rozkładniczy
Polish
Etymology
From rozkładnik + -y. First attested in 1844.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /rɔs.kwadˈɲi.t͡ʂɨ/
- Rhymes: -it͡ʂɨ
- Syllabification: roz‧kład‧ni‧czy
Adjective
rozkładniczy (not comparable, no derived adverb)
- (relational, obsolete, grammar) constituent (part of a sentence)
Declension
Declension of rozkładniczy (hard)
| singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine animate | masculine inanimate | feminine | neuter | virile (= masculine personal) | non-virile | |
| nominative | rozkładniczy | rozkładnicza | rozkładnicze | rozkładniczy | rozkładnicze | |
| genitive | rozkładniczego | rozkładniczej | rozkładniczego | rozkładniczych | ||
| dative | rozkładniczemu | rozkładniczej | rozkładniczemu | rozkładniczym | ||
| accusative | rozkładniczego | rozkładniczy | rozkładniczą | rozkładnicze | rozkładniczych | rozkładnicze |
| instrumental | rozkładniczym | rozkładniczą | rozkładniczym | rozkładniczymi | ||
| locative | rozkładniczym | rozkładniczej | rozkładniczym | rozkładniczych | ||
Related terms
adjectives
adverbs
nouns
verbs
References
Further reading
- Aleksander Zdanowicz (1861) “rozkładniczy”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.