drijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch driten, from Old Dutch *drītan, from Proto-West Germanic *drītan, from Proto-Germanic *drītaną.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈdrɛi̯tə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: drij‧ten
  • Rhymes: -ɛi̯tən

Verb

drijten

  1. (intransitive, obsolete) to defecate
    • 17th or 18th c., "Een Nieu Lied van Anjouw en sijn Groot-Vaer, hoe dat sy voor malkanders ziekte geen Remedie en kunne vinden", in Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff), page 404.
      Hy drijt in sijn Wiegje sijn luyers zijn nat, / hoe smart hem sijn sakje, hoe rood is sijn gat, / hy kreyt dat hy schut, / hy scheyt rut, tut, tut, / 't agter kasteeltje gaet prut prut prut prut.
      He craps in his crib, his nappies are wet, / how much does his sack hurt, how red is his arse, / he shrieks so he [?], / he [shits? + onomatopoeias?] / the back end goes goop goop goop goop.

Inflection

Inflection of drijten (strong class 1)
infinitive drijten
past singular dreet
past participle gedreten
infinitive drijten
gerund drijten n
present tense past tense
1st person singular drijtdreet
2nd person sing. (jij) drijtdreet
2nd person sing. (u) drijtdreet
2nd person sing. (gij) drijtdreet
3rd person singular drijtdreet
plural drijtendreten
subjunctive sing.1 drijtedrete
subjunctive plur.1 drijtendreten
imperative sing. drijt
imperative plur.1 drijt
participles drijtendgedreten
1) Archaic.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.