ZiŁ-111
Ilustracja
ZiŁ-111W - wersja cabrio
Producent

ZiŁ

Zaprezentowany

1957

Okres produkcji

1958–1967

Miejsce produkcji

 ZSRR, Moskwa

Poprzednik

ZiS-110

Następca

ZiŁ-114

Dane techniczne
Segment

F

Typy nadwozia

4-drzwiowy sedan
4-drzwiowy kabriolet

Silniki

V8 6,0 l 200 KM

Skrzynia biegów

2-biegowa automatyczna

Napęd

tylny

Długość

6140 mm[1]
6190 mm (111G)[2]

Szerokość

2040 mm[1]
? mm (111G)

Wysokość

1640 mm[1]

Rozstaw osi

3760 mm[1]

Masa własna

2550 kg[1]
2815 kg (111G)[2]

Zbiornik paliwa

80 l
120 l (111G)[3]

Liczba miejsc

7[1]

Dane dodatkowe
Pokrewne

ZiŁ-118 Junost

ZiŁ-111G
ZiŁ-111G

ZiŁ-111 – luksusowy samochód osobowy produkowany przez radziecką firmę ZiŁ w latach 1958–1967[4].

Historia

ZiŁ-111 był następcą modelu ZiS-110 jako luksusowej limuzyny dla najwyższych władz państwowych i partyjnych ZSRR. Mimo że ZiS-110, którego nadwozie zostało skopiowane z amerykańskiego Packarda z 1942 roku, w latach 50. wyglądał już archaicznie, dopiero nowy radziecki przywódca Nikita Chruszczow dostrzegł potrzebę zamiany reprezentacyjnego samochodu[5]. Pierwszy projekt nadwozia ZiŁa-111 z 1956 roku, o nazwie Moskwa (autorstwa Walentyna Rostkowa), nie został zaakceptowany. Autorem ostatecznego projektu karoserii był projektant zakładów GAZ Lew Jeriemiejew, który stworzył także podobną, lecz nieco mniejszą Czajkę. Nadwozie 111, w stylu "aerokosmicznym"[5], nawiązywało swoim wyglądem do amerykańskiej mody samochodowej połowy lat 50., będąc podobne zwłaszcza do modeli Packarda z lat 1955-1956[6] (w celu zapoznania się ze światowymi trendami, władze radzieckie zakupiły kilka modeli samochodów amerykańskich, w tym Packard Carribean Convertible i Packard Patrician z 1956 r.)[5]. Seria przedprodukcyjna została wypuszczona w 1957 roku, a produkcja na niewielką skalę (średnio 12 na rok) ruszyła od listopada 1958 i trwała do grudnia 1962[5]. ZiŁ-111 był dostępny jako 4-drzwiowy sedan. Do napędu użyto nowo skonstruowanego silnika V8 o pojemności sześciu litrów konstrukcji ZiŁ. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 2-biegową automatyczną skrzynię biegów (wzorowaną na amerykańskiej transmisji PowerFlite Chryslera[5]). Powstały także warianty 111A – wyposażony w klimatyzację (różniący się mniejszą, niepanoramiczną szybą tylną z powodu konieczności umieszczenia w słupkach kanałów powietrza) oraz 111W (ros. 111В) – z nadwoziem typu kabriolet (zbudowany w liczbie 12 sztuk w latach 1960-1962)[4].

W roku 1962 samochód przeszedł zmianę wyglądu nadwozia, zgodnie z ówczesną modą amerykańską. Zmodyfikowany model, produkowany od grudnia 1962, oznaczono jako 111G (ros. 111Г)[7]. Pas przedni nawiązywał do Cadillaców z lat 1961–62, pas tylny zaś (szczególnie podwójne światła) do samochodów Mercury z lat 60[3]. Również ten model miał swoją wersję kabrioletu, ZiŁ-111D, zbudowaną w liczbie 8 sztuk[7]. Dwa z ośmiu wyprodukowanych egzemplarzy znajdują się na terenie Polski, pierwszy znajduje się w Katowicach w kolekcji Old Timers Garage[8], drugi natomiast znaleźć można w Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu[9].

Łącznie w latach 1958-1967 zbudowano 112 samochodów ZiŁ-111 wszystkich modeli, w tym tylko 26 ZiŁ-111G[7].

Na bazie modelu ZiŁ-111, powstał udany mikrobus o awangardowej stylistyce, ZiŁ-118 Junost (Młodość), lecz z powodu nikłego zainteresowania władz wyprodukowano jedynie 20 egzemplarzy[10].

W odróżnieniu od poprzedniego reprezentacyjnego modelu ZiS-110, który był używany jako samochód służbowy dla stosunkowo szerokiej elity władz partyjnych i państwowych, a także istniał w wersji taksówki i sanitarki, ZiŁ-111 miał ściśle ekskluzywny charakter i dostępny był wyłącznie dla najwyższych władz radzieckich, nie niższej rangi, niż członków Politbiura KC KPZR[10]. Samochody te otrzymywały także niektóre głowy zaprzyjaźnionych państw, m.in. kabriolety ZiŁ-111D zostały podarowane Erichowi Honeckerowi i Fidelowi Castro[7]. Samochód ZiŁ-111 został następnie zastąpiony przez model ZiŁ-114.

Dane techniczne ('67 111G)

Silnik

  • V8 6,0 l (5980 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
  • Układ zasilania: gaźnik
  • Średnica cylindra × skok tłoka: 100 mm × 95 mm[1]
  • Stopień sprężania: 9,0:1
  • Moc maksymalna: 200 KM (147 kW) przy 4200 obr./min[1]
  • Maksymalny moment obrotowy: 442 N•m przy 2200 obr./min

Osiągi

Inne

  • Promień skrętu: 7,5 m[1][11]
  • Koła: 8,90x15[1]
  • Rozstaw kół:
    • Oś przednia: 1570 mm[1]
    • Oś tylna: 1650 mm[1]
  • Zawieszenie:[5]
    • przednie: niezależne, wahaczowe, z dwoma pionowymi sprężynami cylindrycznymi, hydrauliczne amortyzatory dźwigniowe
    • tylne: oś sztywna, podłużne resory półeliptyczne, hydrauliczne amortyzatory teleskopowe podwójnego działania

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, s.14.
  2. 1 2 ZiŁ-111G/111D, Awtolegiendy SSSR, nr 29, s.14.
  3. 1 2 ZIL-111. [w:] Old Russian Cars [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
  4. 1 2 ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, s.15.
  5. 1 2 3 4 5 6 ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, ss.3-6.
  6. 1 2 Lew Szugurow, Awtomobili Rossii i SSSR, 1993, ISBN 5-87483-006-5 (ros.), s.48-50.
  7. 1 2 3 4 ZiŁ-111G/111D, Awtolegiendy SSSR, nr 29, s.15.
  8. ↑ http://old-timers.pl/eksponaty/40-zil-111-cabrio-1965.html ZiŁ 111D (1965)
  9. ↑ http://www.rmf24.pl/fakty/news-poznan-zil-limuzyna-trafil-do-muzeum,nId,84924 Poznań: ZiŁ limuzyna trafił do muzeum
  10. 1 2 ZiŁ-118 Junost, Awtolegiendy SSSR nr 28, DeAgostini, 2010 (ros.)
  11. ↑ ZiL-111. [w:] autogallery.org.ru [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).

Bibliografia

  • ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, DeAgostini, 2010, ISSN 2071-095X (ros.)
  • ZiŁ-111G/111D, Awtolegiendy SSSR, nr 29, DeAgostini, 2010, ISSN 2071-095X (ros.)
  • ZIL-111. [w:] Old Russian Cars [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
  • 1957 ZIL 111 technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
  • 1968 ZIL 111 G technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.