Michał Ambroży Kochanowski

Korwin
Rodzina	Kochanowscy herbu Korwin
Data i miejsce urodzenia	1757 Sandomierz
Data i miejsce śmierci	18 lutego 1832 Warszawa
Ojciec	Franciszek Kochanowski
Matka	Róża Kowalska
Żona	Józefa Wasilewska Justyna Święcicka
Dzieci	Bonawentura Kochanowski Julia Kochanowska Franciszka Kochanowska Katarzyna Kochanowska
Odznaczenia

Michał Ambroży Kochanowski herbu Korwin (ur. 1757 w Sandomierzu, zm. 18 lutego 1832 w Warszawie) – poseł na Sejm Czteroletni, członek władz insurekcji kościuszkowskiej, senator-kasztelan i senator-wojewoda Królestwa Polskiego, radca stanu w Radzie Stanu Księstwa Warszawskiego w 1812 roku^[1], członek Izby Najwyższej Wojennej i Administracji Publicznej w 1806 roku^[2], prezes Izby Administracji Publicznej departamentu warszawskiego w 1808 roku^[3], szambelan Stanisława Augusta od 1778.

Życiorys

W latach 1767-1775 kształcił się w Szkole Rycerskiej. Po I rozbiorze Polski podjął nieudaną próbę zasztyletowania marszałka Sejmu Rozbiorowego Adama Ponińskiego. Jako major inżynierów brał udział w wytyczaniu nowej granicy pomiędzy Rzecząpospolitą i Prusami (1774-1782) i pomiędzy Rzecząpospolitą i Rosją (1780-1785). Od 1786 był podwojewodzim radomskim. Był posłem na Sejm Czteroletni z województwa sandomierskiego w 1788 roku^[4]. 29 kwietnia 1791 roku przyjął obywatelstwo miejskie na Ratuszu Miasta Warszawy^[5]. 2 maja 1791 roku podpisał asekurację, w której zobowiązał się do popierania projektu Ustawy Rządowej^[6]. Zwolennik Konstytucji 3 maja, był jednym z założycieli Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W 1791 odznaczony Orderem Świętego Stanisława.

W 1794 złożył akces do powstania i wszedł do Rady Zastępczej Tymczasowej, obejmując posadę w Wydziale Dyplomatycznym. W Radzie Najwyższej Narodowej został zastępcą radcy, pełnił obowiązki przewodniczącego jej Wydziału Bezpieczeństwa. Jako nadzorujący działania Deputacji Indagacyjnej, badał m.in. materiały zdobyte w czasie insurekcji warszawskiej w ambasadzie rosyjskiej. Kontrolował ponadto Dyrekcję Poczty i więzienia warszawskie. Trzykrotnie prezydował RNN, w tym w czasie szturmu Pragi w dniach 29 października-5 listopada 1794.

Po upadku insurekcji nawiązał kontakt z agencją paryską Franciszka Barssa. W 1797 aresztowany przez policję austriacką w Pradze. Komisja Rządząca 29 września 1807 powierzyła mu stanowisko prezesa Komisji Żywności. 17 sierpnia 1808 mianowany radcą stanu z prawem głosu w Radzie Ministrów Księstwa Warszawskiego. W 1809 w czasie austriackiej okupacji Warszawy ponownie uwięziony. 19 września 1812 odznaczony Orderem Orła Białego. Sprawował tymczasowo urząd ministra spraw wewnętrznych, po nagłej śmierci Jana Łuszczewskiego. W styczniu 1813 mianowany komisarzem do zaopatrzenia armii austriackiej. Na życzenie króla Saksonii Fryderyka Augusta I pozostał w okupowanej przez Rosjan Warszawie, gdzie został członkiem Komisji Centralnej.

W Królestwie Kongresowym mianowany w 1817 senatorem-kasztelanem. Od 28 maja 1831 senator-wojewoda^[7]. Wziął udział w sądzie sejmowym, gdzie był zwolennikiem łagodnego wymiaru kary dla podejrzanych o działalność niepodległościową. Po wybuchu powstania listopadowego wszedł w skład Rady Administracyjnej, na krótko został członkiem Rządu Tymczasowego. 25 stycznia 1831 podpisał uchwałę sejmu o detronizacji Mikołaja I. 28 maja wybrany wojewodą. Od 2 lipca prezydował w Senacie, w zastępstwie nieobecnego marszałka.

Był wolnomularzem, mistrzem obrzędów Wielkiego Wschodu Polski (1811-1812), członkiem honorowym loży Świątynia Izis, członkiem najwyższej Loży Kapitularnej (1820).

Przypisy