Tony

Láadan jest językiem tonalnym. Używa czterech różnych tonów:

• lo — /lō/ lub /lò/, krótka samogłoska o intonacji niskiej lub średniej, zapisywana pojedynczą literą bez akcentu
• ló — /ló/, krótka samogłoska o intonacji wysokiej, zapisywana pojedynczą literą z akcentem
• loó — /lǒː/, długa samogłoska o intonacji wznoszącej, zapisywana dwiema literami, z których druga jest akcentowana
• lóo — /lôː/, długa samogłoska o intonacji opadającej, zapisywana dwiema literami, z których pierwsza jest akcentowana

Elgin woli opisywać swój język jako zawierający jeden ton (wysoki)^[2], a nie cztery. W jej analizie láadan nie dopuszcza podwójnych (długich) fonemów. Tam, gdzie dwie jednakowe samogłoski mogłyby się spotkać w jednym morfemie, jedna z nich jest oznaczana wysokim tonem. Słowa máa i maá są dopuszczalne, ale maa nie. Słowo Láadan ma trzy sylaby: lá- z krótką samogłoską /a/ i wysokim tonem; -a z krótkim /a/ i bez tonu oraz -dan. (Kiedy dodanie afiksu spowodowałoby spotkanie identycznych samogłosek, epentetyczne /h/ zostanie dodane aby uniknąć niedopuszczalnej sekwencji.)

Samogłoski

W języku funkcjonuje pięć samogłosek

• a — /ɑ/, tylne a
• e — /ɛ/, polskie e
• i — /ɪ/, między polskimi i a y
• o — /o/, wąskie o
• u — /u/, polskie u

Spółgłoski

Język nie ma spółgłosek /p, t, k, g/, obecnych w większości języków naturalnych świata. Dysponuje za to następującymi fonemami:

• b — /b/
• d — /d/
• m — /m/
• n — /n/
• l — /l/
• r — /ɹ/ jak w angielskim right?
• w — /w/, polskie ł
• y — /j/, polskie j
• h — /h/ jak w angielskim hope
• sh — /ʃ/, polskie sz
• th — /θ/ jak w angielskim think
• zh — /ʒ/, polskie ż
• lh — /ɬ/ jak w walijskim llan