicus Guerin & Carolus Robustel, 1715, p. 305-307.
  • Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au N. T., conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), s. 23.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.