starczyć

Polish

Inherited from Old Polish staczczyć, staczyć, statczyć, from Proto-Slavic *statъčiti, from *statъkъ +‎ *-iti. By surface analysis, statek +‎ -yć.

starczyć pf (imperfective starczać)

(intransitive) to suffice (to be enough or sufficient; to meet the need (of anything))
Synonym: wystarczyć

Conjugation of starczyć pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		starczyć
future tense	1^st	starczę			starczymy
	2^nd	starczysz			starczycie
	3^rd	starczy			starczą
	impersonal	starczy się
past tense	1^st	starczyłem, -(e)m starczył	starczyłam, -(e)m starczyła	starczyłom, -(e)m starczyło	starczyliśmy, -(e)śmy starczyli	starczyłyśmy, -(e)śmy starczyły
	2^nd	starczyłeś, -(e)ś starczył	starczyłaś, -(e)ś starczyła	starczyłoś, -(e)ś starczyło	starczyliście, -(e)ście starczyli	starczyłyście, -(e)ście starczyły
	3^rd	starczył	starczyła	starczyło	starczyli	starczyły
	impersonal	starczono
conditional	1^st	starczyłbym, bym starczył	starczyłabym, bym starczyła	starczyłobym, bym starczyło	starczylibyśmy, byśmy starczyli	starczyłybyśmy, byśmy starczyły
	2^nd	starczyłbyś, byś starczył	starczyłabyś, byś starczyła	starczyłobyś, byś starczyło	starczylibyście, byście starczyli	starczyłybyście, byście starczyły
	3^rd	starczyłby, by starczył	starczyłaby, by starczyła	starczyłoby, by starczyło	starczyliby, by starczyli	starczyłyby, by starczyły
	impersonal	starczono by
imperative	1^st	niech starczę			starczmy
	2^nd	starcz			starczcie
	3^rd	niech starczy			niech starczą
anterior adverbial participle		starczywszy
verbal noun		starczenie

Note: the imperative form is almost never used. First and second person forms are rare.

adjective

adverb

nouns

verbs