Chart perski
Ilustracja
Inne nazwy

saluki,
ang. arabian hound, gazelle hound, persian greyhound

Kraj patronacki

Iran

Kraj pochodzenia

Bliski Wschód

Wymiary
Wysokość

58–71 cm

Masa

ok. 25 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa X, sekcja 1,
wzorzec nr 269[1]

AKC

Hound

ANKC

Grupa 4 – (Hounds)

CKC

Grupa 2 – (Hounds)

KC(UK)

Hound

NZKC

Hounds

UKC

Grupa 3 – Sighthound and Pariah

Wzorce rasy

Chart perski (oryginalna nazwa saluki) – rasa psa zaliczana do grupy chartów i do psów pierwotnych, wyhodowana prawdopodobnie w starożytności w krajach arabskich, użytkowana początkowo do polowań na gazele, obecnie jako pies-towarzysz. Typ chartowaty[2].

Klasyfikacja FCI

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy X – charty, sekcja charty długowłose[3]. Istnieją dwie odmiany tej rasy: długowłosa i krótkowłosa, która jest bardzo rzadko spotykana. Obydwie są oceniane na wystawach wspólnie. Psy z tej rasy nie podlegają próbom pracy[1].

Rys historyczny

Nazwa charta perskiego saluki pochodzi od starego miasta położonego w południowej Arabii. Zasięg występowania przodków tego charta sięgał od Etiopii i zachodnich części Afryki po Indie, Afganistan oraz środkowoazjatyckie stepy. Saluki tak jak dawniej, także dzisiaj jest wykorzystywany do polowań (w zależności od regionu) na gazele, antylopy i zające. Do Europy charty z orientu trafiły w czasach wypraw krzyżowych. Udokumentowane wzmianki o występowaniu tej rasy w Anglii odnoszą się do roku 1840, jednak wtedy chart ten nie zyskał większego zainteresowania ze strony Anglików. Dopiero w roku 1874 dwa charty perskie trafiły do księgi Kennel Clubu.

Charakter i temperament

Zrównoważone, lojalne i wrażliwe[4]. Nieufne wobec obcych. Mają silny instynkt myśliwski.

Głowa charta perskiego z profilu

Szata i umaszczenie

Sierść gładka, jedwabista; pióra na uszach, łapach i ogonie; umaszczenie białe, piaskowe, kremowe, złote, rude, szaroczarne, trójkolorowe (czarno-biało-brązowe), czarne z brązowym. Najbardziej charakterystycznym i poszukiwanym dla tej rasy jest umaszczenie grizli. Oprócz saluków długowłosych występują sauki krótkowłose. Mają bardzo krótką sierść i brak frędzli na ogonie oraz długich włosów na uszach. Typ jest uznawany przez FCI i spotykany na wystawach w Niemczech i Francji. Część hodowców uważa, że krótkowłose saluki są lepsze na coursingach i wyścigach.

Zdrowie i pielęgnacja

Psy tej rasy mają skłonność do dysplazji stawów biodrowych. Są wrażliwe na zimno. Niezbyt długi włos saluki nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Staranne rozczesywanie dłuższych włosów na ogonie, uszach i łapach pozwala uniknąć filców, czasami trudnych do usunięcia.

Kąpiel z użyciem szamponu zalecana jest dość rzadko, zamiast niej pożądane jest staranne wymasowanie całego ciała wilgotną rękawicą. Wrażliwe uszy wymagają systematycznego oczyszczania, aby zapobiec zapaleniu.

Oczy są podatne na zapalenie spojówek.

Przypisy

  1. 1 2 Wzorzec rasy nr 188 (FCI Standard N° 269) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  2. ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 184.
  3. ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  4. ↑ David Taylor: Księga psów. s. 44-45.

Bibliografia

  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
  • Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom II, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2001
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.