veikja

Icelandic

Etymology

From Old Norse veikja, from Proto-Germanic *waikwijaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈveiːca/
    Rhymes: -eiːca

Verb

veikja (weak verb, third-person singular past indicative veikti, supine veikt)

  1. to debilitate, to make feeble; to weaken
  2. to impair, to undermine
    Kosningabaráttan veikti stöðu hennar frekar en að styrkja hana.
    The campaign for the election undermined her place rather than reinforcing it.
  3. to dilute
    Að veikja sýru.
    To dilute acid.

Conjugation
veikja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að veikja
supine
(sagnbót)		 veikt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 veikjandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég veiki við veikjum present
(nútíð)		 ég veiki við veikjum
þú veikir þið veikið þú veikir þið veikið
hann, hún, það veikir þeir, þær, þau veikja hann, hún, það veiki þeir, þær, þau veiki
past
(þátíð)		 ég veikti við veiktum past
(þátíð)		 ég veikti við veiktum
þú veiktir þið veiktuð þú veiktir þið veiktuð
hann, hún, það veikti þeir, þær, þau veiktu hann, hún, það veikti þeir, þær, þau veiktu
imperative
(boðháttur)		 veik (þú) veikið (þið)
Forms with appended personal pronoun
veiktu veikiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
veikjast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að veikjast
supine
(sagnbót)		 veikst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 veikjandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég veikist við veikjumst present
(nútíð)		 ég veikist við veikjumst
þú veikist þið veikist þú veikist þið veikist
hann, hún, það veikist þeir, þær, þau veikjast hann, hún, það veikist þeir, þær, þau veikist
past
(þátíð)		 ég veiktist við veiktumst past
(þátíð)		 ég veiktist við veiktumst
þú veiktist þið veiktust þú veiktist þið veiktust
hann, hún, það veiktist þeir, þær, þau veiktust hann, hún, það veiktist þeir, þær, þau veiktust
imperative
(boðháttur)		 veikst (þú) veikist (þið)
Forms with appended personal pronoun
veikstu veikisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
veiktur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 veiktur veikt veikt veiktir veiktar veikt
accusative
(þolfall)		 veiktan veikta veikt veikta veiktar veikt
dative
(þágufall)		 veiktum veiktri veiktu veiktum veiktum veiktum
genitive
(eignarfall)		 veikts veiktrar veikts veiktra veiktra veiktra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 veikti veikta veikta veiktu veiktu veiktu
accusative
(þolfall)		 veikta veiktu veikta veiktu veiktu veiktu
dative
(þágufall)		 veikta veiktu veikta veiktu veiktu veiktu
genitive
(eignarfall)		 veikta veiktu veikta veiktu veiktu veiktu

Synonyms
  • (to weaken): draga mátt úr
  • (to impair): skaða, grafa undan
  • (to dilute): deyfa

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse veikja, from Proto-Germanic *waikwijaną.

Alternative forms

Verb

veikja (present tense veikjer, past tense veikte, past participle veikt, passive infinitive veikjast, present participle veikjande, imperative veik)

  1. (transitive) to make weak or weaker

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

veikja f

  1. definite singular of veikje

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *waikwijaną. Related to víkva and veikr.

Verb

veikja

  1. (transitive) to bend

Conjugation
Conjugation of veikja — active (weak class 1)
infinitive veika
present participle veikandi
past participle veiktr
indicative present past
1st-person singular veiki veikta
2nd-person singular veikir veiktir
3rd-person singular veikir veikti
1st-person plural veikum veiktum
2nd-person plural veikið veiktuð
3rd-person plural veika veiktu
subjunctive present past
1st-person singular veika veikta
2nd-person singular veikir veiktir
3rd-person singular veiki veikti
1st-person plural veikim veiktim
2nd-person plural veikið veiktið
3rd-person plural veiki veikti
imperative present
2nd-person singular veik, veiki
1st-person plural veikum
2nd-person plural veikið
Conjugation of veikja — mediopassive (weak class 1)
infinitive veikask
present participle veikandisk
past participle veikzk
indicative present past
1st-person singular veikumk veiktumk
2nd-person singular veikisk veiktisk
3rd-person singular veikisk veiktisk
1st-person plural veikumsk veiktumsk
2nd-person plural veikizk veiktuzk
3rd-person plural veikask veiktusk
subjunctive present past
1st-person singular veikumk veiktumk
2nd-person singular veikisk veiktisk
3rd-person singular veikisk veiktisk
1st-person plural veikimsk veiktimsk
2nd-person plural veikizk veiktizk
3rd-person plural veikisk veiktisk
imperative present
2nd-person singular veiksk, veikisk
1st-person plural veikumsk
2nd-person plural veikizk

Descendants
  • Icelandic: veikja
  • Norwegian Nynorsk: veika, veike, veikja, veikje

References
  • “veikja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.