Morawski Pułk Piechoty Nr 54
Infanterieregiment Alt-Starhemberg Nr 54
Ilustracja
Odznaka noszona na czapce polowej
Historia
Państwo

 Austro-Węgry

Nazwa wyróżniająca

Morawski

Tradycje
Święto

24 lipca

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Ołomuniec, Pljevlja

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

5 Dywizja Piechoty

Szef pułku książę Emil von Hessen und bei Rhein
Kapitan IR. 54 w mundurze służbowym
Kurtka munduru porucznika IR. 54

Morawski Pułk Piechoty Nr 54 (IR. 54) – pułk piechoty cesarskiej i królewskiej Armii.

Historia pułku

Pułk kontynuował tradycje pułku utworzonego w 1661 roku[1].

Kolejnymi szefami pułku byli:

Od 1888 roku pułk nosił imię marszałka polnego Ernsta Rüdigera von Starhemberg[1].

Swoje święto pułk obchodził 24 lipca w rocznicę bitwy pod Sommacampagna stoczonej w 1848 roku, w trakcie wojny austriacko-piemonckiej[1].

Barwy pułku: zielone jabłko (apfelgrün), guziki srebrne.

Skład narodowościowy w 1914 roku 64% - czesi, 30% - Niemcy[2].

Okręg uzupełnień nr 54 Ołomuniec (niem. Olmütz) na terytorium 1 Korpusu.

W 1873 roku komenda pułku, batalion zapasowy oraz batalion uzupełnień stacjonowały w Ołomuńcu.

W latach 1903-1905 komenda pułku oraz II batalion i batalion zapasowy stacjonowały w Cieszynie (niem. Teschen), natomiast I i III batalion w Ołomuńcu.

W latach 1906-1908 komenda pułku, II i III batalion oraz batalion zapasowy stacjonowały w Pljevlji, natomiast I batalion w Ołomuńcu.

W 1909 roku komenda pułku, II i III batalion oraz batalion zapasowy stacjonowały w Sarajewie, natomiast I batalion w Ołomuńcu.

W latach 1910-1914 komenda pułku razem z 1,. 3. i 4. batalionem stacjonowała w Ołomuńcu, natomiast 2. batalion w Karniowie (niem. Jägerndorf)[1].

W 1914 roku pułk wchodził w skład 9 Brygady Piechoty należącej do 5 Dywizji Piechoty.

W październiku 1918 pułk stacjonował w koszarach w Sanoku[uwaga 1] (wcześniej zajmowane przez 45 pułk piechoty), gdzie od 1 listopada 1918 został rozbrojony przez Polaków (komendantem załogi był wtedy płk Iwan Maksymowycz)[3]. Wcześniej przyjaźnie nastawieni wobec sprawy polskiej czescy wojskowi z pułku (oficerowie, podoficerowie, szeregowi) utworzyli rewolucyjny Komitet Żołnierski, na czele którego stanął por. Viktor Nopp-Rudolf, który był patriotycznie usposobiony i szczególnie oddany dla sprawy polskiej[4][5][6]. Zamiarem Komitetu było wypowiedzenie posłuszeństwa komendzie pułku oraz powrót do Czech[6]. Na dzień podjęcia działań ustalono 1 listopada 1918 i wtedy plutony i kompanie złożone z czeskich żołnierzy wymaszerowały pod kierunkiem por. Noppa na sanocki rynek, gdzie on sam objaśnił podkomendnym sytuację i nakazał zdjęcie z czapek „bączków austriackich” oraz złożenie przysięgi na wierność państwu czeskiemu (wzgl. czechosłowackiemu)[7]. Do zgromadzonych Czechów dołączyli się polscy przedstawiciele władz miasta i główni działacze niepodległościowi[8]. Tego samego 1 listopada 1918 do koszar udała się skierowana rankiem tego dnia przez sanocką Radę Miejską delegacja z żądaniem wobec płk. Maksymowicza rozbrojenia załogi wojskowej i oddania władzy Polakom[9][10][11][12]. W składzie delegacji byli: burmistrz Sanoka dr Paweł Biedka, były burmistrz Feliks Giela, adwokaci dr Wojciech Ślączka, dr Adolf Bendel i dr Jonasz Spiegel, działacze sokoli Adam Pytel i Marian Szajna, Michał Słuszkiewicz, lekarz dr Karol Zaleski, H. Sobol, Tomasz Rozum, Michał Guzik oraz wojskowi kpt. Antoni Kurka (kmdt POW na Sanok), kpt. Franciszek Stok, kpt. Eugeniusz Hoffman i – jak po latach określił historyk Wojciech Sołtys – „pozyskany dla sprawy polskiej Czech” por. Viktor Nopp-Rudolf[9][8][10][11][12]. Pułkownik Maksymowycz wyraził opór, jednak mimo tego ostatecznie uległ (także wskutek presji czeskich żołnierzy pojawiających się w gabinecie komendanta) i Polacy kontynuowali przejmowani władzę w mieście i powiecie[9][13][8][10][12]. Podczas spotkania presję na pułkownika wywarli także czescy żołnierze 54 pułku, którzy stanęli po stronie polskiej[10]. W tym samym dniu Maksymowycz został internowany, początkowo odprowadzony do swojej kwatery, a potem w asyście dwóch oficerów wywieziony do Krakowa[13][8]. Czescy żołnierze postanowili pozostać w mieście w kolejnych dniach w czasie przejmowania władzy przez Polaków[14], wobec czego ich wyjazd z miasta przesunął się o kilka dni[8]. W dniu 4 listopada 1918 pułk nr 54 w sile ok. 1000 żołnierzy pułku wyjechał z Sanoka (ok. 600 narodowości czeskiej i 300 narodowości niemieckiej)[5][15].

Kadra pułku

Komendanci pułku
  • płk Carl Pehm (1873)
  • płk Otto von Bonelli (1903-1907)
  • płk Otto Edler von Schmid (1908-1909)
  • płk Joseph Hrozný von Bojemil (1911-1914[1])
  • płk Anton Rada (1914)
  • płk Josef Hutter von Bahmannshoven (1918)[16].
Oficerowie

Uwagi

  1. ↑ We wspomnieniach Roman Ślączka podał „56 pułk piechoty”, zob. Ślączka. Pamiętniki ↓, s. 157

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 486.
  2. ↑ Infanterie-Regimenter 1 - 102 as at July 1914.. [dostęp 2010-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-10)].
  3. ↑ Wojciech Sołtys: Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939. Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne. W: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 505. ISBN 83-86077-57-3.
  4. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 630.
  5. 1 2 Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. Nr 30, s. 2, 7 grudnia 1919.
  6. 1 2 Ślączka. Pamiętniki ↓, s. 157.
  7. ↑ Ślączka. Pamiętniki ↓, s. 157-158.
  8. 1 2 3 4 5 Ślączka. Pamiętniki ↓, s. 158.
  9. 1 2 3 Zaleski 1919 ↓, s. 1.
  10. 1 2 3 4 Sołtys 1995 ↓, s. 505.
  11. 1 2 Pytel 1920 ↓, s. 8-9.
  12. 1 2 3 Zając 1995 ↓, s. 16.
  13. 1 2 Pytel 1920 ↓, s. 9.
  14. ↑ Adam Pytel: Szanowni druhowie!. W: Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku za lata 1914., 1915., 1916., 1917., 1918. i 1919. Sanok: 1920, s. 9.
  15. ↑ Edward Zając: Jak Sanok wybił się na niepodległość. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1995, s. 16-17. ISBN 83-901466-3-0.
  16. ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 630.
  17. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie za rok szkolny 1915/16. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1916, s. 66.

Bibliografia

  • Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1873. Wiedeń: K. K. Hof- und Staatsdruckerei, 1873. (niem.).
  • Schematismus für das Kaiserliche und Königliche Heer und für das Kaiserliche und Königliche Kriege-Marine für 1895. Wiedeń: K. K. Hof- und Staatsdruckerei, 1894. (niem.).
  • Schematismus für das Kaiserliche und Königliche Heer und für das Kaiserliche und Königliche Kriege-Marine für 1900. Wiedeń: K. K. Hof- und Staatsdruckerei, 1889. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914.
  • Österreich-Ungarns bewaffnete Macht 1900 - 1914
  • Austro-Hungarian Land Forces 1848-1918 By Glenn Jewison & Jörg C. Steiner
  • Roman Ślączka: Pamiętniki Romana Ślączki. s. 156-161.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.