omownik

See also: omównik

Polish

Alternative forms

Etymology

From omówić +‎ -nik. First attested in 1586.[1]

Pronunciation
  • IPA(key): /ɔˈmɔv.ɲik/
  • Rhymes: -ɔvɲik
  • Syllabification: o‧mow‧nik

Noun

omownik m inan

  1. (obsolete, grammar) term stating the extent of another term or sentence

Declension
Declension of omownik
singular plural
nominative omownik omowniki
genitive omownika omowników
dative omownikowi omownikom
accusative omownik omowniki
instrumental omownikiem omownikami
locative omowniku omownikach
vocative omowniku omowniki

Noun

omownik m pers

  1. (obsolete) slanderer
    Synonym: oszczerca

Declension
Declension of omownik
singular plural
nominative omownik omownicy/omowniki (deprecative)
genitive omownika omowników
dative omownikowi omownikom
accusative omownika omowników
instrumental omownikiem omownikami
locative omowniku omownikach
vocative omowniku omownicy
adjective
adverb
nouns
verbs

References
  1. Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “omownik”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.