Wymiary ciała

Ciało wrony orientalnej osiąga długość 40–43 cm^[4]. Rozpiętość skrzydeł między 76 a 85 cm^[6]. Skrzydło mierzy 23,7–28,6 cm, a wymiar ogona mieści się w zakresie 15,4–17,5 cm. Długość dzioba to 4,2–5,6 cm, a skoku 4,4–5,1 cm. Masa ciała waha się między 245 a 371 g^[7].

Wygląd zewnętrzny

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, ale samce osiągają średnio większe rozmiary. Stosunkowo długi, czarny dziób z lekko zakrzywioną końcówką. Czoło strome, prawie płaskie. Pióra skrzydeł stosunkowo szerokie, szczególnie lotki pierwszorzędowe. Ogon dosyć długi. Przednia część głowy, czoło, gardło i górne partie piersi lśniącoczarne. Kark, szyja oraz boki piersi i głowy szare, przechodzące w matową, prawie czarną barwę w spodnich fragmentach ciała. Grzbiet szaroczarny, ciemniejszy w okolicach kupra. Skrzydła oraz ogon czarne i błyszczące. Nogi czarne. Tęczówki czarnobrązowe.

Osobniki młode mają mniej wyraziste upierzenie. Te fragmenty, które u dorosłych ptaków są szare, u młodych mają bardziej wypłowiały odcień. Pióra wrony orientalnej zyskują połysk w drugim roku życia^[7][8].

Środowisko

Występuje w pobliżu siedzib ludzkich, zarówno na terenach miejskich, jak i na wsiach, a także na obszarach leśnych. Nie są znane przypadki populacji żyjących niezależnie od osiedli człowieka^[5][8]. Na ogół występuje na nizinach^[7] i wysokościach do 1600 m, ale rejestrowano przypadki pojawiania się wrony orientalnej w Himalajach na wysokości 4240 metrów^[5].

Zasięg występowania

Zamieszkuje Pakistan, Bangladesz, Indie, Sri Lankę, Malediwy i Lakszadiwy, Nepal, Bhutan, Mjanmę oraz Junnan. Pojawia się również w skrajnie południowej części Afganistanu. Ponadto gatunek ten rozprzestrzenił się za pośrednictwem statków^[7][9] w części Afryki, Bliskiego Wschodu, Europy i na kilku wyspach, m.in. na Mauritiusie^[5], a także wprowadzono go na niektóre tereny w celu pozbycia się problemu odpadków zalegających w miastach^[8]. Nienaturalne pojawienie się odnotowano również w Polsce^[10].

Populacje żyjące w holenderskiej miejscowości Hoek van Holland oraz w Hadze pokazują, że wrona orientalna jest w stanie przetrwać w klimacie umiarkowanym i przeżyć zimę z temperaturami dochodzącymi do -8 °C^[8].

Głos

Niskie, monotonne kaaa-kaaa. Istnieje wiele wariantów dźwięków wydawanych przez wronę orientalną w zależności od sytuacji^[7].

Okres godowy

Na ogół tworzone są pary monogamiczne, ale zdarzają się odstępstwa od tej reguły^[5].

Habitat: na drzewach, na wysokości ok. 4 metrów i wyżej w gęstym listowiu^[7], na gzymsach budynków, słupach wysokiego napięcia i lampach ulicznych^[5].

Gniazdoː niedbale zbudowane z gałązek lub tworzyw sztucznych zebranych z wysypisk śmieci, np. drutów, wyłożone miękkim materiałem (sierść zwierząt lub włókna roślin^[7]). Samiec i samica zbierają wspólnie materiał na jego budowę, ale ostateczną konstrukcją zajmuje się samica^[5].

Okres lęgowy

Eudynamys scolopaceus + Corvus splendens

Jaja: 4–5 jasnych, niebieskawozielonych jaj nakrapianych na brązowo w lęgu^[8].

Wysiadywanie: trwa 16–17 dni^[5] i zarówno samiec, jak i samica wysiadują jaja. Możliwe jest wyprowadzenie dwóch lęgów w ciągu roku. Na terenach, gdzie występuje naturalnie, okres lęgowy trwa od kwietnia do czerwca (lub od kwietnia do sierpnia w Indiach), natomiast we wschodniej Afryce od września do stycznia. Zdarza się, że wysiadującym jaja wronom podrzucane są jaja kukiela wielkiego^[8].

Pisklęta: karmione przez oboje rodziców. Pozostają w gnieździe przez trzy do czterech tygodni^[5].