Klacz wielkopolska
Koń wielkopolski podczas lekcji jazdy konnej
Koń wielkopolski

Koń wielkopolski – jest szlachetnym (gorącokrwistym) koniem wierzchowym, hodowanym w Polsce, użytkowanym w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Rasa ta powstała na skutek uszlachetniania miejscowego pogłowia końmi niemieckimi i innymi zachodnimi na ziemiach dawnego zaboru pruskiego. Rasa wywodzi się z dawnych ośrodków hodowlanych w Sierakowie, Gnieźnie i Starogardzie[1].
Symbol rasy: "wlkp".

Historia

Rasa powstała w wyniku połączenia w 1962 koni mazurskich, pochodzących od pozostałej na terenach Mazur po roku 1945 populacji koni trakeńskich i wschodniopruskich oraz lżejszej, bardziej szlachetnej odmiany poznańskiej, z większym udziałem krwi angloarabskiej i półkrwi angielskiej. Obydwie odmiany wywodziły się od koni trakeńskich i wschodniopruskich i powstały w XIX w. także przy udziale reproduktorów berbeckich, oldenburskich, meklemburskich i innych. Rasę uszlachetniano krwią angielską, półkrwią angielską i angloarabską[1][2].

Pokrój

Koń w typie półkrwi angielskiej, podobny do trakeńskiego. Głowa szlachetna, szyja długa i prawidłowo osadzona. Właściwe dla koni wierzchowych długie łopatki, kłąb wyraźnie zaznaczony. Kłoda zwięzła, głęboka. Mocny, ścięty, doskonale umięśniony zad. Solidne, długie i suche kończyny, bez szczotek pęcinowych. Dobre chody, zadowalające zdolności skokowe. Występują wszystkie maści. Wysokość w kłębie: 165 cm i więcej[1]. Obwód klatki piersiowej: 170-210 cm.

Hodowla

Rasa wielkopolska jest najliczniejszą rasą koni półkrwi w Polsce. Do ksiąg stadnych w 2010 było wpisanych 2304 klaczy i 70 ogierów[3]. Główne ośrodki hodowli to stadniny koni w: Racocie, Stadnina Koni Liski, Stadnina Koni Pępowo, Stadnina Koni Dobrzyniewo, Stadnina Koni Kadyny (zlikwidowana), Stadnina Koni Plękity(zlikwidowana), Stadnina Koni Rzeczna, Stadnina Koni Posadowo (zlikwidowana), Stadnina Koni Żołędnica (zlikwidowana).

Hodowców i miłośników konia wielkopolskiego zrzesza ZWIĄZEK HODOWCÓW KONI WIELKOPOLSKICH[4].

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. 1 2 3 zob. Martin Haller: Rasy Koni. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1997. ISBN 83-7073-121-X.
  2. ↑ Susan McBane: Pferde der Welt. Könemann, 1997, s. 121, język niemiecki, ISBN 3-89508-527-8
  3. ↑ Tadeusz Szulc (red.): Chów i hodowla zwierząt. Wyd. 2. Wrocław: Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu, 2013, s. 662. ISBN 978-83-7717-148-6.
  4. ↑ ZWIĄZEK HODOWCÓW KONI WIELKOPOLSKICH.. www.wzhk.pl. [dostęp 2023-12-14].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.