Średniowiecze-XIX w.

Belno to dawna wieś szlachecka. W średniowieczu należało do miejscowości, które wchodziły w skład kilku osad o nazwie Pomorzany (w XVI wieku istniały Pomorzany (dzisiejsze Pomarzanki), Pomorzany Mieczki (dzisiejsze Niecki), Pomorzany Bedlne (dzisiejsze Belno), Pomorzany Wielkie (dzisiejsze Pomarzany) oraz Pomorzany Migaczowe i Strumieńskie (dzisiaj leżące na terenie Belna). Wszystkie miejscowości o tej nazwie w tych rejonie są identyfikowane z wczesnośredniowieczną nazwą plemienną, pochodzi od osady jenieckiej z doby X-XI w. albo z czasów Bolesława Krzywoustego. Grupa jeńców ujęta na Pomorzu podczas działań wojennych została przez monarchię piastowską planowo przesiedlono nad górną Skrwę Lewą, na obszar pogranicza mazowiecko-kujawskiego, w ramach kolonizacji Puszczy Gostynińskiej. W źródłach osady Pomorzany znane są od 1427 r. Belno zapewne było początkowo włością zamożnego rycerstwa z nadania książęcego w XIII albo XIV wieku. Tradycje te były kontynuowane w XV i XVI w. Dobra te przechodziły jednak w większości w inne ręce. W 1519 r. należało do Jana Gumińskiego^[9]. W XVII wieku miejscowość była własnością Macieja z Dobni Dobińskiego, obrońcy Zbaraża oraz Jana z Dobni Dobińskiego, uczestnika bitwy pod Chocimiem. W latach 1782-1783 wieś dzierżawił Ciechocki. Belno w 1776 roku była jedyną miejscowością w parafii, gdzie mieszkali Żydzi. Świadczy o tym wpis z wizytacji parafii przez Jana Bykowskiego, wysłannika biskupa płockiego właśnie w tym roku. Ks. Michał Marian Grzybowski w swej publikacji pt. "Materiały do dziejów Ziemi Płockiej. Ziemia Gostynińska" cytuje: "W tej parafii we wsi Beldna na gościńcu siedzący jest Żyd z żoną i z dwojgiem dzieci i ze służącym żydakiem. Inszy religii żaden się nie znajduje". Żydzi mieszkali w Belnie do 1827 roku^[10].

W 1825 r. Belno przechodzi w ręce Ignacego i Urszuli Leszczyńskich. Wcześniej właścicielem wsi był Ambroży Zaborowski. W 1845 roku Ignacy Leszczyński założył cukrownię Urszulin Belno w Belnie. Oprócz cukrowni w tym czasie w Belnie działa również gorzelnia i olejarnia. Autor jednego z artykułów w „Gazecie warszawskiej” napisał tak: "On to pierwszy w okolicy z pomiędzy ziomków dał popęd do osobistego zajęcia się administracyą majątku, uprawą roli i zamiłowaniem porządku. On pierwszy połączył rolnictwo z przemysłem i dowiódł, do jakiej urodzajności i wartości ziemię doprowadzić można(…)Bo też jego wioska, (…), z 300 ludności złożona, wyglądała jak porządne niemieckie miasteczko. Tu cukrowarnie, gorzelnie, olejarnie, tam zabudowania, a w nich chów bydła, owiec szlachetnych ras, tam ogrody, szlaki łąk, pól, piękne zagajniki, zdobiły tę okazałą włość. Belno, dawniej nieznane i ubogie, w owym czasie stało się jednym z najprężniejszych gospodarstw na ziemiach polskich. Majątek ten podziwiany był przez osoby przybyłe z Cesarstwa, Wielkiego Księstwa Poznańskiego i Krakowskiego oraz z zagranicy". W latach 50. XIX wieku gośćmi majątku Belno byli m.in. Teofil Lenartowicz i Tytus Chałubiński. Na lata 1825-1857 przypada złoty okres rozwoju Belna^[11]. Leszczyński to postać w historii miejscowości, która najwięcej dla niej zrobiła. Po jego śmierci Belno i cukrownię kupują Lew i Marianna Kuśmierak, a w 1861 r. Paweł Rystoff. W 1877 r. cukrownia zawiesiła produkcję do której już nigdy nie powróciła.

II Rzeczpospolita

W 1917 r. spalił się dwór. Na potrzeby właścicieli został zaadaptowany budynek inwentarsko-gospodarczy. W 1919 roku Belno od majora Jerzego Bardzińskiego kupił Stanisław Jentys. Oprócz pracy na roli zajmuje się pracą społeczną na rzecz modernizacji rolnictwa działając w Towarzystwie Ziemiańskim w kutnowskim i gostynińskim, wciągając do pracy okolicznych ziemian i włościan. Jentys ofiarował mieszkańcom tereny na których mogli pobudować swoje domu (tzw. Belno-Ogon). Zajmuje się hodowlą koni remontowych dla potrzeb armii. Prowadzi życie towarzyskie, poluje, jeździ konno. Wówczas do Belna przyjeżdża teść Stanisława – Józef Nentwig, wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli. Stanisław Jentys umiera nagle 9 kwietnia 1931 r. w Belnie. Majątkiem zajmuje się jego żona Stefania Jentys z domu Nentwig. W prowadzeniu majątku pomaga Stefanii szwagier Władysław Jentys. Administratorem majątku w Belnie został Wiesław Baldwin Ramułt, który po parcelacji ziemi został kierownikiem Spółdzielni. Jego zastępcą był Tadeusz Lach, który zajmował się również źrebakami. W majątku były trzy sady, które dzierżawili sadownicy z Łodzi. W dalszym ciągu hodowano konie i bydło. Uprawiano pszenicę, buraki cukrowe oraz owies. W tym czasie w majątku pracują m.in. ogrodnik Zieliński, fornale: Małachowski, Kazimierczak i Wacław Mordzak, stangret Józef Andrzejczak, oborowy Domżał, kowal Lewandowski, stróż Gaworski. Okresowo pracowali również inni mieszkańcy Belna i okolicznych wsi. We wrześniu 1939 r. Belno zostało włączone do tzw. Warthegau, a majątek zajmuje Trenhändler. Majątek w Belnie staje się centrum zarządzania dla innych okolicznych majątków. Ziemiaństwo oraz gospodarzy okolicznych majątków zaczęto wysiedlać. Hitlerowcy w tym czasie niszczą drewnianą kapliczkę Matki Boskiej, która znajdowała się przy drodze prowadzącej do Sokołowa. Stefanię Jentys pozostawiono w Belnie, ponieważ znała języki obce. Wdowa po Stanisławie była tłumaczką i prowadzącą dom. W 1941 r. w Belnie umiera Zofia Nentwig, wdowa po wiceprezesie Najwyższej Izby Kontroli. Kolejny komisarz wydalił Stefanię z majątku w 1943 r. Jentysowa przeniosła się do pobliskich Pomarzan, skąd dochodziła do pracy w Belnie. Pomagali jej jeszcze niewysiedleni gospodarze, którym wcześniej pomagał Stanisław Jentys. Po zakończeniu wojny Stefania wróciła do Belna. Podjęła się nauczania w szkole w Sokołowie^[12].

Polska Ludowa

W latach 50. XX wieku utwardzono drogę prowadzącą z Sokołowa przez Belno do Niecek. Po wojnie utworzono tutaj Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną, która była jedną z najlepszych w województwie warszawskim, a później płockim. Na początku lat 50. świetlice w niej prowadziła Maria Jarochowska – polska dziennikarka, reportażystka i pisarka, posłanka na Sejm PRL I kadencji. RSP zlikwidowano w latach 90. Jej majątek został sprzedany. W jej trzech budynkach działa ferma drobiu (brojlerów).

III Rzeczpospolita

W 2006 roku z funduszy wojewódzkich utwardzono odcinek drogi powiatowej Sokołów-Belno-Pomorzany w Belnie do granicy z gminą Łanięta. Latem 2012 roku w Belnie odbył się plener malarski „Wieś jak malowana”, którego inicjatorem był gostyniński artysta plastyk Paweł Tencer. 9 lipca 2013 r. w Belnie została zamontowana tablica z historią wsi, a ostatniego dnia lipca spotkanie z prapraprawnuczką Ignacego Leszczyńskiego Barbarą Izdebską.

25 stycznia 2014 r. odbyło się zebranie założycielskie Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju Wsi Belno im. Ignacego Leszczyńskiego, które osobowość prawną uzyskało 14 maja 2014 r. Z inicjatywy stowarzyszenia zostały zorganizowane wycieczki rowerowe, wyjazd na Powązki, pikniki z okazji rozpoczęcia wakacji, wycieczka do Torunia i Ciechocinka, trzy edycje Pikników Rodzinnych „Wspominki Kuchni Leszczyńskich”. Członkowie stowarzyszenia opiekują się również nagrobkiem patrona Ignacego Leszczyńskiego na cmentarzu w Sokołowie.

W 2016 r. został odnowiony krzyż przy głównym skrzyżowaniu w Belnie. Uchwałą Rady Gminy Gostynin z dnia 28 lutego 2017 r. skrzyżowanie w Belnie nosi imię Urszuli i Ignacego Leszczyńskich. W czerwcu 2017 r. uroczyście odsłonięto kamień upamiętniający małżeństwo Leszczyńskich^[13].

Zachowało się niewiele informacji o zespole dworsko-folwarcznym miejscowości. Jedyne pewne źródła podają, że w skład zespołu dworsko-folwarcznego wchodziły:

• dwór, murowany, XVIII/XIX w.,
• dwie obory,
• dwa dwojaki,
• czworak,
• budynek inwentarsko-gospodarczy,
• obora,
• dwie stodoły.