διάδοχος
Ancient Greek
Etymology
From διαδέχομαι (diadékhomai, “to succeed”) + -ος (-os).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /di.á.do.kʰos/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /diˈa.do.kʰos/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ðiˈa.ðo.xos/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ðiˈa.ðo.xos/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ðiˈa.ðo.xos/
Adjective
δῐᾰ́δοχος • (diádokhos) m or f (neuter δῐᾰ́δοχον); second declension
- succeeding a person in a thing, aftercoming
Declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | ||||||||
Nominative | δῐᾰ́δοχος diádokhos |
δῐᾰ́δοχον diádokhon |
δῐᾰδόχω diadókhō |
δῐᾰδόχω diadókhō |
δῐᾰ́δοχοι diádokhoi |
δῐᾰ́δοχᾰ diádokha | ||||||||
Genitive | δῐᾰδόχου diadókhou |
δῐᾰδόχου diadókhou |
δῐᾰδόχοιν diadókhoin |
δῐᾰδόχοιν diadókhoin |
δῐᾰδόχων diadókhōn |
δῐᾰδόχων diadókhōn | ||||||||
Dative | δῐᾰδόχῳ diadókhōi |
δῐᾰδόχῳ diadókhōi |
δῐᾰδόχοιν diadókhoin |
δῐᾰδόχοιν diadókhoin |
δῐᾰδόχοις diadókhois |
δῐᾰδόχοις diadókhois | ||||||||
Accusative | δῐᾰ́δοχον diádokhon |
δῐᾰ́δοχον diádokhon |
δῐᾰδόχω diadókhō |
δῐᾰδόχω diadókhō |
δῐᾰδόχους diadókhous |
δῐᾰ́δοχᾰ diádokha | ||||||||
Vocative | δῐᾰ́δοχε diádokhe |
δῐᾰ́δοχον diádokhon |
δῐᾰδόχω diadókhō |
δῐᾰδόχω diadókhō |
δῐᾰ́δοχοι diádokhoi |
δῐᾰ́δοχᾰ diádokha | ||||||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
δῐᾰδόχως diadókhōs |
δῐᾰδοχώτερος diadokhṓteros |
δῐᾰδοχώτᾰτος diadokhṓtatos | ||||||||||||
Notes: |
|
Noun
δῐᾰ́δοχος • (diádokhos) m (genitive δῐᾰδόχου); second declension
- (in the plural) Diadochi, the generals of Alexander the Great
- (at Alexandria) lowest grade of court officials
- substitute, deputy
- head of a school of philosophers
- kind of gem mentioned by Pliny
Inflection
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ δῐᾰ́δοχος ho diádokhos |
τὼ δῐᾰδόχω tṑ diadókhō |
οἱ δῐᾰ́δοχοι hoi diádokhoi | ||||||||||
Genitive | τοῦ δῐᾰδόχου toû diadókhou |
τοῖν δῐᾰδόχοιν toîn diadókhoin |
τῶν δῐᾰδόχων tôn diadókhōn | ||||||||||
Dative | τῷ δῐᾰδόχῳ tôi diadókhōi |
τοῖν δῐᾰδόχοιν toîn diadókhoin |
τοῖς δῐᾰδόχοις toîs diadókhois | ||||||||||
Accusative | τὸν δῐᾰ́δοχον tòn diádokhon |
τὼ δῐᾰδόχω tṑ diadókhō |
τοὺς δῐᾰδόχους toùs diadókhous | ||||||||||
Vocative | δῐᾰ́δοχε diádokhe |
δῐᾰδόχω diadókhō |
δῐᾰ́δοχοι diádokhoi | ||||||||||
Notes: |
|
Derived terms
- δῐᾰδοχῐκός (diadokhikós)
References
- “διάδοχος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “διάδοχος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- διάδοχος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- διάδοχος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
Greek
Etymology
From Ancient Greek διάδοχος (diádokhos), from Ancient Greek διαδέχομαι (diadékhomai, “to succeed”).
Pronunciation
- IPA(key): /ðiˈa.ðo.xos/, /ˈðja.ðo.xos/, (colloquially) /ˈðʝa.ðo.xos/
- Hyphenation: δι‧ά‧δο‧χος
Adjective
διάδοχος • (diádochos) m (feminine διάδοχος or διάδοχη, neuter διάδοχο)
- successor (coming after the other in a series)
- το διάδοχο πολιτικό σχήμα στην εξουσία της χώρας
- to diádocho politikó schíma stin exousía tis chóras
- the successor political shape in the country's power
Declension
Declension of διάδοχος
number case \ gender |
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
nominative | διάδοχος • | διάδοχος • / διάδοχη • | διάδοχο • | διάδοχοι • | διάδοχοι • / διάδοχες • | διάδοχα • |
genitive | διάδοχου • | διάδοχου • / διάδοχης • | διάδοχου • | διάδοχων • | διάδοχων • | διάδοχων • |
accusative | διάδοχο • | διάδοχο • / διάδοχη • | διάδοχο • | διάδοχους • | διάδοχους • / διάδοχες • | διάδοχα • |
vocative | διάδοχε • | διάδοχε • / διάδοχη • | διάδοχο • | διάδοχοι • | διάδοχοι • / διάδοχες • | διάδοχα • |
Synonyms
- (successive): διαδοχικός (diadochikós)
Noun
διάδοχος • (diádochos) m or f (plural διάδοχοι)
- successor (person or thing that immediately follows another in holding an office)
- Ο Τραμπ ήταν ο διάδοχος του Ομπάμα.
- O Tramp ítan o diádochos tou Ompáma.
- Trump was Obama's successor.
- heir, heiress (someone who is designated to inherit the throne in monarchies)
- Ο Πρίγκιπας της Ουαλίας είναι ο διάδοχος του αγγλικού θρόνου.
- O Prígkipas tis Oualías eínai o diádochos tou anglikoú thrónou.
- The Prince of Wales is the heir to the English throne.
- (colloquial) firstborn son, eldest boy (in a family unit)
- Να σας ζήσει ο διάδοχος!
- Na sas zísei o diádochos!
- Long live your eldest!
Declension
Synonyms
- (heir): κληρονόμος m or f (klironómos)
Related terms
- διαδοχή f (diadochí, “succession, series”)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.