Początki osadnictwa na ziemiach Zerznia

Pierwsi ludzie na terenach późniejszego Zerznia i okolic pojawili się najprawdopodobniej z końcem paleolitu, kiedy zakończyło się zlodowacenie północnopolskie, około 14 – 10 tysięcy lat temu^[3]. Były to koczownicze plemiona, zajmujące się myślistwem i zbieractwem. Ówczesny klimat, który po ustąpieniu lądolodu znacznie się ocieplił, bardzo im sprzyjał. Ich członkowie budowali tymczasowe obozowiska, których liczne ślady przetrwały do dnia dzisiejszego. W późniejszych czasach ziemie polskie zajęły plemiona, prowadzące osiadły tryb życia.

W okolicach Zerznia odkryto ślady bytności człowieka z czasów epoki brązu i wczesnego żelaza, m.in. groby całopalne z okresu kultury łużyckiej^[4] (1300 – 400 p.n.e.) i cmentarzysko czynne przez 200 – 250 lat zbudowane przez ludzi kultury grobów kloszowych, zawierające 55 grobów kloszowych i jamowych, niedaleko natomiast miejsce palenia zwłok na stosie^[5].

Czasy średniowieczne

Zerzeń to stara, średniowieczna wieś, sięgająca swoją historią początków II tysiąclecia n.e. Henryk Wierzchowski przypuszcza, że mogła znajdować się w składzie uposażenia opactwa w Mogilnie dokonanego przez Bolesława Szczodrego^[6]. Badania archeologiczne wykazały, że niewielka osada wczesnośredniowieczna istniała na terenie Zerznia już w XII – XIII wieku, jeżeli nie wcześniej^[6]. Dobra zerzeńskie obejmowały pas ziemi ciągnący się od Wisły na wschód w kierunku dóbr Miłosna. Od południa sąsiadowały z nimi dobra miedzeszyńskie, od północy – zastowskie. Na wschodzie rozciągał się gęsty bór, bliżej Wisły dominowały natomiast łąki i pola żyznych madów rzecznych, występował tam także las łęgowy. Sąsiedztwo Wisły i rozległych puszcz mazowieckich sprzyjały rozwojowi osadnictwa.

Wieś Zerzno do 1338 roku była własnością Opactwa Benedyktynów w Płocku^[7].

Czasy nowożytne

Wieś szlachecka Rzizno położona była w 1580 w powiecie warszawskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego^[8].