Karl Theodor Helfferich
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1872
Neustadt an der Haardt

Data i miejsce śmierci

23 kwietnia 1924
Bellinzona

Zawód, zajęcie

ekonomista, polityk Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej, ambasador Niemiec w Rosji (1918)

Karl Theodor Helfferich (ur. 22 lipca 1872 w Neustadt an der Haardt, zm. 23 kwietnia 1924 w Bellinzonie) – niemiecki ekonomista, prawnik, bankier, urzędnik państwowy, dyplomata i polityk.

Życiorys

Karl Theodor Helfferich urodził się 22 lipca 1872 roku w Neustadt an der Haardt w rodzinie o tradycjach fabrykanckich – jego ojciec Friedrich Helfferich był właścicielem fabryki a matka Auguste z domu Knöckel pochodziła z rodziny przemysłowców[1]. Karl Theodor miał pięciu braci[2]:

  • Philippa (ur. 1874) – dyrektora fabryki i przewodniczącego Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (niem. Deutschnationale Volkspartei, DNVP) w Palatynacie
  • Augusta (ur. 1876) – dyrektora fabryki
  • Emila (ur. 1878) – handlowca w Hamburgu
  • Wilhelma (ur. 1882) – przemysłowca, dyrektora zakładów budowy urządzeń kolejowych Joseph-Vögele-AG

Sekretarz stanu w Urzędzie Skarbu Rzeszy (niem. Reichsschatzamt) (1915–1916), minister spraw wewnętrznych i wicekanclerz w rządzie Bethama-Hollwega (1916–1917), a następnie w rządzie Georga Michaelisa (1917), ambasador Niemiec w Moskwie (1918). Od 1919 polityk Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (niem. Deutschnationale Volkspartei, DNVP), poseł do Reichstagu (1920–1924), przeciwnik Republiki Weimarskiej.

Podczas I wojny światowej Helfferich odpowiadał za finanse publiczne Niemiec, finansując działania wojenne na kredyt, zwiększając deficyt budżetowy i dług publiczny. Deficyty były finansowane poprzez emisję dodatkowego pieniądza – Reichsbank dokonywał monetyzacji niemieckiego długu publicznego, co zdaniem monetarystów przyczyniło się do wzrostu inflacji w gospodarce. W kulminacyjnym punkcie hiperinflacji niemieckiej w 1923 roku zaproponował wprowadzenie nowej waluty opartej na życie – marki żytniej (niem. Roggenmark). Chociaż pomysł Helffericha nie został przyjęty przez rząd, to jednak jego koncepcja, by nowa waluta znalazła pokrycie w konkretnym dobrze, została zrealizowana kiedy wprowadzaną nową walutę przejściową Rentenmak oparto na ziemi znajdującej się w posiadaniu państwa niemieckiego. W związku z tym, nazywano często Helffericha „ojcem Rentenmarki” (niem. Vater der Rentenmark).

Zginął 23 kwietnia 1924 w wypadku kolejowym (Kolei Gotarda), do którego doszło w szwajcarskiej miejscowości Bellinzona.

Kariera naukowa

Po ukończeniu nauki w gimnazjum w Neustadt, Helfferich studiował prawo i nauki polityczne w Berlinie, Monachium i Strasburgu (1890–1894), m.in. u Gustava Schmollera, Lujo Brentano i Georga Friedricha Knappa[2]. W 1894 roku uzyskał stopień doktora (praca doktorska: Die Folgen des deutsch-österreichisch Münzvereins von 1857)[uwaga 1][2]. Od 1899 roku był docentem na uniwersytecie w Berlinie[3], gdzie uzyskał habilitację (praca habilitacyjna: Die Reform des deutschen Geldwesens nach der Begründung des Deutschen Reiches)[uwaga 2] i gdzie do 1906 roku prowadził wykłady z ekonomii[2]. Propozycje pracy w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe (1902) i na uniwersytecie w Bonn (1904) odrzucił[2].

Das Geld

W 1903 roku wydał pracę Das Geld, w której czerpiąc z historii pieniądza oraz teorii pieniądza przedstawił wnioski praktyczne, zrywając z prawnym ujęciem teorii pieniądza propagowanym przez Knappa[2]. Helfferich uważał, że pieniądz papierowy, którego wartość i ilość określało państwo według kryteriów sprawiedliwości i możliwości gospodarczych jest dobry w teorii, lecz słaby w praktyce gospodarczej[2]. Brak niezawodnych kryteriów zmian wartości pieniądza, a także brak pewności, że emisja czysto papierowego pieniądza będzie się odbywać zgodnie z wymaganiami sprawiedliwości i możliwości gospodarczych stwarzała rządowi nieograniczone możliwości emisji pieniądza bez pokrycia[2]. Helfferich wskazywał na stabilizującą rolę pieniądza w gospodarce, ostrzegając jednocześnie, że jakiekolwiek problemy w systemie monetarnym będą transmitowane do gospodarki realnej, gdzie będą się jeszcze potęgować[4]. Uważał, że stabilne relacje pomiędzy wartością pieniądza papierowego w poszczególnych krajach można utrzymać jedynie przy pomocy ponadpaństwowej instytucji – rozwiązanie to jednak wydawało mu się niemożliwe do wprowadzenia w praktyce. Stąd postulował powiązanie wartości pieniądza z jednym z metali szlachetnych – najlepiej ze złotem[2].

Kariera urzędnicza

Niemiecka Afryka Wschodnia

Obok pracy naukowej, Helfferich udzielał się publicystycznie, występując m.in. w 1895 roku przeciwko żądaniom rolników wprowadzenia w Niemczech podwójnej waluty i nacjonalizacji Reichsbanku. Dzięki temu nawiązał kontakty z politykami lewicowymi (m.in. z Ludwigiem Bambergerem), z bankierami (m.in. z Georgiem von Siemensem i prezydentem Reichsbanku Richardem Kochem), a także z wysokimi urzędnikami (m.in. z Rudolfem von Delbrückiem[2]). W 1901 roku, jako ekspert walutowy, został powołany do Wydziału Kolonii w Ministerstwie Spraw Zagranicznych z zadaniem uregulowania stosunków walutowych w koloniach niemieckich. Z jego inicjatywy w 1904 roku marka niemiecka została wprowadzona we wszystkich koloniach niemieckich z wyjątkiem Niemieckiej Afryki Wschodniej, gdzie w obiegu obok indyjskiej rupii pozostawały rupie emitowane przez Towarzystwo Wschodnio-Afrykańskie. Jeszcze przed 1905 rokiem Helfferich wprowadził na obszarach Niemieckiej Afryki Wschodniej nową walutę – rupię, sztywno powiązaną z marką niemiecką[2].

Kariera bankowa

W 1906 roku opuścił ministerstwo, obejmując prowadzenie Anatolijskiego Towarzystwa Kolei Żelaznych (niem. Anatolisch Eisenbahngesellschaft) w Konstantynopolu, którego głównym udziałowcem był Deutsche Bank. Przez dwa lata zajmował się rozbudową kolei bagdadzkiej[1]. W 1908 roku powrócił do Niemiec i został członkiem zarządu Deutsche Banku, a od 1910 roku pełnił również funkcję członka w komitecie centralnym Reichsbanku[1], reprezentując Deutsche Bank. Nadal patronował dalszej rozbudowie kolei bagdadzkiej, a także angażował się w zacieśnianie stosunków niemiecko-belgijskich w Afryce, co zaowocowało uzyskaniem przez Deutsche Bank praw do wydobycia surowców mineralnych w Katandze oraz udziałami w spółce obsługującej ruch rzeczny w Kongo[5]. Przyczynił się do otwarcia filii Deutsche Banku w Konstantynopolu w 1910 roku[6].

Latem 1913 roku Helfferich uczestniczył jako delegat rządu niemieckiego w międzynarodowej konferencji finansowej w Paryżu w sprawie uregulowania powojennych kwestii bałkańskich – zimą 1913/1914 w ścisłej współpracy z niemieckim Ministerstwem Spraw Zagranicznych negocjował z francuskim rządem i finansjerą kwestie podziału wzajemnych interesów w Turcji[6]. Równolegle, wraz z Arthurem von Gwinnerem (członkiem zarządu Deutsche Banku) prowadził rozmowy z brytyjskimi politykami i finansistami w sprawie dalszej rozbudowy kolei bagdadzkiej oraz koncesji na wydobycie ropy naftowej w okolicach Mosulu w północnym Iraku[6]. Projekty kolonialne przerwał wybuch I wojny światowej[5].

Od 1909 roku Hellferich był członkiem dyrektorium, powstałego w tym samym roku, stowarzyszenia Hansabund (niem. Der Hansabund für Gewerbe, Handel und Industrie), skupiającego przedstawicieli przemysłu, handlu i sektora bankowego – do związku należeli m.in. Emil Kirdorf (przewodniczący rady nadzorczej syndykatu węglowego w Nadrenii-Zachodniej Westfalii (niem. Rheinisch-Westfälisches Kohlen-Syndikat, RWKS)) czy Max Rötger (przewodniczący dyrektorium w przedsiębiorstwie Krupp)[7]. Stowarzyszenie opowiadało się przeciwko konserwatywnej polityce gospodarczej i podatkowej Rzeszy, która faworyzowała wielkich posiadaczy ziemskich[7] – powstało jako przeciwwaga dla Związku Rolników (niem. Bund der Landwirte)[8]. Z powodu rozbieżności interesów pomiędzy przedstawicielami przemysłu ciężkiego i innych branż, stowarzyszenie upadło w 1915 roku[7].

Kariera polityczna

31 stycznia 1915 roku Helfferich zrezygnował z pełnionych funkcji, przyjmując nominację na sekretarza stanu w Urzędzie Skarbu Rzeszy (niem. Reichsschatzamt), gdzie zajmował się finansami państwa[2].

Finansowanie I wojny światowej

W okresie wojennym Helfferich prowadził dwa budżety: zwyczajny – pokrywający m.in. obsługę długu, bilansowany przez wpływy z podatków, oraz budżet nadzwyczajny – zawierający wszystkie wydatki związane wysiłkiem wojennym[9]. Stale rosnące koszty prowadzenia wojny – w sumie 164 miliardy marek (164 × 109)[uwaga 3] – Helfferich finansował przede wszystkim poprzez emisję papierów dłużnych: obligacji skarbowych (97 miliardów marek) – np. obligacji wojennych (niem. Kriegsanleihen), weksli skarbowych (niem. Schatzwechsel), przekazów skarbowych (niem. Schatzanweisungen) itp. (57 miliardów marek), a w mniejszym stopniu poprzez opodatkowanie za sprawą np. Kriegsgewinnsteuer (10 miliardów marek)[10]. Helfferich postępował zgodnie ze starą teorią finansowania wojny, wyznawaną jeszcze przez Jacques’a Neckera, że zbilansowany budżet nie jest inflacjogenny, przy czym za wystarczające uznawał zbilansowanie budżetu zwyczajnego, zawierającego wydatki na obsługę długów zaciąganych na prowadzenie wojny[11]. Niska stopa finansowania z dochodów podatkowych wynikała z jednej strony z niechęci samego Helffericha do zwiększania obciążeń fiskalnych, z drugiej jednak strony konstytucja bismarckowska z 1871 roku przyznawała prawo do ściągania większości podatków na szczeblu regionalnym i komunalnym, a nie na szczeblu federalnym[12].

Podobnie jak w przypadku wcześniejszej zwycięskiej wojny (1879–1871)[9], wykup obligacji wojennych miał być finansowany z reparacji wojennych uzyskanych przez Niemcy od przegranych – jak sugerował Helfferich w swoim przemówieniu przed Reichstagiem w 1915 roku:

Moi Panowie, z tego jak się sprawy mają wynika, że jedyną drogą, która nam obecnie pozostaje aby ostatecznie uregulować koszty wojny jest zaciągniecie kredytów, by przy ich pomocy przenieść pokrycie naszych zobowiązań w przyszłość, na okres po zawarciu pokoju, na spokojne czasy. Przy czym chciałbym dziś ponownie podkreślić: jeśli Bóg da nam zwycięstwo a tym samym możliwość kształtowania warunków pokoju podług naszych potrzeb, wtedy obok innych spraw nie powinniśmy, nie wolno nam, zapomnieć o kwestii kosztów; [żywe poparcie] jesteśmy to winni przyszłości naszego narodu. [Okrzyki – Racja!] Musimy, o ile będzie to możliwe, uwolnić całą przyszłość naszego narodu od brzemienia, które narosło podczas wojny. [kolejne okrzyki – Racja!] Podżegający do tej wojny zasłużyli na ołowiany ciężar miliardów; [okrzyki – Racja!] oni powinni nieść ten ciężar przez dziesięciolecia, nie my. [okrzyki – Bardzo dobrze!][13].

Finansowanie wojennych wydatków państwowych na drodze deficytu doprowadziło to gwałtownego wzrostu zadłużenia państwa[10]. Jednocześnie jednak Reichsbank dokonywał monetyzacji niemieckiego długu publicznego, emitując dodatkowy pieniądz bez pokrycia, co spowodowało pięciokrotny wzrost jego podaży w latach 1914–1918[14]. Wielu ekonomistów (m.in. Bresciani Turroni (1937)[15]; Graham (1930)[16]) upatrywało źródła późniejszej hiperinflacji (1919–1923) właśnie w nadmiernej emisji pieniądza w celu pokrycia deficytów budżetowych wynikających z potrzeby finansowania I wojny światowej. Sam Helfferich był zwolennikiem teorii bilansu płatniczego, która przyczyn hiperinflacji dopatrywała się w zachowaniu kursu walutowego[17]. Ujemny bilans płatniczy po zakończeniu wojny oznaczał odpływ pieniądza z kraju, co doprowadziło do deprecjacji waluty i inflacji, negatywnie oddziałując na deficyt budżetowy, który finansowano poprzez nadmierną emisję pieniądza[18]. Źródłem deficytu na rachunku płatniczym miały być raty spłat 132 miliardów marek w złocie reparacji wojennych nałożonych na Niemcy w 1921 roku i inne obciążenia wynikające z postanowień traktatu wersalskiego. Sam Helfferich mówił:

Inflacja i załamanie się wymiany to dzieci tego samego rodzica: niemożności zapłaty reparacji nałożonych na nas. Problem odbudowy obiegu nie jest problemem technicznym czy bankowym; to jest, według ostatniej analizy, problem równowagi pomiędzy ciężarem a zdolnością gospodarki niemieckiej do jego uniesienia[19].

Helfferich był kojarzony z polityką Paula von Hindenburga i Ericha Ludendorffa – żadne ofiary nie są za duże, jeśli Niemcom uda się wytrzymać i doprowadzić stronę aliancką do wycieńczenia, tak by pokój został podpisany na warunkach niemieckich[20]. Minister finansów w rządzie Gustava Bauera – Matthias Erzberger krytykował ostro strategię Helffericha – szczególnie brak zmian w polityce podatkowej i większej centralizacji podatków na szczeblu federalnym[12], nazywając jego samego „Ludendorffem finansów”[9].

Wicekanclerz

22 maja 1916 roku Helfferich objął Urząd Spraw Wewnętrznych i jednocześnie został wicekanclerzem w rządzie Bethama-Hollwega[2]. W październiku 1916 roku wyszedł z inicjatywą pokojową do Bethama-Hollwega, którą przedłożono 12 grudnia 1916 roku. Początkowo Helfferich ostrzegał przed podjęciem nieograniczonej wojny przez okręty podwodne z powodu ryzyka przegranej i jej długofalowych skutków[2], jednak później stał się jednym z jej najbardziej zagorzałych zwolenników[20]. Przy okazji dyskusji nad ustawą o służbach pomocy wojennej (niem. Kriegshilfsdienstgesetz) w 1916 roku, Helfferich spierał się z przedstawicielami związków zawodowych, zgadzając się jednak w końcu na powołanie do życia obowiązkowych komitetów pracowniczych. Po upadku rządu Bethama-Hollwega Hellferich zachował swój urząd, jednak trzy miesiące później wraz z dymisją kanclerza Georga Michaelisa 31 października 1917 roku[uwaga 4] złożył wszystkie pełnione przez siebie urzędy.

Przywódca DNVP

W lipcu 1918 roku, po śmierci Wilhelma von Mirbacha-Harffa z rąk lewicowego eserowca, Jakowa Blumkina, Helfferich został ambasadorem Niemiec w Rosji, gdzie wbrew stanowisku Ministerstwa Spraw Zagranicznych opowiedział się za kontrrewolucją[uwaga 5] i z tego powodu został odwołany w sierpniu 1918 roku[2]. Wówczas Helfferich zmienił orientację polityczną – z liberalnej na nacjonalistyczną – wstępując w 1919 roku do Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (niem. Deutschnationale Volkspartei, DNVP) – partii nacjonalistyczno-konserwatywnej i stając się zagorzałym przeciwnikiem polityki Erfüllung[2]. W 1920 roku z ramienia DNVP został wybrany do Reichstagu, jednocześnie był członkiem prezydium partii (1920–1924)[3]. W 1919/1920 przypuścił atak osobisty na ówczesnego ministra finansów w rządzie Gustava Bauera – Matthiasa Erzbergera, zarzucając mu używanie zajmowanej pozycji do realizacji interesów prywatnych. Erzberger wniósł sprawę do sądu o zniesławienie – Helfferich został ukarany grzywną, jednak wizerunek ministra został tak nadszarpnięty, ze musiał on podać się do dymisji[2].

W 1920 roku Helfferich wstąpił w związek małżeński z Annette von Müffling (1886-1965), córką bankiera Georga von Siemensa[1][21].

Helfferich ostro występował przeciwko politykom Republiki Weimarskiej. Po zabójstwie ministra spraw zagranicznych Walthera Rathenaua w czerwcu 1922 roku przez członków skrajnie prawicowej organizacji terrorystycznej Consul, ówczesny kanclerz Joseph Wirth zwrócił się w Reichstagu do Helffericha słowami:

Ten wróg stoi po prawej stronie[22][1]!

Helffericha obarczano odpowiedzialnością duchową za zabójstwa Rathenaua i Erzbergera[uwaga 6][1].

Hiperinflacja

Banknot o nominale 1 rentenmarki z 1923 roku

We wrześniu 1923 roku – w kulminacyjnym punkcie hiperinflacji – Helfferich zaproponował wprowadzenie nowej waluty opartej na życie – marki żytniej (niem. Roggenmark), która nie byłaby jeszcze walutą w pełni stabilną z uwagi na wahanie cen żyta w zależności od zbiorów, lecz pozwoliłaby na utrzymanie wartości waluty w przedziale pomiędzy najwyższą a najniższą ceną żyta[2]. Plan Helffericha nie został pozytywnie przyjęty ani przez przedstawicieli ministerstwa finansów ani przez przemysłowców, którzy preferowali walutę opartą na złocie[2]. Pomysł Helffericha, by nowa waluta znalazła pokrycie w konkretnym dobrze, został jednak zrealizowany kiedy wprowadzaną walutę przejściową Rentenmak oparto na ziemi znajdującej się w posiadaniu państwa niemieckiego[2]. W związku z tym, nazywano często Helffericha „ojcem Rentenmarki” (niem. Vater der Rentenmark)[5].

Reichsbank

Po śmierci prezydenta Reichsbanku Rudolfa Havensteina w listopadzie 1923 roku, zarząd i komitet centralny banku wystawiły kandydaturę Helffericha na jego następcę. Jednak zarówno prezydent Friedrich Ebert, jak i ówczesny rząd odrzucili tę propozycję, powołując na stanowisko prezydenta Reichsbanku Hjalmara Schachta[23].

Śmierć

Helfferich zginął 23 kwietnia 1924 roku w wypadku kolejowym (Kolei Gotarda), do którego doszło w szwajcarskiej miejscowości Bellinzona[24][10].

Publikacje

Publikacje za biogramem Helffericha w Neue Deutsche Biographie[2]:

  • Bimetallistische Kampfesart, 1895
  • Die Währungsfrage, 1895
  • Währung und Landwirtschaft, 1895
  • Zur Geschichte der Goldwährung, 1896
  • Studie über Geld- und Bankwesen, 1900
  • Handelspolitik, 1901
  • Die Reichsbank 1875–1900, 1901
  • Das Geld, 1905
  • Zur Reform der kolonialen Verwaltungsorganisation, 1905
  • Das Geld im russisch-japannischen Kriege, 1906
  • Deutschlands Volkswohlstand 1888–1913, 1913
  • Krieg und Kriegsanleihe, 1918
  • England und wir, 1918
  • Rede über die deutsche Volkskraft, 1918
  • Die politische Lage und die Wahlen zur Nationalversammlung, 1918
  • Das Reichsnotopfer, 1919
  • Der Weltkrieg, 1919
  • Die Friedensbedingungen, 1919
  • Versailles und die Kriegsschuld, 1919
  • Die Friedensbemühungen im Weltkrieg, 1919
  • Der Friede von Versailles, 1919
  • Fort mit Erzberger, 1919
  • Gegen Erzberger, 1920
  • Der wirtschaftliche Hintergrund des Weltkrieges, 1920
  • Wilson als Friedensstifter und der U-Boot-Krieg, 1920
  • Georg von Siemens, 1921/23
  • Der Zusammenbruch der Erfüllungspolitik, 1921
  • Deutschland in der Ketten des Ultimatums, 1921
  • Die Lage der deutschen Finanzen, 1921
  • Die Politik der Erfüllung, 1922
  • Das zweite Versailles, 1924

Uwagi

  1. ↑ Praca dostępna w The Internet Archive, zob. Karl Theodor: Die Folgen des deutsch-österreichisch Münzvereins von 1857. [dostęp 2011-08-20]. (niem.).
  2. ↑ Praca dostępna w The Internet Archive, zob. Karl Helfferich, Die reform des deutschen geldwesens nach der gründung des reiches, Leipzig, Duncker & Humblot, Berlin 1898 [dostęp 2011-08-20] (niem.).
  3. ↑ Uwzględniając deprecjację marki było to 110 miliardów przedwojennych, patrz Fergusson, s. 8.
  4. ↑ Michaelis został zmuszony do rezygnacji, ponieważ nie godził się z rezolucją Reichstagu z 19 lipca 1917 roku (niem. Friedensresolution des Reichstages vom 19. Juli 1917) za zawarciem pokoju bez aneksji i odszkodowań (zob. Gilbert Krebs, Bernard Poloni: Volk, Reich und Nation, 1806–1918: Texte zur Einheit Deutschlands in Staat, Wirtschaft und Gesellschaft. Presses Sorbonne Nouvelle, 1994, s. 252–255. ISBN 2-910212-02-5. [dostęp 2010-01-31]. (niem.).) – Michaelis zaakceptował rezolucję z zastrzeżeniem, że zastosuje się do niej według własnego rozumienia („wie ich sie auffasse“) (zob. Rudolf Morsey: Michaelis, GeorgTheodor. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). T. 17. 1994, s. 432–434. (niem.). i German History in Documents and Images (GHDI): Chancellor Michaelis’ Interpretation of the Peace Resolution (July 19, 1917). [dostęp 2011-01-31]. (ang.).).
  5. ↑ W rządzie niemieckim ścierały się wówczas dwie opcje – zwolenników obalenia rządu bolszewickiego i zastąpienia go przez rząd sprzyjający Niemcom (których popierał Helfferich) i zwolenników współpracy z bolszewikami – druga opcja zwyciężyła. Zob. Vladimir N. Brovkin: Dear comrades: Menshevik reports on the Bolshevik revolution and the civil war. Hoover Press, 1991, s. 103. ISBN 0-8179-8981-1. [dostęp 2011-05-29]. (ang.).
  6. ↑ Matthias Erzberger został zamordowany w sierpniu 1921 roku przez dwóch byłych oficerów marynarki. Zamach został przygotowany przez tajną organizację Germanenorden, której przewodził Manfred von Killinger. Zamachowcy zbiegli na Węgry (zob. Klaus Epstein: Erzberger, Matthias. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). T. 4. 1959, s. 638–640. (niem.).).

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Deutsches Historisches Museum: Karl Helfferich Nationalökonom, Politiker. [dostęp 2011-02-06]. (niem.).
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Karl Erich Born: Helfferich, Karl Theodor. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). T. 8. 1968, s. 470–472. (niem.).
  3. 1 2 Bundesarchiv: Akten der Reichskanzlei. Weimarer Republik online: Helfferich, Karl Theodor. [dostęp 2011-01-29]. (niem.).
  4. ↑ David F. Lindenfeld: The practical imagination: the German sciences of state in the nineteenth century. University of Chicago Press, 1997, s. 310. ISBN 0-226-48241-3. [dostęp 2011-02-09]. (ang.).
  5. 1 2 3 Historische Gesellschaft der Deutschen Bank e.V: Helfferich, Karl. [dostęp 2017-03-24]. (niem.).
  6. 1 2 3 Lothar Gall: Die Deutsche Bank, 1870–1995. C.H.Beck, 1995, s. 100. ISBN 3-406-38945-7. [dostęp 2011-02-13]. (niem.).
  7. 1 2 3 Lothar Gall: Die Deutsche Bank, 1870–1995. C.H.Beck, 1995, s. 101. ISBN 3-406-38945-7. [dostęp 2011-02-13]. (niem.).
  8. ↑ Klaus Türk, Thomas Lemke, Michael Bruch: Organisation in der modernen Gesellschaft: Eine historische Einführung. s. 178. [dostęp 2011-02-13]. (niem.).
  9. 1 2 3 Charles P. Kindleberger: Keynesianism vs. monetarism, and other essays in financial history. Taylor & Francis, 2006, s. 176–177. ISBN 0-415-38212-2. [dostęp 2011-02-08]. (ang.).
  10. 1 2 3 Deutsches Historisches Musem: Die Inflation von 1914 bis 1923. [dostęp 2010-12-01]. (niem.).
  11. ↑ Charles P. Kindleberger: Keynesianism vs. monetarism, and other essays in financial history. Taylor & Francis, 2006, s. 251. ISBN 0-415-38212-2. [dostęp 2011-02-08]. (ang.).
  12. 1 2 Charles P. Kindleberger: Keynesianism vs. monetarism, and other essays in financial history. Taylor & Francis, 2006, s. 289. ISBN 0-415-38212-2. [dostęp 2011-02-08]. (ang.).
  13. ↑ Verhandlungen der Reichstags XIII. Legislaturperiode II Session Band 306. Berlin: 1916, s. 224. [dostęp 2010-12-08]. Cytat: Meine Herren, wie die Dinge liegen, bleibt also vorläufig nur der Weg, die endgültige Regelung der Kriegskosten durch das Mittel des Kredits auf die Zukunft zu verschieben, auf den Friedensschluss und auf die Friedenszeit. Und dabei möchte ich auch heute wieder betonen: Wenn Gott uns den Sieg verleiht und damit die Möglichkeit, den Frieden nach unseren Bedürfnissen und nach unseren Lebensnotwendigkeiten zu gestalten, dann wollen und dürfen wir neben allem anderen auch die Kostenfrage nicht vergessen; [lebhafte Zustimmung] das sind wir der Zukunft unseres Volkes schuldig. [,Sehr wahr!‘ – Rufe] Die ganze künftige Lebenshaltung unseres Volkes muss, soweit es irgend möglich ist, von der ungeheuren Bürde befreit bleiben und entlastet werden, die der Krieg anwachsen lässt. [weitere, Sehr wahr!‘ – Rufe] Das Bleigewicht der Milliarden haben die Anstifter dieses Krieges verdient; [,Sehr richtig!‘ – Rufe] sie mögen es durch die Jahrzehnte schleppen, nicht wir. [,Sehr gut!‘ – Rufe]. (niem.).
  14. ↑ Historisches Lexikon Bayerns: Helmut Braun, Inflation, 1914–1923. 2010-01-26. [dostęp 2010-12-01]. (niem.).
  15. ↑ Costantino Bresciani-Turroni: The Economics of Inflation. A Study of Currency Depreciation in Post-War Germany. London: 1968. [dostęp 2010-12-01]. (ang.).
  16. ↑ Frank D. Graham: Exchange, Prices, and Production in Hyperinflation: Germany 1920–1923. New York: Princeton University Press, 1930. (ang.).
  17. ↑ Stanley Fischer, Ratna Sahay, Carlos Vegh. Modern hyper- and high inflations. „IMF Working Paper”, s. 4, 2003. 02/197. International Monetary Fund (IMF). [dostęp 2010-12-01]. (ang.).
  18. ↑ Carl-Ludwig Holtfrerich: The German inflation, 1914–1923: causes and effects in international perspective. Walter de Gruyter, 1986, s. 157. ISBN 3-11-009714-1. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  19. ↑ Wolne tłum. z jęz. ang. Costantino Bresciani-Turroni: The Economics of Inflation. A Study of Currency Depreciation in Post-War Germany. London: 1968, s. 46. [dostęp 2010-12-12]. Cytat: Inflation and the collapse of the exchange are children of the same parent: the impossibility of paying the tributes imposed on us. The problem of restoring the circulation is not a technical or banking problem; it is, in the last analysis, the problem of the equilibrium between the burden and the capacity of the German economy for supporting this burden. (ang.).
  20. 1 2 Helfferich, Karl. W: Encyclopædia Britannica. 1922. (ang.).
  21. ↑ Karl Erich Born: Helfferich, Karl Theodor. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). T. 8. Berlin 1969.
  22. ↑ Wolne tłum. z jęz. niem.: Dieser Feind steht rechts!
  23. ↑ C. Edmund Clingan: Finance from Kaiser to Führer: budget politics in Germany, 1912–1934. Greenwood Publishing Group, 2001, s. 39. ISBN 0-313-31184-6. [dostęp 2011-04-10]. (ang.).
  24. ↑ Helfferich tödlich verüngluckt. Mit seiner Mutter im Gotthardtzug verbrannt.. „Vorwärts”. 143, 24 kwietnia 1924. (niem.).

Bibliografia

Literatura dodatkowa

  1. Wilhelm Keil: Deutschlands Finanzelend. Die Bankrottwirtschaft Helfferichs. Stuttgart: Verlag der Schwäbischen Tagwacht, 1922. (niem.).
  2. John Williamson: Karl Helfferich (1872–1924), Economist, Financier, Politician. Princeton: NJ: Princeton University Press, 1971. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.