Astatowodór
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

AtH

Inne wzory

AtH

Masa molowa

211,00 g/mol

Identyfikacja
PubChem

23996

Podobne związki
Podobne związki

HF, HCl, HBr, HI

Astatowodór, HAt – nieorganiczny związek chemiczny, połączenie astatu i wodoru, najcięższy znany halogenowodór. Ze względu na krótkie okresy półtrwania wszystkich izotopów astatu (maksymalnie około ośmiu godzin) oraz trudne do uniknięcia utlenianie At−
 jest słabo poznany i nie ma znaczenia praktycznego[1][2].

Z obliczeń teoretycznych wynika, że astatowodór powinien mieć właściwości przewidywane przez ekstrapolację danych dla pozostałych halogenowodorów – na przykład powinien być mniej trwały od jodowodoru. Obliczona długość wiązania H−At wynosi około 1,7 Å[2].

Przypuszcza się, że otrzymanie astatowodoru na skalę preparatywną powinno być możliwe przez potraktowanie stałych astatków (MI
At) nielotnym kwasem nieutleniającym, przykładowo H
3PO
4, i odparowanie powstałego HAt[1]. Spekulacje te oparte są na zaobserwowanej lotności astatu (prawdopodobnie w wyniku powstawania HAt) z roztworów zawierających aniony astatkowe At−
[1][3].

Jony HAt+
 zostały zaobserwowane na widmach masowych astatu, prawdopodobnie jako wynik hydrolizy tego pierwiastka przez zanieczyszczenie gazu nośnego parą wodną[1][4]. H217
At został otrzymany w skali wystarczającej do badań chemicznych w wyniku rozpadu izotopu 225
At umieszczonego w stearynianie lantanu. Uzyskany astatowodór, po oczyszczeniu od innych gazowych produktów na aktywowanej platynie w temperaturze 27 °C, został wykorzystany do badania mechanizmu reakcji halogenowodorów z innymi halogenami (reakcje halogenowodorów lżejszych od HAt nie dawały jednoznacznych wyników)[5]. Zaobserwowano transfer atomu wodoru do reagującego atomu halogenu, natomiast nie stwierdzono powstawania związków międzyhalogenowych, na przykład[5]:

zachodzi: Cl + HAt → HCl + At
nie zachodzi: Cl + HAt → H + AtCl

Przypisy

  1. 1 2 3 4 E.H. Appelman: In Syntheses of Hydrogen Astatide. W: Inorganic Reactions and Methods: The Formation of Bonds to Hydrogen (Part 1). J.J. Zuckerman, A.P. Hagen (red.). Wiley-VCH, 1986, s. 100–101, seria: Inorganic Reactions and Methods (vol. 1). DOI: 10.1002/9780470145159.ch59. ISBN 978-0-470-14536-4.
  2. 1 2 Enrique J. Baran. Vibrational Properties of Hydrogen Astatide, HAt. „Zeitschrift für Naturforschung A”. 59 (3), s. 133–135, 2014. DOI: 10.1515/zna-2004-0306.
  3. ↑ Johnson, G.L., Leininger, R.F., Segrè, E. Chemical Properties of Astatine. I. „The Journal of Chemical Physics”. 17, s. 1–10, 1949. DOI: 10.1063/1.1747034.
  4. ↑ Appelman, E.H., Sloth, E.N., Studier, M.H. Observation of Astatine Compounds by Time-of-Flight Mass Spectrometry. „Inorganic Chemistry”. 5 (5), s. 766–769, 1966. DOI: 10.1021/ic50039a016.
  5. 1 2 Grover, J.R., Iden, C.R., Lilenfeld, H.V. Reactions of chlorine and bromine with hydrogen astatide. „The Journal of Chemical Physics”. 64, s. 4657–4671, 1976. DOI: 10.1063/1.432050.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.