Wielkie Morze

Wielkie Morze rozciąga się od Nilfgaardu do Smoczych Gór. Na północy często zdarzało się, że morze, rzeki i porty zamarzały.

Do morza wpadają rzeki: Tango, Toina, Buina, Pontar, Adalatte, Jaruga, Marnadal, Yelena, Sylte, Pereplut.

Ważniejsze wyspy na tym morzu to: wyspy Skellige, Thanedd, Inis Porhoet.

Jaruga

Wielka Jaruga (w Starszej Mowie i dialekcie nilfgaardzkim Yarra) to największa ze znanych rzeka wiedźmińskiego świata. Swoje źródła ma w Górach Sinych w Toussaint. Przepływa przez Lyrię, Sodden, Brugge, Cintrę i Verden. Uchodzi na granicy Verden i Cintry, a konkretne w Księstwie Attre (przynajmniej według „mapy polskiej”). W środkowym biegu Yarry znajduje się depresja Ysgith. Rzeka jest możliwa do sforsowania tylko w Sodden i Dol Angra.

Przez wiele lat (po tzw. Wojnie Północnej) Jaruga stanowiła granicę pomiędzy Cesarstwem Nilfgaardu, a Północnymi Królestwami.

Na moście w Czerwonej Bindudze rozegrała się bitwa między wojskami królowej Meve z Lyrii, a wojskami cesarza Emhyra, w której szalę zwycięstwa przechylił na korzyść Meve wiedźmin Geralt, otrzymując dzięki temu z rąk królowej tytuł szlachecki.

Szacowana długość Yarry to około 1000 km.

Główne dopływy Jarugi to Ina z Chotlą, Trava, Wstążka (prawobrzeżne), Newi (lewobrzeżny).

Buina

Buina to rzeka na Północy uchodząca do Wielkiego Morza w Zatoce Praksedy. Buina wypływająca z Gór Sinych, w swoim górnym biegu przepływa przez Kaedwen, następnie pokonując przełom w Górach Pustulskich staje się naturalną granicą między Redanią, a Hengfors. Uchodzi w pobliżu miasteczka Blaviken w Łukomorzu. Główne dopływy to Gwenllech i Nimnar

Pontar

Pontar (w Starszej Mowie: Aevon y Pont ar Gwennelen – Rzeka Alabastrowych Mostów) to rzeka graniczna między Redanią, a Temerią (w tym Ellander), a w swoim górnym biegu między Kaedwen, a Aedirn. Nad rzeką leżą miasta: elfów: Est Haemlet, Loc Muine; kaedweńskie: Ban Glean; Aedirn: Hagge; temerskie: Murivel i Rinde; a także niezależne miasta: Oxenfurt i Novigrad.

W planach Nilfgaardu Pontar miał być nową granicą Cesarstwa po II wojnie północnej.

Dol Blathanna

Dol Blathanna to rządzona przez elfią królową Enid an Gleanna (Stokrotka z Dolin), ostatnia kraina elfów podarowana im przez cesarza Nilfgaardu Emhyra var Emreisa jako nagroda za udział w wojnie z państwami północy, przez co jego sytuacja polityczna jest bardzo słaba.

Od początku swego istnienia państwo elfów nie było uznawane przez Redanię. Pozostałe królestwa północy przyjęły do wiadomości jego powstanie, jednak uważały je za stworzoną przez Nilfgaard efemerydę. Dodatkowo między elfim państwem a Kaedwen istniał spór terytorialny o obszary na północ od doliny.

Na mocy ustaleń pokoju cintryjskiego państwo elfów zachowało pewną odrębność, stając się autonomicznym księstwem, uznającym zwierzchnictwo króla Demawenda z Aedirn oraz gwarantującym równouprawnienie wszystkich ras.

W elfiej mowie Dol Blathanna znaczy Dolina Kwiatów^[1].

Aldersberg

Aldersberg jest drugim co do wielkości miastem w Aedirn. Miasto powstało wokół murów twierdzy która strzegła granic Aedirn, zanim ostatecznie nie została zdobyta Dolina Kwiatów. Dzięki zamówieniom wojskowym powstały tam liczne konwisarnie i manufaktury wełniane. Miasto zostało zdobyte przez nilfgaardzkie wojsko po bitwie, która została stoczona pod murami miasta.

Z Aldersbergu pochodził Jakub de Aldersberg, wielki mistrz Zakonu Płonącej Róży i główny antagonista gry komputerowej Wiedźmin.

Hagge

Hagge to miasto i twierdza leżące w Aedirn, na lewym brzegu Pontaru, przy granicy z Temerią i Kaedwen.

W przeddzień wybuchu drugiej wojny Nilfgaardu z Nordlingami doszło tam do spotkania królów (Demawenda z Aedirn, Foltesta z Temerii, Henselta z Kaedwen, Vizimira z Redanii i Meve z Lyrii) w sprawie wspólnej inwazji na zajmowaną przez Nilfgaard Cintrę. Po rozbiciu i ucieczce wojsk Aedirn, Hagge zostało zajęte przez wojska Temerii.

Vengerberg

Vengerberg jest stolicą i zarazem największym miastem w Aedirn. Liczy sześć tysięcy mieszkańców. Słynie z gorzelni, młynów słodowych, farbiarni i tkalni. W mieście znajduje się liczne filie krasnoludzkich banków (m.in. filia słynnego krasnoludzkiego banku rodziny Vivaldich). Miasto otoczone jest mocnym murem, co nie przeszkodziło armii Nilfgaardu w zajęciu stolicy Aedirn po bitwie pod Aldersbergiem. W Vengerbergu stacjonuje wojskowa załoga strzegąca bezpieczeństwa króla i mieszkańców. W mieście swoją siedzibę miała czarodziejka Yennefer, a także król Demawend.

Miasto Cidaris

Cidaris to niewielkie miasto portowe zbudowane na elfich fundamentach. Miasto jest według niektórych osób niezwykle piękne, z urokliwymi uliczkami i misternymi krużgankami na białych domach. Słynie z morskiego bazaru-targowiska, na którym można kupić najbardziej niezwykłe towary, przywiezione przez marynarzy, ze wszystkich stron świata. W mieście rezyduje też jedynowładca kraju, król Ethain, wielki znawca i koneser sztuki oraz poezji.

Attre

Attre to niewielkie księstwo położone nad morzem pozostające w strefie wpływów Cintry, której pozostaje lennikiem. Dokładne położenie księstwa nie jest znane, w sadze brak dokładnego umiejscowienia Attre. Najprawdopodobniej księstwo leży na cintryjskim wybrzeżu, to jest między ujściem Jarugi, a Górami Amell.

Krajem rządzą władcy Cintry (król Roegner i królowa Calanthe), a bezpośrednim zwierzchnikiem jest książę Windhalm.

Sodden

Sodden było pierwotnie niewielkim królestwem położonym po obu stronach Jarugi – Dolne po stronie północnej, Górne po stronie południowej. Soddeński król był zależny od władcy zachodniego sąsiada – króla Cintry. Podział nastąpił gdy Cesarstwo Nilfgaardu zajęło tereny na południe od Yarry.

Skellige

Skellige to wyspiarskie królestwo u brzegów Cintry.

Historia

Mieszkańcy Skellige słynęli z budowy drakkarów. W dawniejszych czasach mieszkańcy Wysp często łupili nadmorskie królestwa, szczególnie dając się we znaki Cintrze, która znajdowała się najbliżej. Sytuacja zmieniła się dopiero po ślubie królowej Cintry Calanthe oraz Eista Tuirseacha, rycerza w służbie Brana, ówczesnego króla Skellige. Kraje zostały połączone unią personalną.

Dwanaście lat później Królestwa Północy zostały zaatakowane przez wojska Cesarstwa Nilfgaardu. Wojna rozpoczęła się od błyskawicznej inwazji na Cintrę, podczas której zginęli Eist Tuirseach i Calanthe, a księżniczka Ciri została uznana za zaginioną. Skellige pomagało głównie swoją znakomitą marynarką wojenną, lecz Cintra została podbita w dość krótkim czasie.

Dwa lata później wojną błyskawiczną w Lyrii rozpoczęła się II Wojna Północna. Podczas niej na Wyspach rządził jarl Crach an Craite. Wkład włożony przez Skellige w wojnę to głównie wsparcie floty i łupienie nadbrzeżnych prowincji Cesarstwa.

Po zakończeniu wojny, gdy Cintra już oficjalnie była dołączona do Nilfgaardu, Crach an Craite zerwał wszystkie oficjalne związki z Cintrą i uzyskał niepodległość dla Skellige.

Geografia

Skellige znajduje się na górzystym archipelagu o tej samej nazwie, niedaleko od brzegów Cintry, oddziela go od niej Głębia Sedny. Składa się z mnóstwa wysp, z których największą jest Ard Skellig, na którym zbudowano największe miasto, warownię i stolicę państwa – Kaer Trolde. Mniejszą wyspą jest An Skellig, oddzielona od większej cieśniną Sund, która od strony północnej ma liczne fiordy, a od południowej jest płaska i niska. Spikeroog, leżąca u zachodniego wlotu do cieśniny Sund jest poprzecinana licznymi, wysokimi pasmami gór, często tonącymi w chmurach. Kolejną wyspą, znajdującą się na wschód od An Skellig, jest Undvik, na której w skalistych klifach schronienie znajdowały liczne ptaki morskie. Jeszcze dalej na wschód znajduje się najmniejsza, ale i jedna z najwyższych wysp archipelagu Hindarsfjall, gdzie znajduje się święty gaj. Najdalej na południe wysuniętą wysepką jest Faroe.

Klimat panujący na archipelagu jest surowy, mieszkający tam ludzie często muszą zmagać się z porywistym, morskim wiatrem i chłodem.

W grze Wiedźmin: Gra wyobraźni

Archipelag Skellige zachował, znany jeszcze z czasów walk z elfami, monarchistyczny system rządów, w którym na czele stoi najwyższy z jarlów, którego czasem nazywa się konungiem. Zgromadzenie decyduje, który z wodzów ma najlepsze predyspozycje do rządzenia całym Skellige i obiera najsilniejszego oraz najlepiej prosperującego. Po obiorze pierwszego z rodu, często zdarza się tak, iż następcami zostają jego potomkowie.

Społeczeństwo podzielone jest na klany, które częstokroć wzajemnie się zwalczają. Na ich czele stoją w pierwszej kolejności władcy ziemscy zwani bondami, którzy są jednocześnie głowami znanych rodów. Bond, który zgromadzi pod sobą kilka klanów staje się jarlem, a ten z czasem może nawet konungiem.

Lokalnymi ośrodkami władzy, skupiającymi w sobie głównie sądownictwo, są thingi. Są to wiece wolnych mężczyzn, odbywające się na wiosnę we wcześniej ustalonym miejscu. Decyzje tego zgromadzenia muszą respektować bondowie i jarlowie, jednak konung jest podrzędny jedynie wobec althingu, który zwoływany jest co roku na dwa tygodnie. Mogą w nim uczestniczyć wszyscy wolni obywatele państwa, jednak zwykle są oni przez kogoś reprezentowani. Sądy na thingach są sprawowane przez radę składającą się z sześciu bondów, zwanych na ten czas gondi, przewodniczącym tejże rady jest lagman, co w przekładzie na mowę wspólną oznacza głosiciel prawa.

Pieczę nad Skellige sprawuje Cintra, co oznacza również, że państwa te są sprzymierzone. Archipelag cieszy się jednak ogromną samorządnością. Jest jednym z niewielu miejsc na kontynencie, w którym chłopi i rybacy są obywatelami równorzędnymi biorącymi udział w życiu politycznym.

W grze Wiedźmin 3:Dziki Gon

W grze Wiedźmin 3: Dziki Gon wyspy Skellige są jedną z głównych lokacji^[2].

Kaer Morhen

Kaer Morhen (w Starszej Mowie Caer a’Muirehen, Warownia Starego Morza; Wiedźmińskie Siedliszcze) to zrujnowany zamek w górach Kaedwen, w miejscu „znanym tylko nielicznym”.

Mury twierdzy miały kształt trapezu. Zamczysko zostało zniszczone przez rozszalałych ludzi niecałe pół wieku przed narodzinami Triss Merigold, ale nieliczni wiedźmini nadal przebywali w jego ruinach. Ostatnich chłopców szkolono około dwadzieścia pięć lat przed akcją „Krwi elfów”. Po zamku pozostały jedynie szczątki murów i wież, podziemne laboratoria, główna sala oraz fosa wypełniona kośćmi poległych wiedźminów. To w Wiedźmińskim Siedliszczu dokonywano na młodych chłopcach, sierotach wojennych lub porzuconych przez rodziców, wiedźmińskiej mutacji. To także tam wyszkolono Ciri na wiedźminkę (stricte tytularną – nigdy nie przeszła Próby Traw). Następnie dzieci te były szkolone na wiedźminów aby chronić ludzi od potworów.

Wiedźmińskie Siedliszcze było miejscem zimowania wiedźminów niemających funduszy na przetrwanie zimy na szlaku. W ostatnim momencie sagi Kaer Morhen zamieszkiwał Vesemir, mentor Geralta z Rivii.

Kaer Morhen jest jednym z głównych miejsc akcji drugiej serii serialu Netfliksa Wiedźmin.

Kovir i Poviss

Herb Koviru i Poviss

Królestwo Koviru i Poviss to najważniejsze państwo leżące na Dalekiej Północy wiedźmińskiego świata, u podnóża Gór Smoczych nad Zatoką Praksedy. Krajem rządzi król Esterad Thyssen, noszący tytuł króla Koviru, Poviss, Naroku, Velhadu i Talgaru z dynastii Thyssenidów, powiązanej więzami krwi z dynastiami z Kaedwen, Redanii, Aedirn, Cidaris, Rivii i Verden. Loża Czarodziejek planowała mariaż Ciri, księżniczki Cintry z kovirskiem księciem Tankredem, a na Południu słychać było o planach tworzenia związków dynastycznych Koviru i Caingorn.

Historia i położenie

Początkowo ziemie północne, leżące nad Zatoką Praksedy, uznawane były za lenno Redanii. Hrabstwem rządziła dynastia Trojdenidów – boczna linia redańskiej rodziny panującej. W Redanii nikt nie interesował się sprawami Północy, hrabstwo zwolniono z wszelkich obciążeń lennych. W tym czasie Kovir dzięki umiejętnemu prowadzeniu wojen i mariaży rósł w siłę. Kovir i Poviss zmonopolizowały rynek szkła i soli, a na daleką północ, oprócz awanturników emigrowali szykanowani uczeni, ambitni magowie, kupcy, rolnicy i górnicy. Ci ostatni odkryli w Kovirze olbrzymie złoża kopalin. Mieszkańcy Północy bogacili się, kwitł handel.

Właśnie zyski z handlu, które formalne redańskie lenno zatrzymywało w całości dla siebie, stały się zarzewiem konfliktu między Redanią a Kovirem. Bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny była odmowa króla Koviru Gedoviusa żądaniu Radowida III z Redanii, w sprawie pomocy zbrojnej i finansowej przeciw Aedirn. Tygodniowa wojna wykazała bezsprzeczną wyższość dwudziestopięciotysięcznej zaciężnej armii Koviru. Na mocy I Traktatu Exeterskiego, zawartego zaledwie 120 lat przed wybuchem II wojny północnej, Kovir formalnie potwierdził swoją niepodległość i neutralność. Za gest dobrej woli przyjęto fakt, że król Redanii Radowid III nabył dożywotni tytuł władcy Koviru i Poviss, a jego sojusznik, Benda Kaedweński, tytuł króla Caingorn i Malleore.

Po śmierci ostatniego Trojdenidy, Gerarda, na tron wstąpił Esteril Thyssen, założyciel dynastii Thyssenidów. Za panowania jego syna, Baldwina Thyssena, doszło do rewolty, w wyniku której władzę w Poviss przejął samozwańczy król Rhyd, uniezależniła się Marchia Wschodnia (późniejsza Liga z Hengfors), a w miejsce wygnanych Thyssenidów wstąpił margraf Idi. W trakcie ucieczki z Koviru zmarł król Baldwin. Młody wówczas królewicz Esterad, współczesny Geraltowi, przebywając na emigracji gromadził środki i zbierał sojuszników. Ostatecznie powrócił na tron w wyniku kolejnego puczu, znanego jako noc noży i pochodni. Rhyd i Idi zostali straceni wraz z poplecznikami, lecz o Esteradzie zwykło się mówić, że włożył skalaną krwią koronę.

Stolicami tego nietypowego kraju są dwa miasta: stolicą letnią jest Pont Vanis położony nad Zatoką Praksedy, a stolicą zimową jest, leżący u ujścia rzeki Tango, Lan Exeter. Królestwo Koviru i Poviss, w skrócie zwane po prostu Kovirem swoją władzę rozciągnęło na szereg mniejszych krain Północy, w tym Księstwo Naroku, Księstwo Velhadu i Margrabstwo Talgaru, a według danych zawartych w tomie Chrzest ognia również na Creyden. Kovir leży nad główną rzeką Tango, płynącą przez Narok Toiną, a także wyznaczającą jego południową, redańską, granicę rzeką Braa. Na wschód od królestwa leżą tereny Ligi z Hengfors. Północną granicę stanowią Góry Smocze.

W czasie wojen z Nilfgaardem Kovir zachowywał neutralność, choć potajemnie Esterad Thyssen udzielił pożyczki szefowi redańskiego wywiadu, Dijkstrze.

Gospodarka

Tereny Koviru i Poviss obfitują w liczne złoża. Po 25 latach od uzyskania niepodległości „Kovir wydobywał tyle kopalin, ile Redania, Aedirn i Kaedwen razem wzięte”. 80% „światowego” złota, i po 3/4 złóż ferroaurum, kryobelitu i dwimerytu (metalu blokującego magię) pochodzi właśnie z Koviru. Jeśli chodzi o wydobycie stali to kovirskie kuźnie ustępowały pod względem produkcji jedynie krasnoludzkiemu Mahakamowi, choć Kovir eksportował tam metale na stopy. Płatnerze z Poviss wybijali na swoich mieczach jako puncmarkę koronę lub głowę konia.

Znani obywatele

Z Koviru i Poviss pochodzili (bądź tam mieszkali):

• z Creyden czarodziejka Sheala de Tancarville,
• z Koviru czarodzieje Stregobor, Zavist, Carduin, Dethmold i Drithelm, a także szlachcianka de Lisemore i baron Surcratasse,
• z Naroku księżna Silvena,
• z Poviss młody wiedźmin Coën,
• z Poviss wiedźmin Lambert,
• z Talgaru królowa Zuleyka i zaklęta szlachcianka Bernika,
• z Velhadu Evermir.

Herb

Andrzej Sapkowski opisuje herb federacji zatwierdzony przez króla Baldwina: „tarcza czterodzielna, w pierwszym polu czerwonym srebrna ręka zbrojna Thyssenidów, we wtórym polu srebrnym pasy lewoukośne, na ich tle pal czarny (księstwo Poviss), w trzecim polu srebrnym ostrza błękitne w górę (księstwo Naroku), w czwartym polu czerwonym pół srebrnego orła (margrabstwo Talgaru)”.

Narok

Narok to niewielkie księstwo na północy leżące u stóp Smoczych Gór. Od wschodu graniczy z Velhadem, a od południa z centralnym Kovir i Poviss. Od zachodu Narok ogranicza morze.

Narok, podobnie jak Velhad i Talgar, wchodzi w skład Królestwa Koviru i Poviss. Władcami byli królowie kovirscy, których lennikami byli książęta Naroku (np. księżna Silvena). Przez Narok przepływa rzeka Toina, nad którą stoi Aedd Gynvael. Prawdopodobnie również w Naroku znajduje się miasto Rakverelin.

Według opisu Andrzeja Sapkowskiego, pochodzącego jednak spoza sagi, herb Naroku przedstawia „w polu srebrnym ostrza błękitne w górę”

Talgar

Herb Talgaru

Talgar to niewielkie margrabstwo na Północy leżące u stóp Gór Smoczych. Prawdopodobnie kraj ten leży przy zachodniej granicy Malleore, a na zachód od Talgaru leży Velhad. Margrabstwo wchodzi w skład federacji Koviru. Wiadomo, że w Talgarze występowała bardzo sroga zima. Pierwsze śniegi nadchodziły z końcem października.

Velhad

Velhad to kraj położony na dalekiej Północy. Księstwo jest częścią królestwa Koviru. Prawdopodobnie leży u podnóża Gór Smoczych, pomiędzy Narokiem na zachodzie, a Talgarem na wschodzie, na północ od właściwego Koviru. Realną władzę w księstwie sprawowali królowie Koviru (w czasie trwania sagi król Esterad Thyssen), chociaż może się wydawać, że nominalnym władyką był Evermir.

Caingorn

Herb Caingorn

Caingorn, czasem nazywane również Ligą z Hengfors, to związek miast pod przewodnictwem stolicy regionu – Hengfors. Caingorn leży na zachód od Gór Pustulskich, oraz na północ i zachód od rzeki Buiny. Liga przez lata pozostawała pod protektoratem Kaedwen (Traktat Exeterski), choć obecnie zarządza również terytorium Malleore. Caingorn graniczy z Kovirem, Malleore, Hołopolem, Kaedwen i Redanią.

Herbem Caingorn jest złoto uzbrojony gryf srebrny w polu purpurowym.

Creyden

Creyden – to niewielkie księstwo na półncy. Raz podaje się, że jest częścią Ligi z Hengfors, raz, że wchodzi w skład Koviru. Można stąd wnioskować, że leży gdzieś pomiędzy Talgarem, Malleore i Caingorn. Księstwem Creyden rządził m.in. wspomniany w opowiadaniu Mniejsze zło książę Friedfalk^[4].

Z Creyden pochodziła czarodziejka Sheala de Tancarville.

Hołopole

Hołopole to niewielki kraj na północy wciśnięty klinem między Malleore, Creyden, Kaedwen i Caingorn. Naturalna granicę hołopolskiej polis stanowiły: od wschodu Góry Pustulskie, od północy rzeka Toina, a od południa rzeka Braa. Stolicą jest wolne miasto Hołopole. W mieście tym znajdowała się świątynia Kreve. Hołopole teoretycznie było niezależnym kraikiem, ale de facto władza nad nim przechodziła z rąk do rąk (królowie Caingorn, władcy Koviru).

Malleore

Malleore – to niewielkie księstwo na północy jest obecnie częścią Caingorn – Ligi z Hengfors. Północną granicę krainy stanowią rzeki: Toina i Braa. Za nimi leżą: Kovir, Creyden i Hołopole. Od południa Malleore graniczy z Caingorn, a od zachodu z Poviss.

W przeszłości zwierzchnictwo nad Malleore na mocy Traktatu Exeterskiego sprawował król Kaedwen – Benda.

Według słów Niedamira Malleore mogło wystawić przeciw niemu zaledwie tysiąc „zafajdanych” tarczowników.

Oxenfurt

Herb Oxenfurtu

Oxenfurt jest jednym z najważniejszych miast Redanii. Słynie ono z wielu uniwersytetów i akademii, studiowali tam m.in. trubadur Jaskier (spędził tam cztery lata) i adeptka Shani, która wykorzystała swe umiejętności podczas bitwy pod Brenną. Po ulicach włóczy się wielu pijaków i panuje huczna atmosfera.

Miasto jest jedną z lokacji w grze Wiedźmin 3: Dziki Gon^[2].

Tretogor

Tretogor jest stolicą Redanii. Znajduje się tam Zamek Królewski służący za siedzibę wszystkich królów tego państwa (m.in. Vizimira II). Stolica, mimo iż wchodzi w skład potężnego i dużego królestwa, jest niewielkim grodem. Z miasta pochodzą m.in. szpieg Sigismund Dijkstra i czarodziejka Filippa Eilhart.

Wolne Miasto Novigrad

Novigrad to tak zwane wolne miasto położone nad Wielkim Morzem. Miasto stanowi enklawę na terytorium Redanii. W czasach, które opisuje saga uważany był za największe miasto ówczesnego świata – liczył bez mała 30 000 stałych mieszkańców. Miasto to słynęło ze swojej wielorasowości – mieszkali w nim: ludzie, elfy, krasnoludy, niziołki i inni „nieludzie”. Uważany za stolicę mody Novigrad był również wysoko rozwinięty pod względem gospodarczym – prócz licznych cechów w mieście znajdowała się manufaktura ciżem. Dodatkowo w Novigradzie mieścił się zamek z kordegardą, mennica, osiem banków (w tym bank krasnoluda Vimme Vivaldiego), port morski, liczne składy, młyny wodne, tartaki oraz dziewiętnaście świątyń poświęconych Wiecznemu Ogniowi i dwanaście zamtuzów. Straż świątynna pełni rolę policji, w tym politycznej i kontrwywiadu. Novigrad, jako niezależny od Redanii zarządzany był przez Radę Miejską.

W grze Wiedźmin 3: Dziki Gon Novigrad jest jedną z głównych lokacji^[2], a decyzje gracza mają znaczny wpływ na losy miasta.

Mahakam

Herb Mahakamu

Mahakam to masyw górski położony pomiędzy Jarugą na południu, Temerią i Dolnym Sodden na zachodzie, a Aedirn i Lyrią na wschodzie. Krasnoludy i gnomy, które były niemalże jedynymi mieszkańcami tego górskiego kraju słynęły z niezwykle precyzyjnej obróbki metali. W masywie Mahakamu mieściły się powszechne na tym terenie kopalnie i nieliczne tylko osiedla ludzkie, lecz mimo swej niedostępności, kraina krasnoludów nie była całkowicie odcięta od świata. Przez terytorium nieludzi, na wielostajowym odcinku między Carreras (miastem w Temerii) a Vengerbergiem (stolicą Aedirn), przebiegał szlak kupiecki. Mahakam był też jednym z największych dostawców kovirskich kuźni.

Stolica kraju znajdowała się pod górą Carbon. Rządził nim starosta Brouver Hoog.

Władzę nad górskim dominium krasnoludów i gnomów sprawowali dziedzicznie królowie Temerii (w trakcie trwania sagi o Wiedźminie był nim Foltest).

Brugge

Herb Brugge

Brugge, to niewielki kraj leżący pomiędzy rzekami: Jarugą, Wstążką i Travą oraz wzgórzami Turlough. Pierwotnie Brugge było niezależnym królestwem pod władzą Venzlava, jednakże w obliczu zagrożenia najazdem Nilfgaardu władca ten złożył hołd lenny Foltestowi, władcy Temerii.

Herbem Brugge jest srebrny krzyż kotwiczny na zielonym tle.

Główne miasta to Brugge i Dillingen.

Wyzima

Wyzima to siedziba króla Foltesta, a zarazem największe miasto i stolica Temerii. Miasto położone jest nad Jeziorem Wyzimskim i rzeką Ismeną. Leży w odległości 200 mil od Mariboru.

Jest jedną z głównych lokacji w grze komputerowej Wiedźmin i dzieli się w niej na cztery dzielnice oddzielone murami: Starą Wyzimę, najstarszą dzielnicę, która w wyniku ataków strzygi opustoszała, a później została zamieniona w getto dla nieludzi (elfów, krasnoludów, gnomów i niziołków), Dzielnicę Klasztorną, zamieszkaną przez biedotę i nieludzi, Dzielnicę Handlową, oraz Zamkową (najbogatszą), i Podgrodzie.

W grze Wiedźmin 3: Dziki Gon gracz ma okazję ponownie zwiedzić Zamek Królewski w Wyzimie^[2] (lecz obszar samego miasta jest niedostępny), teraz pod władaniem nilfgaardzkiego cesarza Emhyra var Emreisa.

Gors Velen

Gors Velen to jedno z większych miast Temerii leżące nad Wielkim Morzem. U jego wybrzeży leży sławna wyspa Thanedd – siedziba i szkoła czarodziejek. Gors Velen bardzo wiele zawdzięcza czarodziejkom, które są bardzo szanowane i mile widziane w mieście. Poza tym miasto jest dość bogate – znajduje się tu kilka filii krasnoludzkich banków, jarmark, oraz wielki targ z bogatą ofertą. Poza wyspą Thanedd miasto słynie też z potężnych kazamatowych murów oraz łamania groszy.

Ellander

Ellander to niewielkie księstwo będące temerskim lennikiem. Władzę sprawuje tam książę, którego suzerenem jest król temerski. Przez Ellander przebiegają szlaki handlowe z Dorian do Vengerbergu, z Wyzimy do Carreras i z Hagge do Mariboru. Księstwo leży u stóp Mahakamu, a jego północną granicę stanowi rzeka Ismena. W stołecznym mieście Ellander mieściła się świątynia i szkółka bogini Wielkiej Melitele. Przełożoną świątyni była matka Nenneke.

Wyspa Thanedd

Mieściła się na niej szkoła adeptek magii – Aretuza której rektorką była Margarita Laux Antille. Lądem można było się na nią dostać przechodząc przez pałac zwany Loxią. Powyżej znajdował się pałac zwany Garstangiem, siedziba rady czarodziejów. Na szczycie wyspy stała Wieża Mewy połączona magicznym teleportem z Tor Zireael – Wieżą Jaskółki (siedzibą elfich magów i mędrców).

Na Thanedd odbyła się rewolta czarodziejów. Zdradzili między innymi czarodzieje: Vilgefortz i Francesca Findabair, którzy zasiadali w Kapitule Czarodziejów.

Polityka i religia

W codziennym życiu twardo stąpającej po ziemi ludności Cesarstwa nie ma zazwyczaj miejsca dla żadnych religii. Mieszkańcy wierzą jedynie w swojego Cesarza i Słońce (kult słońca). Dodatkowo władze imperialne bardzo starannie pilnują, by żaden z kapłanów czy wędrownych wieszczy nie mieszał się do polityki. Polityka Nilfgaardu doprowadziła do wojen z Nordlingami.

Znani Nilfgaardczycy

Nilfgaard swą wielkość zawdzięcza podbojom, ziemie podbite dzielono na prowincje na czele których pozostawiono królów (jeśli złożyli hołd wierności) lub stawiano namiestników. W ten sposób cesarstwo zyskało następujące prowincje:

• Vicovaro – Siedziba szpiega-czarodziejki Assire var Anahid. Miejsce urodzenia Cahira i siedziba jego rodu. Miejsce upraw mandragory.
• Etolia – Pochodzi stamtąd trzon Cesarskiej armii.
• Gemmera – Prawdopodobnie pierwsze północne królestwo podbite przez Nilfgaard. Wywodzą się stamtąd pacyfikatorzy, brutalne jednostki Cesarstwa, które walczą z rebeliantami.
• Nazair – Księstwo na południe od Gór Amell. Od północy Nazair graniczy z Cintrą i Dolnym Sodden, od wschodu z Mag Turga, a od południa z Metinną (przez rzekę Yelenę). Główne miasta to: Assengard (dawna stolica), Belhaven, Rhys-Rhun.
• Ymlac
• Rowan

Byłe prowincje:

• Górne Sodden – od I Wojny Północnej do Pokoju Cintryjskiego, po którym razem z Dolnym Sodden dołączył do Temerii
• Verden – od II Wojny Północnej do śmierci króla Ervylla tuż przed zakończeniem wspomnianej wojny
• Cintra – od I Wojny Północnej do Pokoju Cintryjskiego, kiedy to królestwo stało się wasalem Cesarstwa
  • Attre – lenno Cintry

Ebbing

Autonomiczne królestwo w ramach Cesarstwa Nilfgaardu. Wcielone tuż przed wojnami Północnymi. Księstwo Ebbing leży u podnóża Gór Amell, pomiędzy Gemerą a Maecht. Większą część obejmują bagna Pereplut.

Ziemia uprawna została rozdana nilfgaardzkim żołnierzom, co dało możliwość do wzbogacenia się przez spekulantów.

Z Ebbing wywodził się Roegner, książę Ebbing i mąż Calanthe.

Maecht

Herb Maecht

Królestwo Maecht to niewielki kraj na południu, od wielu lat podległy Cesarstwu Nilfgaardu. Północną granicą między Maecht a Metinną była rzeka Sylte. Od leżącego na wschodzie Geso oddzielała je rzeka Velda, na południe od Maecht leżało Ebbing, a na zachód Morze.

Miał stamtąd pochodzić Duny – Jeż z Erlenwaldu.

W Maecht utrzymywane były pozory swobody – na przykład król wybierany był w „wolnej” elekcji (jednak najprawdopodobniej przez samego cesarza). Stąd nazywane było królestwem bluszczowym.

Toussaint

Górzyste księstwo słynne z produkcji wina i tradycyjnych obrzędów z nim związanych. Najsłynniejszym Winem z Toussaint jest Est Est, najdroższe wino świata. Oprócz gwardii królewskiej nie posiada wojska – obronność opiera się na błędnych rycerzach i ich obietnicach. Toussaint jest traktowane przez sąsiadów jako niegroźne i przyjazne przez co jedynym problemem są grasanci napadający na kupców i sukkub uwodzący mężczyzn.

Stolicą Toussaint jest Beauclair, gdzie znajduje się druga po oxenfurckiej największa biblioteka Północy, a główną rzeką jest Sansretour. Do księstwa prowadzi tylko kilka przełęczy przez co kiedy spadną śniegi jest niedostępne.

W czasie wojny Nordlingów z Nilfgaardem rządzone przez księżnę Annę Henriettę.

W Toussaint rozgrywa się akcja dodatku gry Wiedźmin 3: Dziki Gon, pod tytułem Wiedźmin 3: Krew i wino^[5].

Metinna

Metinna to księstwo mające pozorną autonomię. Od zachodu graniczy z Wielkim Morzem, od południa z Maecht, od wschodu z Geso, a od północy z Nazairem. 1/3 kraju zajmuje równina Mag Deira. Przez kraj przepływa rzeka Sylte. Główne miasta, to Metinna, Neureuth, Forgeham.

W północnej części Metinny znajdowała się kraina Mil Trachta, czyli Stujeziory, gdzie nad jeziorem Tarn Mira (zwanym Bezdno) wznosiła się Tor Zireael, czyli Wieża Jaskółki, zbudowana przez elfów. Uważano, że znajdował się tam magiczny teleport łączący ją z Wieżą Mewy (Tor Lara), zlokalizowaną na wyspie Thanedd. Ciri, uciekłszy przed Bonhartem i najemnikami Stefana Skellena przeniosła się stamtąd do krainy Aen Elle.

Geso

Geso jest prowincją Cesarstwa Nilfgaardu graniczącą od północy z Mag Turgą, od wschodu z Pustynią Korath, od zachodu z Metinną, a od południa z Ebbing. Na tym terenie znajduje się tzw. Bandycki Szlak, czyli teren, na którym grasuje ogromna liczba rozbójników.

Miasta i wsie:

• Fort Sarda – fort w okolicach pustyni Korath
• Amarillo – stolica Cesarskiej prefektury
• Zazdrość (dawniej Birka), gdzie Leo Bonhart pokonał bandytów zwanych Szczurami.
• Loredo – wieś zwana także Zbójecką Posadą. Jej mieszkańcy utrzymują się z goszczenia bandytów.
• Glyswen – dawniej Biała rzeczka, po powstaniu i masakrze dokonanej przez Nilfgaardczyków zasiedlona i przemianowana na Glyswen
• Druigh

Mag Turga

Kraina wcielona do Nilfgaardu przed wojnami Północnymi. Od zachodu graniczy z Nazair, od północy z Toussaint, od Południa z Geso ze stolicą w Caravisto. Przez Mag Turga wiodą drogi do przełęczy łączących Cesarstwo z Toussaint i z Górnym Sodden.

W czasie wojen Północnych z powodu bujnych lasów znajdujących się w tej krainie zbudowano wiele hut i dymarek do wytopu żelaza.

Podczas wojen gromadziły się tu rebelianci i bandy uzbrojonych bandytów (jak np. Szczury).

Brokilon

Brokilon, to leśne królestwo driad. Ten starożytny las znajdował się między rzekami Adalatte, Wstążką i Travą – graniczył z Kerack, Temerią, Dolnym Sodden, Brugge i Verden. Władała w nim królowa Eithné.

Niezależny od nikogo, Brokilon był niejako punktem zapalnym. Wielokrotnie najeżdżali na niego: Venzlav z Brugge (który chciał, by Eithné oddała mu Brokilon aż po rzekę Vdę), Ekkehard, Ervyll z Verden i Viraxas z Kerack. Stolicą Brokilonu było Duén Canell (Miejsce Dębu) w samym sercu lasu.

Driady z Brokilonu posiadały wyjątkowe umiejętności w dziedzinie uzdrawiania i to właśnie one pomogły Geraltowi wrócić do zdrowia po walce z Vilgefortzem.

Na obrzeżach tego lasu po raz wtóry wiedźmin napotkał swoje przeznaczenie – dziecko-niespodzankę Ciri. Wcześniej ich drogi zeszły się na Cintryjskim dworze u królowej Calanthe, jednak to w Brokilionie Sapkowski po raz pierwszy opisuje dokładnie przebieg tego spotkania.

W Brokilonie znajdowały schronienie bandy, takie jak Wiewiórki – Scoia’tael.

Pustynia Korath

Pustynia położona jest na wschód od gór Tir Tochair. Miejsce, w którym ląduje Ciri, bohaterka sagi o wiedźminie, po przejściu przez spaczony portal w wieży Tor Lara na Wyspie Thanedd. Próbując tam korzystać z potęgi ognia utraciła ona magiczną moc. Pustynia ta nazywana jest też Patelnią.

Zerrikania

Jest to egzotyczny kraj na dalekim południu^[6], niemal odseparowany od Królestw Północy. Szlak do Haklandu i Zerrikanii wiedzie przez przełęcz Elskerdeg.

Zerrikankami są Tea i Vea, „chodząca broń” rycerza-smoka Borcha Trzy Kawki.

W grze Wiedźmin

Mieszkańcy Zerrikanii są znanymi pirotechnikami. W grze Wiedźmin jest to ojczyzna Azara Javeda, przywódcy grupy przestępczej zwanej Salamandra. Według wspomnianej gry, wynaleziono tu petardy, z których korzystają wiedźmini podczas walki.