flasa

See also: flaša, fľaša, and flåsa

Icelandic

From Old Norse flasa, from a Proto-Germanic derivative of Proto-Indo-European *plē- (“to cut off, split off”), probably related to *pleh₂- (“flat”) and thus English flake, along with Faroese fles (“skerry”).[1]

flasa f (genitive singular flösu, no plural)

declension of flasa

See flas (“haste”)

^{The template Template:is-verb does not use the parameter(s): 1=flasaði
2=flasað
Please see Module:checkparams for help with this warning.}

flasa

flasa — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að flasa
supine (sagnbót)		flasað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		flasandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég flasa	við flösum	present (nútíð)	ég flasi	við flösum
	þú flasar	þið flasið		þú flasir	þið flasið
	hann, hún, það flasar	þeir, þær, þau flasa		hann, hún, það flasi	þeir, þær, þau flasi

past (þátíð)	ég flasaði	við flösuðum	past (þátíð)	ég flasaði	við flösuðum
	þú flasaðir	þið flösuðuð		þú flasaðir	þið flösuðuð
	hann, hún, það flasaði	þeir, þær, þau flösuðu		hann, hún, það flasaði	þeir, þær, þau flösuðu

imperative (boðháttur)	flasa (þú)	flasið (þið)
	flasaðu	flasiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Pokorny, Julius (1959) chapter 2424, in Indogermanisches etymologisches Wörterbuch [Indo-European Etymological Dictionary] (in German), volume 3, Bern, München: Francke Verlag, page 2424

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.