Aleksandr Radonieżski | |
Biskup orenburski i uralski | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
1809 |
Data i miejsce śmierci |
23 grudnia 1872 |
Biskup orenburski i uralski | |
Okres sprawowania |
1858–1862 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Śluby zakonne |
22 marca 1841 |
Diakonat |
między 22 a 25 marca 1841 |
Prezbiterat |
25 marca 1841 |
Chirotonia biskupia |
15 czerwca 1858 |
Data konsekracji |
15 czerwca 1858 |
---|---|
Miejscowość | |
Miejsce | |
Konsekrator |
Antoni, imię świeckie Aleksandr Radonieżski (ur. 1809 w Tiepielewie Siergijewskim, zm. 11 grudnia?/23 grudnia 1872 w Smoleńsku) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys
Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Niżnym Nowogrodzie, a następnie Moskiewską Akademię Duchowną. W 1834 uzyskał w niej stopień magistra teologii i został skierowany do pracy w seminarium duchownym, którego sam był absolwentem, w charakterze wykładowcy filozofii oraz inspektora. Wieczyste śluby mnisze złożył 22 marca 1841, zaś trzy dni później został wyświęcony na hieromnicha. Przyjął imię zakonne Antoni[1].
W latach 1842–1844 był wykładowcą teologii w seminarium duchownym w Jarosławiu, zaś od 1844 do 1851 wykładał na Kazańskiej Akademii Duchownej. W 1848 otrzymał godność archimandryty. Następnie od 1851 do 1854 był rektorem seminarium duchownego w Permie. Od 1854 do 1856 kierował natomiast seminarium duchownym w Jarosławiu, zgodnie ze zwyczajem pełniąc równocześnie obowiązki przełożonego monasteru Objawienia Pańskiego i św. Abrahamiusza Smoleńskiego w Rostowie[1]. W latach 1856–1857 służył i głosił kazania w różnych cerkwiach w Petersburgu[1].
15 czerwca 1858 miała miejsce jego chirotonia na biskupa orenburskiego i ufimskiego. W roku następnym, po zmianie granic eparchii, jego tytuł uległ zmianie na biskup orenburski i uralski. W eparchii orenburskiej zwalczał ruch staroobrzędowy w porozumieniu z atamanem nakaźnym Stołypinem. Zajmował się również tworzeniem nowych szkół eparchialnych[1].
W 1862 został przeniesiony w stan spoczynku i równocześnie zaliczony w poczet członków konsystorza eparchii moskiewskiej. Powierzono mu również kierowanie monasterem Nowe Jeruzalem w Istrze. Cztery lata później Święty Synod zwolnił go z dotychczasowych obowiązków i skierował najpierw do monasteru Triegulajewskiego w Tambowie, a w 1868 – do Monasteru Sanaksarskiego[1]. W 1870 były biskup orenburski zamieszkał w pałacu biskupim w Smoleńsku i tam też dwa lata później zmarł[1].