duelleren

Dutch

Alternative forms
  • duelleeren (obsolete spelling)

Etymology

Borrowed from Latin duellō, possibly influenced by German duellieren.[1] Equivalent to duel +‎ -eren.

Pronunciation
  • IPA(key): /dyɛˈleːrə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: du‧el‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

duelleren

  1. (intransitive) to fight an armed duel
  2. (intransitive) to be engaged in an unarmed (usually verbal, e.g. business - or legal) confrontation between two parties

Inflection
Conjugation of duelleren (weak)
infinitive duelleren
past singular duelleerde
past participle geduelleerd
infinitive duelleren
gerund duelleren n
present tense past tense
1st person singular duelleerduelleerde
2nd person sing. (jij) duelleertduelleerde
2nd person sing. (u) duelleertduelleerde
2nd person sing. (gij) duelleertduelleerde
3rd person singular duelleertduelleerde
plural duellerenduelleerden
subjunctive sing.1 duellereduelleerde
subjunctive plur.1 duellerenduelleerden
imperative sing. duelleer
imperative plur.1 duelleert
participles duellerendgeduelleerd
1) Archaic.

References
  1. Philippa, Marlies, Debrabandere, Frans, Quak, Arend, Schoonheim, Tanneke, van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.