blik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [blʲik], AS: [blʹik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) szt. w malarstwie jasna farba nałożona grubiej dla podkreślenia plastyczności przedmiotu oraz jego połyskliwości
- (1.2) fot. silne, utrwalone na kliszy odbicie światła
- (1.3) pot. plama[1]
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Blick (spojrzenie, rzut oka)[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Małgorzata Stefaniak, „Absztyfikant założył ancug”, czyli o niemieckich zapożyczeniach we współczesnej polszczyźnie potocznej, w: Język, Komunikacja, Informacja nr 6/2011, red. I. Koutny, P. Nowak, s. 220.
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 36.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.