 Eagle Mk1 podczas Goodwood Revival w 2012 roku | |||
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant |
Len Terry | ||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie | |||
| Zawieszenie przednie |
wahacze, sprężyny śrubowe nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny | ||
| Zawieszenie tylne |
wahacze, sprężyny śrubowe nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny | ||
| Silnik | |||
| Skrzynia biegów | |||
| Paliwo | |||
| Opony | |||
| Historia | |||
| Debiut | |||
| Kierowcy | |||
| Używany | |||
| Wyścigi |
25 | ||
| Wygrane |
1 | ||
| Pole position |
0 | ||
| Najszybsze okrążenie |
2 | ||
| |||
Eagle Mk1, także Eagle T1G – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Lena Terry'ego i skonstruowany przez Eagle. Jedyny samochód Eagle w Formule 1, ścigał się w latach 1966–1969, odnosząc jedno zwycięstwo.
Historia
W 1964 roku Dan Gurney i Carroll Shelby założyli All American Racers, zespół, który na prośbę Goodyeara skonstruował samochód na wyścig Indianapolis 500. Następnie Gurney i Shelby postanowili zbudować samochód Formuły 1. W charakterze projektanta zatrudniono Lena Terry'ego, który był odpowiedzialny za projekt Lotusa 38, który wygrał Indianapolis 500 w 1965 roku. Terry oparł projekt Mk1 na Lotusie 38. Podobnie jak w Lotusie, także w Mk1 monocoque było wykonane z aluminium i magnezu.
Pierwszy model był gotowy w maju 1966 roku. Eagle rozpoczął współpracę z budującą silniki firmą Weslake, ale początkowo musiał skorzystać z silników Climax R4. Pomimo niedostatków w mocy Dan Gurney zdobył punkty w dwóch wyścigach. W 1967 roku samochód został wyposażony w nowy, wyrafinowany silnik Weslake Type 58. Jednostka ta V12, z dwoma wałkami rozrządu w głowicy uruchamiającymi cztery zawory na cylinder, docelowo miała osiągnąć moc 500 KM przy 12 000 rpm, ale w pierwszym wyścigu osiągnęła 364 KM przy 10 000 rpm. Do wiosny 1967 roku moc wzrosła do 420 KM, czyniąc silnik jednym z najmocniejszych w stawce.
Gurney odniósł tym samochodem zwycięstwo w Grand Prix Belgii 1967, co było, nie licząc wyścigów Indianapolis 500, jedynym zwycięstwem w Formule 1 samochodu skonstruowanego w Stanach Zjednoczonych.
Wyniki w Formule 1
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
| Sezon | Zespół | Silnik | Kierowcy | Wyniki w poszczególnych eliminacjach | Wyniki kierowców | Wyniki konstruktora | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 MCO |
.svg.png.webp){kind=small} BEL |
.svg.png.webp){kind=small} FRA |
.svg.png.webp){kind=small} GBR |
 NLD |
 DEU |
 ITA |
 USA |
.svg.png.webp){kind=small} MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | |||||||
| 1966 | Anglo American Racers | Climax | Dan Gurney |
- | NU | 5 | NU | NU | 7 | - | - | 5 | 4 | 12 | 4 | 7 | |||
| Phil Hill |
- | - | - | - | - | - | NZ | - | - | 0 | NS | ||||||||
| Bob Bondurant |
- | - | - | - | - | - | - | DK | - | 0 (3) | 14 | ||||||||
| Weslake | Dan Gurney |
- | - | - | - | - | - | NU | NU | - | 0 (4) | 12 | 0 | NS | |||||
| Bob Bondurant |
- | - | - | - | - | - | - | - | NU | 0 (3) | 14 | ||||||||
| 1967 | .svg.png.webp){kind=small} ZAF |
MCO |
NLD |
BEL |
FRA |
GBR |
DEU |
.svg.png.webp){kind=small} CAN |
ITA |
USA |
MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | ||||
| Castrol Oils Ltd. | Climax | Al Pease |
- | - | - | - | - | - | - | NS | - | - | - | 0 | NS | 0 | NS | ||
| Anglo American Racers | Dan Gurney |
NU | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 13 | 8 | |||||
| Weslake | - | NU | NU | 1 | NU | NU | NU | 3 | NU | NU | NU | 13 | 8 | ||||||
| Richie Ginther |
- | NZ | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 0 | NS | ||||||
 Bruce McLaren |
- | - | - | - | NU | NU | NU | - | - | - | - | 0 (3) | 14 | ||||||
| Ludovico Scarfiotti |
- | - | - | - | - | - | - | - | NU | - | - | 0 (1) | 21 | ||||||
| 1968 | ZAF |
.svg.png.webp){kind=small} ESP |
MCO |
BEL |
NLD |
FRA |
GBR |
DEU |
ITA |
CAN |
USA |
 MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | |||
| Anglo American Racers | Weslake | Dan Gurney |
NU | - | NU | - | - | - | NU | 9 | NU | - | - | - | 0 (3) | 21 | 0 | 12 | |
| Castrol Oils Ltd. | Climax | Al Pease |
- | - | - | - | - | - | - | - | - | NW | - | - | 0 | NS | 0 | NS | |
| 1969 | ZAF |
ESP |
MCO |
NLD |
FRA |
GBR |
DEU |
ITA |
CAN |
USA |
MEX |
Punkty | Pozycja | Punkty | Pozycja | ||||
| John Maryon | Climax | Al Pease |
- | - | - | - | - | - | - | - | DK | - | - | 0 | NS | 0 | NS | ||
Bibliografia
- Wouter Melissen: Eagle Mark 1 Climax. ultimatecarpage.com. [dostęp 2012-11-10]. (ang.).
- Cóż to był za samochód – Eagle Mk1. „F1 Racing”, s. 22, grudzień 2012. Łódź: Westa-Druk. ISSN 1732-7032.