Antoni

Aleksiej Szokotow
Arcybiskup kiszyniowski i chocimski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	1799 Bogorodiczna Słoboda
Data i miejsce śmierci	13 marca 1871 Kiszyniów
Miejsce pochówku	Cerkiew Narodzenia Pańskiego w Kiszyniowie
Arcybiskup kiszyniowski i chocimski
Okres sprawowania	1861–1871
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia kiszyniowska
Śluby zakonne	7 kwietnia 1834
Diakonat	1829
Prezbiterat	30 listopada 1829
Chirotonia biskupia	2 kwietnia 1850

Antoni, imię świeckie Aleksiej Andriejewicz Szokotow (ur. 1799 w Bogorodicznej Słobodzie w powiecie izjumskim^[1], zm. 1 marca^?/13 marca 1871 w Kiszyniowie) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Ukończył kolegium charkowskie, a następnie Kijowską Akademię Duchowną, gdzie w 1823 uzyskał stopień magistra. W tym samym roku został zatrudniony jako nauczyciel języka niemieckiego i matematyki w seminarium duchownym w Połtawie. Po dwóch latach przeniesiono go na stanowisko wykładowcy nauk filozoficznych w Kijowskiej Akademii Duchownej. 30 listopada 1829 został wyświęcony na kapłana i skierowany do służby duszpasterskiej w cerkwi Świętych Konstantyna i Heleny w Kijowie. W 1831 został na kijowskiej uczelni profesorem nadzwyczajnym^[2].

7 kwietnia 1834 został postrzyżony na mnicha, przyjmując imię zakonne Antoni. W sierpniu tego samego roku otrzymał stanowisko inspektora Kijowskiej Akademii Duchownej i wszedł do komitetu zajmującego się cenzurą duchownych wydawnictw eparchii kijowskiej. W 1836 podniesiono go do godności archimandryty, a następnie mianowano rektorem seminarium duchownego w Połtawie. W latach 1841–1850 był rektorem seminarium duchownego w Pskowie, łącząc te obowiązki najpierw z zarządem monasteru Przemienienia Pańskiego Eleazara Pskowskiego (do 1845), a następnie – monasteru Pskowsko-Pieczerskiego^[2].

2 kwietnia 1850 został wyświęcony na biskupa wolskiego, wikariusza eparchii saratowskiej^[2]. Jego głównym zadaniem miało być zwalczanie silnej na tym terenie wspólnoty staroobrzędowej, jednak jeszcze w tym samym roku, w związku ze zmianą granic eparchii^[1], przeniesiono go do eparchii nowogrodzkiej, także jako jej biskupa pomocniczego z tytułem biskupa staro-russkiego. Od 1853 do 1858 był ordynariuszem eparchii orenburskiej^[2].

W 1858 przeniesiony na katedrę kiszyniowską, pozostawał na niej do śmierci w 1871^[2]. W 1861 otrzymał godność arcybiskupa^[1]. Wyremontował na terenie eparchii kiszyniowskiej ok. 300 świątyń i utworzył 400 wiejskich szkół parafialnych, tworzył przy świątyniach biblioteki, rozpoczął wydawanie oficjalnej eparchialnej gazety, wydał zbiór artykułów teologicznych w języku rumuńskim (mołdawskim). W Kiszyniowie otworzył szkołę żeńską, którą następnie wspierał materialnie^[2]. Angażował się w zwalczanie staroobrzędowców, przekonując duchownych, by własnym przykładem i argumentami starali się wpływać na staroobrzędowców i przekonywać ich do wstępowania do Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Podczas podróży po eparchii często odwiedzał cerkwie jednowiercze i dyskutował ze staroobrzędowcami o wierze^[2].

Został pochowany w soborze Narodzenia Pańskiego w Kiszyniowie^[2]. W okresie radzieckim, gdy sobór był zamknięty i zaadaptowany na cele świeckie, jego nagrobek przeniesiono na cmentarz przy kiszyniowskiej cerkwi św. Teodora Tyrona (Ciuflea).

Przypisy