ἐρώμενος

See also: ερωμένος and ἐρωμένος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.rɔ̌ː.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /eˈro.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /eˈro.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /eˈro.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /eˈro.me.nos/

Participle

ἐρώμενος • (erṓmenos) m (feminine ἐρωμένη, neuter ἐρώμενον); first/second declension

present mediopassive participle of ἐράω (eráō)

Declension

First and second declension of ἐρώμενος; ἐρωμένη; ἐρώμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἐρώμενος erṓmenos	ἐρωμένη erōménē	ἐρώμενον erṓmenon	ἐρωμένω erōménō	ἐρωμένᾱ erōménā	ἐρωμένω erōménō	ἐρώμενοι erṓmenoi	ἐρώμεναι erṓmenai	ἐρώμενᾰ erṓmena
Genitive	ἐρωμένου erōménou	ἐρωμένης erōménēs	ἐρωμένου erōménou	ἐρωμένοιν erōménoin	ἐρωμέναιν erōménain	ἐρωμένοιν erōménoin	ἐρωμένων erōménōn	ἐρωμένων erōménōn	ἐρωμένων erōménōn
Dative	ἐρωμένῳ erōménōi	ἐρωμένῃ erōménēi	ἐρωμένῳ erōménōi	ἐρωμένοιν erōménoin	ἐρωμέναιν erōménain	ἐρωμένοιν erōménoin	ἐρωμένοις erōménois	ἐρωμέναις erōménais	ἐρωμένοις erōménois
Accusative	ἐρώμενον erṓmenon	ἐρωμένην erōménēn	ἐρώμενον erṓmenon	ἐρωμένω erōménō	ἐρωμένᾱ erōménā	ἐρωμένω erōménō	ἐρωμένους erōménous	ἐρωμένᾱς erōménās	ἐρώμενᾰ erṓmena
Vocative	ἐρώμενε erṓmene	ἐρωμένη erōménē	ἐρώμενον erṓmenon	ἐρωμένω erōménō	ἐρωμένᾱ erōménā	ἐρωμένω erōménō	ἐρώμενοι erṓmenoi	ἐρώμεναι erṓmenai	ἐρώμενᾰ erṓmena
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἐρωμένως erōménōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

ἐρώμενος • (erṓmenos) m (genitive ἐρωμένου); second declension

he who is loved, one’s (male) beloved; an eromenos
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Symposium 8.36
- 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedrus 239a
- 424 BCE, Aristophanes, The Knights 737
a catamite

Declension

Second declension of ὁ ἐρώμενος; τοῦ ἐρωμένου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἐρώμενος ho erṓmenos	τὼ ἐρωμένω tṑ erōménō	οἱ ἐρώμενοι hoi erṓmenoi
Genitive	τοῦ ἐρωμένου toû erōménou	τοῖν ἐρωμένοιν toîn erōménoin	τῶν ἐρωμένων tôn erōménōn
Dative	τῷ ἐρωμένῳ tôi erōménōi	τοῖν ἐρωμένοιν toîn erōménoin	τοῖς ἐρωμένοις toîs erōménois
Accusative	τὸν ἐρώμενον tòn erṓmenon	τὼ ἐρωμένω tṑ erōménō	τοὺς ἐρωμένους toùs erōménous
Vocative	ἐρώμενε erṓmene	ἐρωμένω erōménō	ἐρώμενοι erṓmenoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ἐρωμένῐον (erōménion)

References

“ἐρώμενος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“ἐρώμενος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.