Koń oldenburski
Ilustracja
Klacz oldenburska
Inne nazwy

oldenburg, oldenburger

Typ

koń gorącokrwisty

Wymiary
Wysokość w kłębie

165 - 175 cm

Wzorce rasy
Equus ferus caballus
Ogier Kranich - protoplasta rasy
Ogier Donnerhall - pomnik w Oldenburgu
Koń oldenburski - wypalane piętno (prawy znak dla koni z hodowli „skoczków")

Koń oldenburski (oldenburg, oldenburger) – rasa konia gorącokrwistego wyhodowana w XVII w., głównie dzięki wysiłkom księcia Antona Günthera von Oldenburg[1][2].

Opis

Koń oldenburski to najcięższa spośród niemieckich ras gorącokrwistych. Współcześnie jest to nowoczesny koń sportowy z cechami wskazującymi na uszlachetnianie rasami lżejszymi. Jest on szczególnie przydatny w skokach przez przeszkody, ujeżdżeniu i powożeniu[2].

Historia

Rasa powstała w XVII w. w regionie Oldenburg i Fryzji Wschodniej i opierała się na starych fryzyjskich koniach z regionu między Wezerą a granicą holenderską krytych ogierem półkrwi. Powstanie rasy przypisuje się księciu Antonowi Güntherowi von Oldenburgowi, który importował, uważane wówczas za najlepsze i najcenniejsze w Europie, konie hiszpańskie i neapolitańskie, posiadające krew konia berberyjskiego[1].

Była to rasa koni wozowych, oraz do wykorzystania w rolnictwie[1]. Przez stulecia hodowcy dostosowywali rasę do rynku, wybierając konie z najlepszymi cechami i prowadzili selektywną politykę hodowlaną, by zapewnić jednorodny typ[1]. W XVII w. Oldenburger miał typowy wysoki chód koni powozowych. Jego ramiona były wystarczająco strome, by leżało na nich chomąto[1]. W przeciągu kolejnych stu lat stał się eleganckim koniem do jazdy konnej i powożenia[1]. Początek rasie dał w 1572 ogier półkrwi "Kranich" pochodzący z najlepszej linii hiszpańskiej i klacze fryzyjskie. Wyglądem przypominał on konia rasy kladrubskiej[1]. Później sięgnięto po konie hiszpańskie, berberyjskie, neapolitańskie i półkrwi angielskiej. W XIX w. do krzyżowania zastosowano reproduktory pełnej krwi, hanowerskie, normandzkie i Cleveland Bay w wyniku czego uzyskano ciężkie konie kareciane (karosjery) z militarnym wykorzystaniem w artylerii konnej[2].

W 1923 założono Związek Hodowców Koni Oldenburskich. V., (niem. Verband der Züchter des Oldenburger Pferdes e. V.. Na początku i w połowie XX w. podjęto pierwsze działania mające na celu poprawę hodowli poprzez wykorzystanie ogierów Lupus xx (1935) i Condor (1950), oraz Adonis xx (1959) co w latach 60. XX w. zaowocowało wyhodowaniem nowoczesnego konia wierzchowego[3].

W 2001 niezależne stowarzyszenie hodowli koni skokowych oddzieliło się od Stowarzyszenia Oldenburg. Działa ona pod nazwą Springpferdezuchtverband Oldenburg-International e. V. i hoduje międzynarodową rasę koni skokowych Oldenburg z własną księgą stadną[4].

W celu rozróżnienia rasy, skrót OS jest używany do hodowli koni skokowych, a skrót OL jest używany do hodowli przez Stowarzyszenie Hodowców Koni Oldenburg[5].

Do najbardziej utytułowanych koni oldenburskich należą[3]:

  • Bonfire – zdobywca czterech medali olimpijskich w tym złotego w indywidualny konkursie ujeżdżenia na letniej olimpiadzie w Sydney
  • ogier Donnerhall - dwukrotny mistrz świata w ujeżdżeniu i ceniony ogier czołowy uhonorowany pomnikiem w Oldenburgu
  • ogier Couleur Rubin - wielokrotny zdobywca prestiżowych nagród na sumę ponad 500 000 €[6]

Pokrój

Konie tej rasy mają średniej wielkości głowę o profilu prostym lub lekko garbonosym z dobrze zaznaczonymi ganaszami, osadzoną na dobrze osadzonej i uformowanej szyi. Łopatki konia są długie i skośne. Kłąb jest mocny o średniej długości, czasami nieco miękki grzbiet. Zad u koni występuje lekko ścięty i dobrze umięśniony. kłoda – szeroka i głęboka[2].

Kończyny

  • kończyny u konia są suche i silne. Rasa ma dobrą mechanikę ruchu we wszystkich chodach.

Umaszczenie

Umaszczenie zwykle skarogniade, kare lub gniade, rzadziej kasztanowate[2].

Hodowle

Hodowlę ukierunkowano na nowoczesny typ konia sportowego w konkurencjach skoków, ujeżdżenia i powożenia[2][3][6].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 Edwards 2000 ↓, s. 306.
  2. 1 2 3 4 5 6 Susan McBane: Pferde der Welt. Könemann, 1997, s. 128, język niemiecki, ISBN 3-89508-527-8
  3. 1 2 3 Oldenburger Pferdezucht: Mit Tradition in die Zukunft.. web.archive.org. [dostęp 2024-01-16]. (niem.).
  4. ↑ Springpferdezuchtverband Oldenburg-International e. V.. web.archive.org. [dostęp 2024-01-16]. (niem.).
  5. ↑ Verband der Züchter des Oldenburger Pferdes e. V.. web.archive.org. [dostęp 2024-01-16]. (niem.).
  6. 1 2 Couleur Rubin OLD lebt nicht mehr.. www.st-georg.de. [dostęp 2024-01-16]. (niem.).

Bibliografia

  • Elwyn Hartley Edwards: Enzyklopädie der Pferde. München: Dorling Kindersley, 2000. (niem.).
  • Martin Haller: Rasy koni. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001. ISBN 83-7073-121-X.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.