Księstwo raciborsko-karniowskie

Ducatus Ratiboria et Carnovia
Ratibořské a Krnovské knížectví
Herzogtum Ratibor und Jägerndorf

1377–1437
Godło
Stolica	Racibórz
Zależne od	Królestwa Czech
Waluta	Halerz raciborski
Wydzielenie	z księstwa raciborsko-opawskiego 1377
Podział	na księstwa: raciborskie i karniowskie 1437

Księstwo raciborsko-karniowskie – ((łac.) Ducatus Ratiboria et Carnovia) – historyczne księstwo śląskie leżące nad górną Odrą i Opawą ze stolicą w Raciborzu

Księstwo raciborsko-karniowskie

Księstwo powstało w 1377 r. w wyniku decyzji Jana Raciborskiego o podziale schedy po Mikołaju Opawskim pomiędzy siebie i braci. Jan został księciem raciborskim i księciem karniowskim (unia personalna). W skład księstwa karniowskiego wchodziły miasta Racibórz, Karniów, Bruntál, Mikołów, Pszczyna, Wodzisław Śląski, Rybnik oraz Żory.

W 1375 r. terytorium księstwa zostało umniejszone o Pszczynę i Mikołów, które zostały sprzedane księciu Władysławowi Opolczykowi. Ponadto tytułem zastawu zostało pomniejszone o Żory, które w latach 1378–1382 zostały przekazane księciu cieszyńskiemu Przemysławowi Noszakowi i następnie w 1384 sprzedane Władysławowi Opolczykowi.Także Karniów i Bruntál (1385) stały się zastawem Opolczyka. Władysław Opolczyk w 1390 r. sprzedał zastaw margrabiemu morawskiemu Jodokowi.

Jan II Żelazny pomiędzy 1405 a 1407 odzyskał część księstwa karniowskiego z Bruntalem. Pozostałą część wykupił dopiero w 1422 r.^[1]

W 1437 w wyniku podziału schedy po Janie Żelaznym pomiędzy jego synów: Wacława oraz Mikołaja księstwo uległo podziałowi na księstwo raciborskie i karniowskie.

poczet władców

• 1377–1380/2 – Jan I Raciborski
• 1380/2–1424 – Jan II Żelazny
• 1424–1437 – Wacław II Raciborski i Mikołaj V Karniowski (wspólnie jako bracia niedzielni)

Przypisy