προηγούμενο

• IPA^(key): /pro.i.ˈɣu.me.no/
• Hyphenation: προ‧η‧γού‧με‧νο

Neuter of the present participle προηγούμενος (proïgoúmenos).

προηγούμενο • (proïgoúmeno) n (plural προηγούμενα)

1. preceding event with repercussions, a precedent

   Υπάρχει νομικό προηγούμενο.

   Ypárchei nomikó proïgoúmeno.

   There is a legal precedent.

   Έχουν ένα κακό προηγούμενο στη σχέση τους.

   Échoun éna kakó proïgoúmeno sti schési tous.

   There is a bad prior event in their relationship.

   1. (expressions) unprecedented, unexpected

      χωρίς προηγούμενο ― chorís proïgoúmeno ― (please add an English translation of this usage example) (literally, “without precedent”)

      δεν έχει προηγούμενο ― den échei proïgoúmeno ― (please add an English translation of this usage example) (literally, “it does not have a precedent”)

      • άνευ προηγουμένου ― ánef proïgouménou ― surprisingly unexpected (literally, “without precedent”) (learned expression with preposition άνευ (ánef) + genitive case.)
2. (in the plural) τα προηγούμενα (ta proïgoúmena)
   1. preceding events, actions

      Tο επεισόδιο του σήριαλ ξεκινά με περίληψη των προηγουμένων.

      To epeisódio tou sírial xekiná me perílipsi ton proïgouménon.

      The serial's episode begins with a summary of the previous [episodes].

   2. previous loose ends, hostilities

      Δεν μιλιούνται, γιατί έχουν προηγούμενα.

      Den milioúntai, giatí échoun proïgoúmena.

      They do not speak to each other, because they have previous.

• δεδικασμένο n (dedikasméno, “precedent, prior judgement”) (law)

Masculine accusative singular of the present participle προηγούμενος.

προηγούμενο • (proïgoúmeno) m

1. Accusative singular form of προηγούμενος (proïgoúmenos).

Inflectional form of the present participle προηγούμενος (proïgoúmenos).

προηγούμενο • (proïgoúmeno)

1. Accusative masculine singular form of προηγούμενος (proïgoúmenos).
2. Nominative, accusative and vocative neuter singular form of προηγούμενος (proïgoúmenos).