sorteren

Dutch

Etymology

From soort +‎ -eren, after French assortir.[1]

Pronunciation
  • IPA(key): /sɔrˈteːrə(n)/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -eːrən

Verb

sorteren

  1. to sort
    Synonyms: ordenen, rangschikken

Inflection
Conjugation of sorteren (weak)
infinitive sorteren
past singular sorteerde
past participle gesorteerd
infinitive sorteren
gerund sorteren n
present tense past tense
1st person singular sorteersorteerde
2nd person sing. (jij) sorteertsorteerde
2nd person sing. (u) sorteertsorteerde
2nd person sing. (gij) sorteertsorteerde
3rd person singular sorteertsorteerde
plural sorterensorteerden
subjunctive sing.1 sorteresorteerde
subjunctive plur.1 sorterensorteerden
imperative sing. sorteer
imperative plur.1 sorteert
participles sorterendgesorteerd
1) Archaic.

Derived terms

Descendants
  • → Caribbean Javanese: sortir, nyortir
  • → Indonesian: sortir

References
  1. Philippa, Marlies, Debrabandere, Frans, Quak, Arend, Schoonheim, Tanneke, van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.