Wyższa Szkoła Oficerska
Wojsk Łączności
Ilustracja
Odznaka absolwencka (do 1990 r.)
Data założenia

1967

Data likwidacji

20 września 1997

Typ

wojskowa, zawodowa

Patron

Bolesław Kowalski ps. „Ryszard”

Państwo

 Polska

Adres

ul. Juzistek 2
05-131 Zegrze

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wyższa Szkoła OficerskaWojsk Łączności”
Ziemia52°27′54,82″N 21°01′42,74″E/52,465228 21,028539

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności im. płk. Bolesława Kowalskiego (WSOWŁ) – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL i SZ RP.

Historia

Szkoła powstała w 1967 w wyniku przekształcenia Oficerskiej Szkoły Łączności w Zegrzu w uczelnię[1]. W ramach WSOWŁ powołano też Szkołę Chorążych Wojsk Łączności i Podoficerską Szkołę Zawodową Wojsk Łączności. Uczelnia przygotowywała oficerów łączności na profilu dowódczo-sztabowym dla potrzeb wszystkich rodzajów sił zbrojnych. W 1970 utworzono profil polityczny, na którym przygotowywano oficerów politycznych dla wojsk łączności na poziomie studiów I stopnia w zakresie nauk społeczno-politycznych. Profil ten zlikwidowano w 1990. Od 1973 w uczelni funkcjonowała również szkoła oficerów rezerwy przekształcona w 1980 w szkołę podchorążych rezerwy.

Od 1977 w szkole wprowadzono indywidualny tok studiów dla wyróżniających się w nauce podchorążych. W 1979 uruchomiono studia przemienne polegające na trzyletniej nauce w systemie stacjonarnym oraz rocznej praktyce w jednostkach wojskowych.

W 1981 utworzono w szkole wydział naukowo-badawczy, który zajmował się koordynacją badań naukowych oraz planowaniem procesu dokształcania kadry naukowo-dydaktycznej uczelni. W 1986 oddano do użytku nowy budynek bloku dydaktycznego, co znacznie usprawniło proces kształcenia. Na początku lat 90. przystąpiono do opracowywania nowej koncepcji kształcenia „WSOWŁ-2000”.

WSOWŁ została rozformowana 20 września 1997. Na jej bazie powstało Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki w Zegrzu. W okresie swojego istnienia szkoła wykształciła 3733 podporuczników inżynierów. Kształcenie oficerów dla wojsk łączności przejęła Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie.

Kierunki kształcenia

Szkoła kształciła oficerów-inżynierów dowódców pododdziałów wojsk łączności i oficerów pionu politycznego. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii „B”[2].

W latach 90. XX w. w ramach dostosowywania nazw kierunków studiów do obowiązujących w wyższym szkolnictwie cywilnym zmieniono nazwę kierunku dowódczego na telekomunikację, nadając absolwentom tytuł zawodowy inżyniera telekomunikacji w specjalnościach: telekomunikacja ogólna lub systemy komunikacyjne.

Struktura organizacyjna (1984)

  • komenda
  • wydział ogólny
  • wydział techniczny
  • wydział polityczny
  • oddział kształcenia
  • cykl taktyki rodzajów wojsk
  • cykl taktyki i eksploatacji systemów łączności
  • cykl techniki łączności
  • cykl eksploatacji urządzeń łączności
  • cykl transmisji informacji
  • cykl podstaw społeczno-politycznych
  • cykl podstaw ogólnych i ogólnokształcących
  • cykl wyszkolenia fizycznego
  • biblioteka główna
  • batalion podchorążych
  • szkoła chorążych wojsk łączności
  • szkoła podchorążych rezerwy
  • podoficerska szkoła wojsk łączności
  • kurs doskonalenia oficerów łączności,
  • pododdziały zabezpieczenia

Oficerowie WSOWŁ

  • płk Edward Gierasimczyk (1967–1971)
  • płk Kazimierz Mościcki (1971–1976)
  • płk Antoni Czokało (1976–1979)
  • płk Władysław Urbański (1979–1984)
  • płk Zbigniew Chruściński (1984–1990)
  • gen. bryg. Witold Cieślewski (1990–1993)
  • płk Andrzej Barczak (1993–1997)

Przypisy

  1. ↑ Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. s. 579.
  2. ↑ Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. s. 169.

Bibliografia

  • Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07386-4.
  • 75 lat Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Łączności (pr. zb.) Wyd. WSOWŁ, Zgierz 1994
  • Mirosław Pakuła, Ośrodek kształcenia kadr łączności w Zegrzu w latach 1948–1997, Informator gminy Serock, nr 6/2009
  • Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 579.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.