Eagle Mk1 podczas Goodwood Revival w 2012 roku | |||
Kategoria | |||
---|---|---|---|
Konstruktor | |||
Projektant |
Len Terry | ||
Dane techniczne | |||
Nadwozie | |||
Zawieszenie przednie |
wahacze, sprężyny śrubowe nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny | ||
Zawieszenie tylne |
wahacze, sprężyny śrubowe nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny | ||
Silnik | |||
Skrzynia biegów | |||
Paliwo | |||
Opony | |||
Historia | |||
Debiut | |||
Kierowcy | |||
Używany | |||
Wyścigi |
25 | ||
Wygrane |
1 | ||
Pole position |
0 | ||
Najszybsze okrążenie |
2 | ||
|
Eagle Mk1, także Eagle T1G – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Lena Terry'ego i skonstruowany przez Eagle. Jedyny samochód Eagle w Formule 1, ścigał się w latach 1966–1969, odnosząc jedno zwycięstwo.
Historia
W 1964 roku Dan Gurney i Carroll Shelby założyli All American Racers, zespół, który na prośbę Goodyeara skonstruował samochód na wyścig Indianapolis 500. Następnie Gurney i Shelby postanowili zbudować samochód Formuły 1. W charakterze projektanta zatrudniono Lena Terry'ego, który był odpowiedzialny za projekt Lotusa 38, który wygrał Indianapolis 500 w 1965 roku. Terry oparł projekt Mk1 na Lotusie 38. Podobnie jak w Lotusie, także w Mk1 monocoque było wykonane z aluminium i magnezu.
Pierwszy model był gotowy w maju 1966 roku. Eagle rozpoczął współpracę z budującą silniki firmą Weslake, ale początkowo musiał skorzystać z silników Climax R4. Pomimo niedostatków w mocy Dan Gurney zdobył punkty w dwóch wyścigach. W 1967 roku samochód został wyposażony w nowy, wyrafinowany silnik Weslake Type 58. Jednostka ta V12, z dwoma wałkami rozrządu w głowicy uruchamiającymi cztery zawory na cylinder, docelowo miała osiągnąć moc 500 KM przy 12 000 rpm, ale w pierwszym wyścigu osiągnęła 364 KM przy 10 000 rpm. Do wiosny 1967 roku moc wzrosła do 420 KM, czyniąc silnik jednym z najmocniejszych w stawce.
Gurney odniósł tym samochodem zwycięstwo w Grand Prix Belgii 1967, co było, nie licząc wyścigów Indianapolis 500, jedynym zwycięstwem w Formule 1 samochodu skonstruowanego w Stanach Zjednoczonych.
Wyniki w Formule 1
Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
---|---|
Oznaczenie | Wyjaśnienie |
Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
Nie prekwalifikował się (NPK) | |
Różowy | Nie ukończył (NU) |
Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
Wykluczony (WYK/EX) | |
Biały | Nie wystartował (NW) |
Kontuzjowany (K/INJ) | |
Wyścig odwołany (OD/C) | |
Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
Nie przybył (NP/DNA) | |
Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
Nie został zgłoszony (–) | |
Pogrubienie | Start z pole position |
Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
† | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
* | Sezon w trakcie |
1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
Lista systemów punktacji Formuły 1 |
Sezon | Zespół | Silnik | Kierowcy | Wyniki w poszczególnych eliminacjach | Wyniki kierowców | Wyniki konstruktora | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
MCO |
BEL |
FRA |
GBR |
NLD |
DEU |
ITA |
USA |
MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | |||||||
1966 | Anglo American Racers | Climax | Dan Gurney | - | NU | 5 | NU | NU | 7 | - | - | 5 | 4 | 12 | 4 | 7 | |||
Phil Hill | - | - | - | - | - | - | NZ | - | - | 0 | NS | ||||||||
Bob Bondurant | - | - | - | - | - | - | - | DK | - | 0 (3) | 14 | ||||||||
Weslake | Dan Gurney | - | - | - | - | - | - | NU | NU | - | 0 (4) | 12 | 0 | NS | |||||
Bob Bondurant | - | - | - | - | - | - | - | - | NU | 0 (3) | 14 | ||||||||
1967 | ZAF |
MCO |
NLD |
BEL |
FRA |
GBR |
DEU |
CAN |
ITA |
USA |
MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | ||||
Castrol Oils Ltd. | Climax | Al Pease | - | - | - | - | - | - | - | NS | - | - | - | 0 | NS | 0 | NS | ||
Anglo American Racers | Dan Gurney | NU | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 13 | 8 | |||||
Weslake | - | NU | NU | 1 | NU | NU | NU | 3 | NU | NU | NU | 13 | 8 | ||||||
Richie Ginther | - | NZ | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 0 | NS | ||||||
Bruce McLaren | - | - | - | - | NU | NU | NU | - | - | - | - | 0 (3) | 14 | ||||||
Ludovico Scarfiotti | - | - | - | - | - | - | - | - | NU | - | - | 0 (1) | 21 | ||||||
1968 | ZAF |
ESP |
MCO |
BEL |
NLD |
FRA |
GBR |
DEU |
ITA |
CAN |
USA |
MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | |||
Anglo American Racers | Weslake | Dan Gurney | NU | - | NU | - | - | - | NU | 9 | NU | - | - | - | 0 (3) | 21 | 0 | 12 | |
Castrol Oils Ltd. | Climax | Al Pease | - | - | - | - | - | - | - | - | - | NW | - | - | 0 | NS | 0 | NS | |
1969 | ZAF |
ESP |
MCO |
NLD |
FRA |
GBR |
DEU |
ITA |
CAN |
USA |
MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | ||||
John Maryon | Climax | Al Pease | - | - | - | - | - | - | - | - | DK | - | - | 0 | NS | 0 | NS |
Bibliografia
- Wouter Melissen: Eagle Mark 1 Climax. ultimatecarpage.com. [dostęp 2012-11-10]. (ang.).
- Cóż to był za samochód – Eagle Mk1. „F1 Racing”, s. 22, grudzień 2012. Łódź: Westa-Druk. ISSN 1732-7032.