Kanał Nowa Ulga
Ilustracja
Kanał Nowa Ulga widziany od strony
ul. Ostrobramskiej, z lewej strony Trasa Siekierkowska oraz Kanał Wawerski.
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Długość

2,5 km

Szerokość
• średnia


3 m

Początek
Miejsce

Warszawa

współrzędne

52°13′55″N 21°07′08″E/52,231944 21,118889

Koniec
Akwen

Wisła

Miejsce

Warszawa

współrzędne

52°12′57″N 21°05′38″E/52,215833 21,093889

Typ kanału

przeciwpowodziowy

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „początek”, natomiast w centrum znajduje się punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Kanał Nowa Ulga - roślinność wodna, gł. rzęśl.
Kanał Nowa Ulga w stronę ul. Ostrobramskiej, na prawo Trasa Siekierkowska.
Kanał Nowa Ulga wiosną 1983 roku w stronę Ostrobramskiej.
Przepustozastawka na Kanale Nowa Ulga zasilająca Kanał Gocławski[1].
Kanały melioracyjne Niziny Wawerskiej - mapa.

Kanał Nowa Ulga[2][3] – kanał w warszawskiej dzielnicy Wawer, będący przedłużeniem Kanału Wawerskiego, odprowadzający z niego wody do Wisły i częściowo do Kanału Gocławskiego. W będącym jego początkiem punkcie połączenia z kanałem Wawerskim uchodzi do niego również wypływający spod Ostrobramskiej od strony Olszynki Grochowskiej Kanał Kawęczyński. Miejsce to znajduje się u zbiegu tej ulicy i Trasy Siekierkowskiej[1][4][5][2][uwaga 1][uwaga 2]. Wzdłuż kanału poprowadzono granicę między dzielnicami Wawer i Praga-Południe[2][uwaga 3][8]. Obok niego biegnie Trasa Siekierkowska[6][8].

Nazewnictwo - kontrowersje

W wielu źródłach nazwą Kanał Nowa Ulga obejmuje się również poprzedzający go końcowy odcinek Kanału Wawerskiego, mniej więcej od miejsca oddzielenia Kanału Nowe Ujście w okolicy ulicy Lucerny[3][uwaga 4],część. [6][10] i in..

Historia

Kanał Nowa Ulga wraz ze stacją pomp we wsi Las – Bluszcze wybudowano w okresie międzywojennym[1][4] w celu skrócenia drogi ujścia wody z Kanału Kamionkowsko-Wawerskiego do Wisły (odciążenia Jeziorka Kamionkowskiego[1][4]) jako nowy Kanał Ulgi[11]. Istniejący Kanał Ulgi biegł na Gocławiu w pobliżu Saskiej Kępy[12]. Nazwa Kanał Kamionkowsko-Wawerski obejmowała m.in. wspomniany wcześniej końcowy odcinek Kanału Wawerskiego[12].

Pompownia (przepompownia) „Bluszcze”.

Galeria

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych (PRNG) podaje jedynie m.in. dokładne współrzędne źródła i ujścia cieków często punktów dodatkowych, ale bez nazw źródła i ujścia[2].
  2. ↑ Położenie punktu z mapy KZGW[5] i na podstawie współrzędnych PRNG[2], nazwy ulic z planu Warszawy[6]. Również Skorupski 2014 podaje nazwę węzeł „Ostrobramska” jako początek Kanału Nowa Ulga i miejsce ujścia do niego Kanału Kawęczyńskiego[4], jak i na przykład na mapce załączonej do zamówienia publicznego 189520-2012 WZMiUW kanał równoległy do Ostrobramskiej podpisany jest nazwą Kanał Wawerski[7]. Nazwa Olszynka Grochowska pochodzi z map[6][8][9].
  3. ↑ Państwowy Rejestr Granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju (PRG) podaje jedynie dokładne współrzędne ogromnej ilości punktów wzdłuż danej granicy, ale bez nazwy kanału.
  4. ↑ W publikacji „Nazewnictwo geograficzne Polski”[3] są podane jedynie współrzędne geograficzne ujścia Kanału Nowa Ulga do Wisły, ale jako recypient Kanału Wawerskiego podany jest Kanał Nowe Ujście, a nie Nowa Ulga.


Przypisy

  1. 1 2 3 4 Zdzisław Biernacki: IV. Geomorfologia i wody powierzchniowe. W: Wisła w Warszawie. Warszawa: Biuro Zarządu m.st. Warszawy, Wydział Planowania Przestrzennego i Architektury, Opracowanie graficzne, druk i oprawa: Dom Wydawniczy ELIPSA, 2000, s. 22-70. ISBN 83-907333-7-4. [dostęp 2016-05-21].
  2. 1 2 3 4 5 Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
  3. 1 2 3 Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 187, ISBN 83-239-9607-5.
  4. 1 2 3 4 Jacek Skorupski: Projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Las położonego w dzielnicy Wawer Miasta Stołecznego Warszawy. Prognoza oddziaływania na środowisko. Warszawa: kwiecień 2014 r..
  5. 1 2 Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. Mapa topograficzna w skali 1:10 000 oraz hydronimia na arkuszu N-34-139-A. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej.
  6. 1 2 3 4 Warszawa. Atlas miasta i okolic. Skala 1 : 20 000. Warszawa: Daunpol Sp. z.o.o. Wydawnictwo Kartograficzne, 2009.
  7. ↑ Ogłoszenie o zamówieniu - usługi. Tryb udzielania: przetarg nieograniczony. Warszawa: Przebudowa Kanału Wawerskiego w km 3+740-4+270 w rejonie ul. Antenowej w Warszawie wykonanie dokumentacji projektowej. Zamawiający: Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych. Numer/Znak sprawy: [189520-2012]. Do zamówienia załączona jest mapka.
  8. 1 2 3 Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2015-01-12].
  9. ↑ Geoserwis GDOŚ. [dostęp 2015-01-08].
  10. ↑ Ogłoszenie o zamówieniu. Tryb postępowania: przetarg nieograniczony. Nazwa postępowania: Budowa przewodu wodociągowego w ul. Leśniczówka odc. Białoborska - kanał Nowa Ulga Dn 100 mm i w ul. Białoborskiej odc. HP 34433 - kanał Nowa Ulga Dn 100 mm, L = 503,5 m w Warszawie na terenie Dzielnicy Wawer. Zamawiający: Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w m. st. Warszawie S.A. Numer postępowania: 01274/WS/PW/PZL-DZA-WRI/B/2015.
  11. ↑ M. Barcikowski. Odwodnienie Warszawy w związku z jej hydrografią. „Kronika Warszawy”. R. 15 (z. 1), s. 16-31, 1939. Warszawa: Zarząd Miejski w mieście stoł. Warszawy. [dostęp 2015-01-11].
  12. 1 2 Odwodnienie Niziny Wawerskiej. „Kronika Warszawy”. R. 4 (nr 5), s. 9-12, maj 1928. Warszawa: Magistrat m. st. Warszawy. [dostęp 2015-01-11].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.