Zygmunt Okołów
Konstanty, Kamieniecki
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1902
Mieciewicze

Data i miejsce śmierci

27 czerwca 1962
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

inżynier

Alma Mater

Politechnika Warszawska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi

Zygmunt Okołów właśc. Zygmunt Okołów-Podhorski[1], ps. Konstanty, Kamieniecki (ur. 10 maja 1902[2][3] w Mieciewiczach, ob. Białoruś, zm. 27 czerwca 1962 w Warszawie) – polski inżynier, konstruktor pojazdów i silników spalinowych; żołnierz Armii Krajowej.

Życiorys

Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W trakcie studiów odbył praktykę w zakładach Renault i Lorraine-Dietrich. 1 października 1928 r. rozpoczął pracę jako konstruktor w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie. Do wybuchu wojny zaprojektował wiele konstrukcji sprzętu motorowego, m.in. kierował pracami nad motocyklem Sokół 1000.

Awansował na podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2131. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 82 pułku piechoty w Brześciu i pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Brześć[4]. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 1487. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5].

W czasie wojny pracował jako nauczyciel. W 1940 r. włączył się w działalność Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Najbardziej znane pseudonimy Zygmunta Okołowa to Konstanty i Kamieniecki. Za swoje czyny został odznaczony dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz otrzymał awans na stopień kapitana rezerwy.

Po wojnie wrócił do pracy w przemyśle motoryzacyjnym. 20 listopada 1947 został powołany na stanowisko Kierownika Centralnego Biura Konstrukcyjnego Przemysłu Motoryzacyjnego, a następnie na stanowisko Dyrektora Technicznego. Jednocześnie brał udział w konstruowaniu samochodu ciężarowego Star 20, za co został w 1949 r., wraz z współpracownikami, wyróżniony Nagrodą Państwową II stopnia. Został zwolniony z pracy we wrześniu 1951 r. przez nowo mianowanego dyrektora Centralnego Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego.

Dzięki przychylności władz, w maju 1952 r. zorganizował w Warszawie Centralne Biuro Konstrukcyjne Silników Spalinowych, którego celem było konstruowanie silników okrętowych i kolejowych. Pod jego kierownictwem skonstruowano serię dwusuwowych wysokoprężnych silników okrętowych D55, produkowanych przez Zakłady H. Cegielskiego w Poznaniu. Był to pierwszy okrętowy silnik spalinowy zaprojektowany i wykonany w całości w Polsce. Równolegle wdrożono do produkcji silnik 6RSAD76 na licencji szwajcarskiej firmy Sulzer-Brothers Ltd. Do zastosowania w kolejnictwie skonstruowano serię czterosuwowych wysokoprężnych silników C22, montowanych m.in. w lokomotywach SM42.

Obok prac nad silnikami spalinowymi, Zygmunt Okołów działał również w innych dziedzinach związanych z techniką. W 1956 r. kierował zespołem redakcyjnym „Słownika mechanicznego rosyjsko-polskiego”.

W grudniu 1960 r. nastąpiło nagłe pogorszenie stanu zdrowia. Krótko przed śmiercią, w 1961 r. otrzymał nagrodę indywidualną Ministra Przemysłu Ciężkiego oraz tytuł Mistrza Techniki w konkursie NOT i dziennika „Życie Warszawy”. W tym samym roku został również uhonorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Do końca brał czynny udział w pracach CBKSS.

Zmarł 27 czerwca 1962 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A29-8-10)[6].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ ZYGMUNT OKOŁÓW-PODHORSKI 1902-05-10 - 1962-06-27 ipsb.nina.gov.pl (pol.) [dostęp 2017-12-21]
  2. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 83, 562, tu 30 grudnia 1901.
  3. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 641, tu także 30 grudnia 1901.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 83, 562.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 641.
  6. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  7. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 473.
  8. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”.

Bibliografia

  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Tadeusz Jankowicz. Polskie drogi. „Automobilista”. 2, 3 i 4/2012. ISSN 1507-7357. (pol.). 
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.