Zabezpieczenie społeczne – ogół zinstytucjonalizowanych świadczeń materialnych i niematerialnych, które mają na celu zagwarantowanie oraz zaspokojenie podstawowych potrzeb wszystkim członkom danej społeczności.

Rozwinęło się po II wojnie światowej mimo tego, że u schyłku XIX wieku funkcjonowały już jego elementy.

Głównym celem stworzenia systemu zabezpieczenia społecznego było zapewnienie członkom danego społeczeństwa zarówno bezpieczeństwa socjalnego jak i bezpieczeństwa przed różnymi rodzajami ryzyka socjalnego takimi jak macierzyństwo, zgon żywiciela rodziny, starość, utrata zatrudnienia czy niezdolność do pracy lub służby zawodowej ze względów zdrowotnych.

W celu realizacji zabezpieczenia społecznego konieczne jest funkcjonowanie instytucji opieki społecznej, która jest powoływana przez państwo lub władze terenowe.

Zabezpieczenie społeczne realizowane jest za pomocą trzech metod: ubezpieczeniowej, zaopatrzeniowej i filantropijnej. Uwzględniając aspekt administracyjno-finansowy można wskazać na metodę ubezpieczeniową, zaopatrzeniową i pomoc społeczną[1].

Wśród głównych form zabezpieczenia społecznego możemy wyróżnić:

Przypisy

  1. ↑ Walczak Damian: Uwarunkowania funkcjonowania systemu zabezpieczenia społecznego rolników w Polsce. Toruń 2011, Dom Organizatora TNOiK, ISBN 978-83-7285-590-9, s. 31
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.