naczelnik (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba stojąca na czele instytucji lub organizacji
- (1.2) hist. wojsk. osoba dowodząca walkami, powstaniem
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) dyrektor, szef, zwierzchnik
- (1.2) dowódca, wódz, zwierzchnik
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. naczelna ż, naczelne nmos, naczelniczka ż, naczelnikowa ż, naczelnikostwo n, naczelny mos
- czas. naczelnikować ndk.
- przym. naczelnikowski, naczelny
- przysł. na czele
- przyim. na czele
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) chief, head, master, bryt. governor / guvnor; (1.2) chieftain
- francuski: (1.1) chef m
- hiszpański: (1.1) jefe m, director m
- niemiecki: (1.1) Vorsteher m, Leiter m
- rosyjski: (1.1) начальник m
- włoski: (1.1) questore m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.