ru̇fa (język wilamowski)
czasownik
- (1.1) wołać, wezwać[1]
- odmiana:
- (1.1) czas przeszły prosty: rīf, imiesłów czasu przeszłego: gyru̇fa
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. hārrūfa, anöhrufa
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- śwn. ruofen < swn. ruofan, hruofan < prazachgerm. hrōpan < pragerm. *hrōpaną
- por. niem. rufen
- uwagi:
- zobacz też: ru̇fa • ȧjru̇ffa • bəru̇ffa • byru̇ffa
- źródła:
- ↑
Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, cz. A-R, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 349.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.