ontblokken

Dutch

Etymology

From blok (“block”) +‎ ont- -en (“privative circumfix”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˌɔntˈblɔ.kə(n)/
  • Hyphenation: ont‧blok‧ken
  • Rhymes: -ɔkən

Verb

ontblokken

  1. (transitive) to remove a block that closes a road or track, to unblock

Inflection
Inflection of ontblokken (weak, prefixed)
infinitive ontblokken
past singular ontblokte
past participle ontblokt
infinitive ontblokken
gerund ontblokken n
present tense past tense
1st person singular ontblokontblokte
2nd person sing. (jij) ontbloktontblokte
2nd person sing. (u) ontbloktontblokte
2nd person sing. (gij) ontbloktontblokte
3rd person singular ontbloktontblokte
plural ontblokkenontblokten
subjunctive sing.1 ontblokkeontblokte
subjunctive plur.1 ontblokkenontblokten
imperative sing. ontblok
imperative plur.1 ontblokt
participles ontblokkendontblokt
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.